του Γ. Παπανικολάου

Πώς είναι δυνατόν να πέφτει η Σοφοκλέους με τέτοια ορμή, οι έλληνες να μην πουλάνε (άντε να πουλάνε... λίγο) και οι ξένοι να… ενισχύουν τη παρουσία τους;

Το ένα ”κλειδί” σίγουρα το κρατάει το Dubai Investment Fund που έβαλε μερικές εκατοντάδες εκατ. ευρώ (402 εκατ. για την ακρίβεια) για να πάρει το ποσοστό του στη Marfin. Το άλλο βεβαίως βρίσκεται στο placement της Αγροτικής ύψους περίπου 340 εκατ. ευρώ.

”Συν το πλην” πάντως, όσα ξένα κεφάλαια υπήρχαν στη Σοφοκλέους στην αρχή του Μαΐου, περίπου άλλα τόσα υπήρχαν και στο τέλος του!

Ωστόσο, υπάρχουν διαφορές και μάλιστα μεγάλες. Οι κωδικοί που εδρεύουν στα μεγάλα χρηματοοικονομικά κέντρα της Ν. Υόρκης και του Λονδίνου είναι ”καθαροί πωλητές” με τις πωλήσεις να είναι μεγαλύτερες από τις αγορές, κατά περίπου 324 εκατ. ευρώ. Κι αυτό σίγουρα λέει κάτι από μόνο του.

Από κοντά, οι φορολογικοί παράδεισοι, έδρα διαφόρων ειδών λιγότερο ή περισσότερο ”επιθετικών” κεφαλαίων, αλλά και καθαρόαιμων ”offshore” εταιριών (κάποιες από αυτές ελληνικών συμφερόντων;) που επίσης βρέθηκαν στο μέτωπο των πωλητών.

Συμπέρασμα πρώτο: Για όσους δεν το κατάλαβαν το κατά τεκμήριο ”έξυπνο” και ”γρήγορο” χρήμα, των αγορών, ήταν στην πλευρά του πωλητή.

Προς χάριν όσων θέλουν εξωχώριες... ”διευθύνσεις” σημειώνουμε τα νησιά Κάϊμαν (καθαρές πωλήσεις 80 εκατ. ευρώ) το Λουξεμβούργο (περίπου 25 εκατ. ευρώ) τις... Παρθένες νήσους (που μόνο ”παρθένες” δεν ήταν με πωλήσεις διπλάσιες των αγορών τους!) οι οποίες ”μας πήραν” 25 εκατ. ευρώ… ”καθαρά”, τη… Λιβερία (μήπως να είναι εφοπλιστικά κεφάλαια αυτά;) με καθαρές πωλήσεις 12 εκατ. ευρώ και τις Βερμούδες που απέσυραν σχεδόν 10 εκατ. ευρώ.

Δεν μας προτίμησαν όμως και οι ”Αυστραλοί” οι οποίοι απέσυραν 31,2 εκατ. ευρώ, από την αγορά μας.

Υπήρξαν όμως και ”πιστοί” πελάτες. Ολλανδικά κεφάλαια πραγματοποίησαν καθαρές αγορές ύψους 90 εκατ. ευρώ, ενώ από κοντά ήταν και οι Ελβετοί με περίπου 72 εκατ. ευρώ, οι Ιάπωνες με 35 εκατ. ευρώ και τα νησιά Marshal (παράδεισος κι αυτός) με 38 εκατ. ευρώ.

Συνολικά λοιπόν μιλάμε για μια διαφορά της τάξεως των 350 εκατ. ευρώ, αν αφαιρεθεί η ”ένεση” του Dubai Fund. Ήταν όμως αρκετή αυτή η διαφορά για τις πρώτες δόσεις της βίαιης διόρθωσης που ακόμη συνεχίζεται;

Ίσως να φταίει ότι ως τώρα δεν αφαιρούμε το placement της Αγροτικής, ύψους 340 εκατ. ευρώ καθώς οι αγοραστές του, όπως και να το κάνουμε, ήταν αγοραστές. Δεχόμαστε βεβαίως και τον εύλογο αντίλογο ότι όπως και στη περίπτωση της Marfin, μιλάμε για κεφάλαια που πήγαν σε συγκεκριμένη μετοχή.

Άρα στη χειρότερη περίπτωση μιλάμε για περίπου 600-700 εκατ. ευρώ, που έφυγαν ”γενικώς” ενώ κάποια άλλα –ίσα και περισσότερα- κεφάλαια ήλθαν και τοποθετήθηκαν ”ειδικώς”

Σημασία εν τούτοις δεν έχουν μόνον οι ”πράξεις”, οι αγοραπωλησίες, ή η κατανομή των κεφαλαίων στην αγορά, αλλά και η κατεύθυνση της τιμής στην οποία γίνονται οι πράξεις. Κι εκεί όπως φάνηκε, παίζονται πολλά, ιδίως όταν οι αγοραστές ”νοιώθουν” ότι μπορούν να αγοράσουν φθηνότερα, κι όταν οι διακυμάνσεις γίνονται συστηματικά βίαιες.

ΥΓ: Για να μην το ξεχάσουμε, οι εγχώριοι θεσμικοί επενδυτές ήταν το Μάιο, για μία ακόμη φορά, πωλητές.

Κυρίως τα αμοιβαία (καθαρές πωλήσεις ύψους 130,5 εκατ. ευρώ στον FTSE-140- πιθανώς λόγω αιτήσεων ρευστοποίησης), αλλά και οι Εταιρίες Επενδύσεων Χαρτοφυλακίου (με 13 εκατ. ευρώ).

Αντίθετα με τις τράπεζες και τα ταμεία που έκαναν καθαρές αγορές ύψους περίπου 60 εκατ. ευρώ.