Οι συνεπείς φορολογούμενοι είναι οι μονίμως χαμένοι

Στο άρθρο αναφέραμε ότι το πρωτογενές πλεόνασμα του 2024 μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερο από 3,5% του ΑΕΠ, κάνοντας ειδική μνεία στη πτωτική πορεία του ακαθάριστου και του καθαρού δημοσίου χρέους τόσο σε απόλυτα νούμερα όσο και σε σχετικά ως προς το ΑΕΠ.  

Για να είμαστε ειλικρινής, υπηρεσιακοί παράγοντες είχαν εκτιμήσει ότι θα μπορούσε να ανέβει το πρωτογενές πλεόνασμα στο 4,5% του ΑΕΠ  αλλά δεν το θεωρήσαμε ρεαλιστικό νούμερο και γι’ αυτό δεν το παραθέσαμε στο άρθρο. 

Τελικά, το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού ήταν ακόμη υψηλότερο στο 4,8% του ΑΕΠ με αποτέλεσμα το πλεόνασμα της Γενικής Κυβέρνησης να ανέλθει σε 1,3% του ΑΕΠ.

Αν ζούσαμε σε προτεσταντική χώρα ή τουλάχιστον χώρα με προτεσταντική ηθική, είναι πιθανό να υπήρχε κυβέρνηση που θα διοχέτευε όλο το πλεόνασμα στην αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Θα ήταν μια έμπρακτη χειρονομία αλληλεγγύης προς τις μελλοντικές γενεές.

Όμως, ζούμε στην Ελλάδα και αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Η κυβέρνηση επέλεξε να διανείμει σε μόνιμη βάση 230 εκ. ευρώ σε 980 χιλ. ενοικιαστές, πληρώνοντας το 1/12 της συνολικής ετήσιας δαπάνης τους και 250 ευρώ σε κάπου 1,4 εκατ. συνταξιούχους. Επιπλέον, 500 εκατ. ευρώ κατευθύνθηκαν στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.

Για τους υποστηρικτές της κυβέρνησης, τα μέτρα επιστρέφουν μέρος του πλεονάσματος  στην κοινωνία χωρίς να διαταράσσεται η δημοσιονομική πειθαρχία. Για τους αντιπολιτευόμενους, η κυβέρνηση μοιράζει επιδόματα, αποσκοπώντας σε μικροπολιτικά οφέλη χωρίς να βοηθά ουσιαστικά τον κόσμο.

Σίγουρα, τα μέτρα δείχνουν ότι λεφτά υπάρχουν και είναι επόμενο να δημιουργούν προσδοκίες στον κόσμο. Επιπλέον, είναι πιο δύσκολο να αντικρούσει η κυβέρνηση όσους ζητάνε την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο, καθώς οι τελευταίοι αφαιρέθηκαν με επίκληση της δύσκολης οικονομικής κατάστασης της χώρας. 

Συνολικά, η κυβέρνηση δεν παραβιάζει καμία κόκκινη δημοσιονομική γραμμή καθώς μοιράζει από το υπερπλεόνασμα. Ακόμη, η ένεση του έξτρα 1 δισ. ευρώ μπορεί να τονώσει τον ρυθμό ανάπτυξης σε μια περίοδο αβεβαιότητας λόγω του εμπορικού πολέμου. Είναι όμως εξίσου σαφές ότι η μεγιστοποίηση του πολιτικού οφέλους είναι μέρος της εξίσωσης σε μια περίοδο που οι δημοσκοπικές επιδόσεις της ΝΔ δεν είναι καλές.         

Είναι αλήθεια ότι σε τέτοιες περιπτώσεις που υπάρχουν λεφτά για μοίρασμα, υπάρχει επίσης υπερπροσφορά ιδεών και προτάσεων για δαπάνες.

Αν όμως η διοχέτευση όλου του πλεονάσματος για την αποπληρωμή του χρέους δεν είναι μέρος των επιλογών, η επόμενη καλύτερη επιλογή κατά την ταπεινή μας άποψη είναι η επιστροφή του σε αυτούς που το στηρίζουν με συνέπεια επί χρόνια. Αναφερόμαστε στους συνεπείς φορολογούμενους-ιδιώτες και επιχειρήσεις- που τροφοδοτούν με έσοδα τον κρατικό προϋπολογισμό.

Οι τελευταίοι πληρώνουν ήδη μέσω του φόρου εισοδήματος περισσότερα απ’ όσα τους αναλογούν τα τελευταία χρόνια λόγω πληθωρισμού. Κι αυτό γιατί οι ονομαστικές αυξήσεις μισθών-που μπορεί να μην υπερβαίνουν τον πληθωρισμό- τους πετάνε σε υψηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια με μεγαλύτερους φορολογικούς συντελεστές. 

Πληρώνουν δηλαδή περισσότερους φόρους αν και τα πραγματικά εισοδήματά τους (μετά τον πληθωρισμό) μπορεί να μην έχουν αυξηθεί. Κυβερνητικά στελέχη αφήνουν να εννοηθεί ότι θα ληφθεί πρόνοια γι’ αυτό στις ανακοινώσεις του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ για το 2026. 

Κατά την ταπεινή μας άποψη θα ήταν πιο δίκαιο και σωστό να επιστραφεί σημαντικό μέρος του υπερ-πλεονάσματος στους συνεπείς φορολογούμενους αν και δεν παραγνωρίζουμε την ύπαρξη κι άλλων αναγκών. Οι κυβερνητικοί παραπέμπουν στις ανακοινώσεις του Σεπτεμβρίου, όμως δεν κάνουν το ίδιο για άλλες ομάδες, μοιράζοντας επιδόματα.