Δείτε εδώ την ειδική έκδοση

To Plan Β της ΕΕ για το ελληνικό χρέος!

Μια παλαιά ιδέα που συνέδεε την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών με τα... ομόλογα επανέρχεται στο προσκήνιο. Η αποκρυστάλλωση του κόστους στον πολίτη από τη μη εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων ίσως αποδειχθεί το μεγαλύτερο κέρδος.

Πριν από έναν χρόνο και πλέον περίπου, μερικοί στην Ε.Ε. άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας είχε επιτευχθεί μέσω δραστικών περικοπών στα εργατικά κόστη ανά μονάδα προϊόντος.

Όμως, διαπίστωσαν ότι η Ελλάδα χρειαζόταν διαρθρωτικές αλλαγές για να ενισχυθεί η παραγωγικότητα εργασίας και φθηνά κεφάλαια για να χρηματοδοτεί τις ανάγκες της.

Έριξαν λοιπόν την ιδέα των ομολόγων των μεταρρυθμίσεων (reform bonds), όπως τα αποκαλούσαν.

Σύμφωνα με το πλάνο, για κάθε διαρθρωτική μεταρρύθμιση που θα υλοποιείτο, η Ε.Ε. θα πρόσφερε μια πιστωτική γραμμή με χαμηλό επιτόκιο και μεγαλύτερη διάρκεια μετά από κάθε μεταρρύθμιση.
Για παράδειγμα 20 δισ. ευρώ για τη δημιουργία online συστήματος κτηματολογίου κατά τα πρότυπα της Εσθονίας ή 20 δισ. ευρώ για να συνδεθεί η ηλικία συνταξιοδότησης με το ωφέλιμο ζωής όπως στη Δανία.

Τα δανεικά από την Ε.Ε. (EFSF/ESM) θα δίνονταν υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα θα επιτύγχανε τους ετήσιους δημοσιονομικούς στόχους που είχαν τεθεί και επιπλέον θα είχε υλοποιήσει την αντίστοιχη μεταρρύθμιση.

Τα ομόλογα των μεταρρυθμίσεων ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή ως σκεπτικό στην Ολλανδία και στη Γερμανία.

Όσο περισσότερες μεταρρυθμίσεις κάνει μια χώρα, τόσο το καλύτερο για διαφορετικούς λόγους.
Κατ' αρχάς η Ελλάδα θα είχε κίνητρο να μαζέψει τους λαθρομετανάστες στο Αιγαίο και να πληρώνει ένα χαμηλό επιτόκιο για την εξυπηρέτηση του χρέους.

Όσο περισσότερα λεφτά συγκέντρωνε για τις ανάγκες της, τόσο το καλύτερο. Επιπλέον, όσο χαμηλότερο ήταν το επιτόκιο, τόσο περισσότερο θα μειώνονταν οι δαπάνες για τόκους, απελευθερώνοντας πόρους για τις φοροαπαλλαγές κ.τ.λ.

Βλέποντας λοιπόν ότι η Ελλάδα αγκομαχεί να περάσει κάποιες από τις μεταρρυθμίσεις και γνωρίζοντας ότι ακολουθούν οι συνομιλίες για τη διευθέτηση του χρέους πριν από το τέλος του προγράμματος, μερικοί σκέφθηκαν ότι θα μπορούσαν να μεταφέρουν την ιδέα των ομολόγων των μεταρρυθμίσεων στα μέτρα για το χρέος.

Αν π.χ. υπήρχε πρόβλεψη για μείωση του επιτοκιακού spread στα διμερή δάνεια του β΄ πακέτου από την Ελλάδα, αυτή θα μπορούσε να συνδεθεί με την υλοποίηση συγκεκριμένης ή συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων.

Είναι λογικό η Γερμανία και ίσως άλλες χώρες να επιμένουν τόσο πολύ για τις μεταρρυθμίσεις.

Από τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν θέλει νέα κεφάλαια και τρίτο μνημόνιο, η σύνδεση μεταρρυθμίσεων και μέτρων για τη μείωση του χρέους είναι ο μοναδικός τρόπος για να βεβαιωθούν οι θεσμικοί δανειστές ότι κάποιες μεταρρυθμίσεις θα γίνουν.

Επιπλέον, για πρώτη φορά θα αποτυπωθεί το κόστος της μη εφαρμογής μιας μεταρρύθμισης. Αν η Ελλάδα δεν εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις, οι πολίτες θα γνωρίζουν πόσο κοστίζει το άθλημα.

Επομένως, η ιδέα της σύνδεσης των μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν είναι κακή.

Ίσως μάλιστα κάνει τους Έλληνες πολίτες πιο «ευαίσθητους» σε θέματα φόρων και πρωτογενών δαπανών.

Dr. Money

 


Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.

ΣΧΟΛΙΑ ΧΡΗΣΤΩΝ

blog comments powered by Disqus
v