Ποιοι θα σώσουν τον «πλανήτη» Ελλάδα

Δύο εκατομμύρια φτάνουν.

Είναι ο πληθυσμός της χώρας κάτω των 18 ετών. Τα 'δικά μας' και τα 'ξένα' μαζί. Τρία αν προσθέσουμε και τους νέους μέχρι 24.

Είναι το μόνο τμήμα του πληθυσμού που με βεβαιότητα δεν έχει καμία ευθύνη για τη μιζέρια και την παρακμή στην οποία ζει. Προφανώς το ίδιο μπορεί να ισχύει και για κάποιους μεγαλύτερους, αλλά ας αρχίσουμε με αυτούς για τους οποίους είμαστε σίγουροι. Και που προς το παρόν κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μεγαλώσουν όσο χειρότερα γίνεται.

Η μία μετά την άλλη, διεθνείς έρευνες επιβεβαιώνουν πως τα 'δικά μας' τα παιδιά, τα 'υγιέστερα, εξυπνότερα, ευτυχέστερα του κόσμου', έχουν απογοητευτικές επιδόσεις σε βασικές ικανότητες ανάγνωσης και επιστημών, οι οποίες συνεχώς χειροτερεύουν. Είναι τα δεύτερα πιο παχύσαρκα στον κόσμο. Δεν έχουν πρόσβαση σε σωστή τροφή, στέγαση και υπηρεσίες υγείας. Έχουν μηδενικό ελεύθερο χώρο για να δημιουργήσουν και λιγοστό χρόνο, τον οποίο περνούν περισσότερο από όλους τους άλλους στην Ευρώπη μπροστά σε μια οθόνη. Για πολιτιστική εκπαίδευση, προφανώς ούτε λόγος, για δε συστηματικά μαθήματα υγιούς επιχειρηματικότητας, μακριά από εμάς.

Το πιο σημαντικό: είναι από τα πιο δυστυχισμένα στον κόσμο.

Ένα παρωχημένο εκπαιδευτικό σύστημα που αλλάζει πιο συχνά και από τα σλόγκαν του ΕΟΤ, ένα οικονομικό σύστημα που από μικρό σε μυεί στα χειρότερα του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού ταυτόχρονα, δυστυχισμένοι γονείς και άρρωστες οικογένειες, που μεταφέρουν τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες από γενιά σε γενιά, μια κοινωνία που μετράει την αποτυχία σε μόρια πανελλαδικών και την επιτυχία σε μαύρες σακούλες γεμάτες μίζες, κοινωνικές ομάδες που ευαγγελίζονται την αλλαγή, αλλά μόνον όταν δεν ακουμπάει τα δικά τους κεκτημένα.

Και σαν κερασάκι, μία απόλυτα αποτυχημένη οικονομική λογική που μεταφέρει δυσβάσταχτα χρέη σε αυτήν ακριβώς την επερχόμενη γενιά.

Κι όμως, αυτά τα παιδιά, κόντρα σε ό,τι τους κάνουμε, παλεύουν με τρόπο εντυπωσιακό. Υιοθετούν στην καθημερινότητά τους τα πρωταρχικά συστατικά της υγιούς επιχειρηματικότητας: δημιουργική σκέψη, καινοτομία, ανάληψη ρίσκου, εξωστρέφεια και συνεργασία. Γίνονται πολίτες του κόσμου.

Χτίζουν νησίδες δημιουργικότητας στα σχολεία τους, γυρνούν την πλάτη στον καημό του μπαμπά και της μαμάς, και αντί για δικηγόροι, γίνονται μουσικοί, χορευτές, εφευρέτες, στρέφονται στη γη. Φτιάχνουν κοινωνικές επιχειρήσεις στα σχολεία, γίνονται εθελοντές, βοηθούν τους γύρω τους. Ξεμπροστιάζουν τους 'μεγάλους' με εντυπωσιακή ευθύτητα.

Έχουν μαζί τους έναν μικρό, αλλά αυξανόμενο αριθμό δασκάλων, οργανισμών, επαγγελματιών κάθε είδους οι οποίοι επενδύουν τον ελεύθερο τους χρόνο (και όχι μόνο) για να βοηθήσουν τα παιδιά να εκφράσουν την έμφυτη δημιουργικότητά τους και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.

Η καχυποψία και τα αριστεροδεξιά κόμπλεξ του τύπου «κάτι κρύβεται», «υπάρχει πλάνο εξόντωσης, αλλοτρίωσης, αφελληνισμού» προφανώς και εξακολουθούν να υφίστανται, πλέον όμως συνυπάρχουν με μια αυθεντική διάθεση συνεργασίας.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, επαγγελματίες, δάσκαλοι, καθηγητές, εθελοντές, παρέμεναν μέχρι σήμερα αυτόνομες μονάδες. Ένας-δύο σε κάθε σχολείο, πανεπιστήμιο, επιχείρηση. Μακριά από καπέλα κομματικά, πολιτικά, επιχειρηματικά. Πλέον σιγά-σιγά αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο και έρχονται κοντά για να αποτελέσουν τη μαγιά ενός υγιέστερου συνόλου, που λειτουργεί ως κομμάτι του κόσμου και όχι σαν παραμάγαζο μιζέριας.

Ίσως το μοναδικό καλό που έκανε η κρίση σε αυτά τα 2 εκατ. παιδιά είναι ότι πλέον δεν μπορεί κανείς να τους κουνήσει το δάχτυλο και να τους πει «εσύ δεν ξέρεις» ή «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Ξέρουν καλά ποιοι είμαστε εμείς και πολύ καλύτερα πώς θα βρουν τον δρόμο τους.

Σύμφωνα με υπολογισμούς, ο ελάχιστος αριθμός των ανθρώπων που απαιτείται για να αποικιστεί ένας νέος πλανήτης και να ξεκινήσει εκεί υγιώς μια νέα ζωή υπολογίζεται στα 100 άτομα. Προφανώς θα χρειαστούμε παραπάνω γιατί η Γη που τους παραδίδουμε είναι και καμένη και μολυσμένη.

Είμαστε λοιπόν πολύ τυχεροί που έχουμε τουλάχιστον 2 εκατομμύρια από δαύτους.

* Ο κ. Χ. Μακρυνιώτης είναι Διευθύνων Σύμβουλος της Endeavor Greece