Ασφαλιστικό: Γαργάρες για τον άρρωστο...

Το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας νοσεί σοβαρά, αλλά όλοι οι εμπλεκόμενοι περί άλλα τυρβάζουν, αναζητώντας τρόπους και δικαιολογίες για να αναβάλουν το αναπόφευκτο: την αύξηση του μέσου πραγματικού ορίου συνταξιοδότησης.

Δημοσιεύθηκε: 19 Απριλίου 2006 - 08:49

Dr Money

Ασφαλιστικό: Γαργάρες για τον άρρωστο...

Δέκα χρόνια περίπου μετά την περίφημη έκθεση του καθηγητή κ. Σπράου για το Ασφαλιστικό, η οποία επισήμανε τις σοβαρές αδυναμίες του συστήματος, οι εμπλεκόμενοι φορείς δεν ομονοούν να καθίσουν σ’ ένα τραπέζι για να συζητήσουν το πρόβλημα. Κι αυτό σε μια χώρα που αντιμετωπίζει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα και το δημόσιο χρέος ξεπερνά το επίπεδο του 105% ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Ως γνωστόν, το υφιστάμενο κρατικό ασφαλιστικό σύστημα στηρίζεται στην πληρωμή των συντάξεων προς τους συνταξιούχους από τις εισφορές των εργαζομένων και μερικώς από τον προϋπολογισμό. Όμως, το ποσοστό των εργαζομένων ως προς τους συνταξιούχους βαίνει συνεχώς μειούμενο, καθώς οι γεννήσεις μειώνονται και το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται συνεχώς.

Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα αντιστοιχούν 1,3 παιδιά ανά γυναίκα έναντι 2,1 παιδιών που απαιτούνται για την αναπαραγωγή του πληθυσμού και το προσδόκιμο ζωής.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών ή και των φόρων φαντάζει μονόδρομος για την επιβίωση του υφιστάμενου συστήματος μεσομακροπρόθεσμα, καθώς η μείωση των συντάξεων θεωρείται πολιτικά και κοινωνικά αδύνατη.

Ωστόσο, οι ασφαλιστικές εισφορές στην Ελλάδα αντιπροσωπεύουν το 34,4% του μέσου μισθολογικού κόστους έναντι 24% κατά μέσο όρο στις χώρες του ΟΟΣΑ και επομένως ο καθένας καταλαβαίνει ότι τα περιθώρια για περαιτέρω αύξησή τους είναι περιορισμένα, αφού θα πληγούν ευθέως η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και η απασχόληση.

Η ενθάρρυνση της μετανάστευσης, η αύξηση των αποδόσεων από την επένδυση των αποθεματικών των ταμείων, το νοικοκύρεμα των τελευταίων και η καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής θα μπορούσαν να αμβλύνουν το πρόβλημα βιωσιμότητας του συστήματος, αλλά όχι να το επιλύσουν.

Προς την ίδια κατεύθυνση θα λειτουργούσε η δημιουργία συμπληρωματικών αυτοχρηματοδοτούμενων ασφαλιστικών συστημάτων, όπου οι συντάξεις είναι ανάλογες των εισφορών που πληρώνει κάθε ασφαλισμένος κατά τη διάρκεια της εργάσιμης ζωής του.

Αν όμως θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η αύξηση του μέσου πραγματικού ορίου συνταξιοδότησης στη χώρα μας αποτελεί τον πιο αποτελεσματικό τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος, όσο κι αν το ξορκίζουν όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις, αντιλαμβανόμενες το υψηλό πολιτικό κόστος.

Ο περιορισμός ή και η κατάργηση των προγραμμάτων πρόωρης συνταξιοδότησης και των προνομίων διαφορετικών ομάδων του πληθυσμού, όπως των γυναικών με ανήλικα τέκνα, αποτελεί ένα πρώτο βήμα. Η σύνδεση και η σταδιακή αναπροσαρμογή του ορίου συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής είναι το δεύτερο. Όλα τα άλλα, αποτελούν απλώς γαργάρες για τον ασθενή.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.