Στο προηγούμενο σημείωμα, ασχοληθήκαμε με το ενδεχόμενο η κρίση να εξελιχθεί σε εθνική τραγωδία, ακριβώς λόγω της οικονομικής αδυναμίας της χώρας και των επακόλουθων εξαρτήσεων. Αυτό που ίσως δεν επισημάναμε αρκούντως είναι ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να λείπουν ακόμη και τα στοιχειώδη, σε νευραλγικούς τομείς του κράτους.
Οι ελλείψεις στον χώρο της Υγείας και της Παιδείας έχουν γίνει αντιληπτές από καιρό. Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα αποκαλύπτεται ότι υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις και στον αποκαλούμενο «σκληρό πυρήνα» του κράτους, που κατά βάση σχετίζεται με την Άμυνα, τη Δημόσια Τάξη και την απονομή Δικαιοσύνης.
Τα ρεπορτάζ του τελευταίου διαστήματος για το γεγονός ότι η αντιτρομοκρατική υπηρεσία «πιέζει» για να αποκτήσει καινούργια… λάστιχα αυτοκινήτων, για το ότι οι άνδρες της αστυνομίας έχουν χρόνια να εκπαιδευτούν σε βολές, ελλείψει πυρομαχικών, κι ότι τα μισά περιπολικά θα… κόβονταν αν περνούσαν ΚΤΕΟ, έρχονται να συμπληρώσουν παλαιότερες ειδήσεις, σχετιζόμενες με την «ετοιμότητα» των Ενόπλων Δυνάμεων και την αδυναμία εκσυγχρονισμού σε ζωτικούς εξοπλισμούς.
Όσο για την κατάσταση στον χώρο της Δικαιοσύνης, με τον απαρχαιωμένο εξοπλισμό, την αχαρακτήριστη κατάσταση των δικαστικών κτιρίων και τις ατελείωτες καθυστερήσεις στην απονομή της (που θα χειροτερεύσει μόλις ξεσπάσει η πλημμύρα των υποθέσεων «κόκκινων δανείων», ιδιωτών και επιχειρήσεων) λίγο πολύ την ξέρουμε όλοι.
Εν ολίγοις, η κατάσταση συνολικά στον χώρο των δημόσιων δαπανών και επενδύσεων, είτε αυτό αφορά συντήρηση και αναλώσιμα (ακόμη και μελάνια για εκτυπωτές ή χαρτί για fax) είτε αφορά αγορά νέου εξοπλισμού, αντικατοπτρίζει πλήρως τα αδιέξοδα στα οποία οδηγείται η χώρα -και η κοινωνία.
Το γεγονός όμως ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε περίοδο υψηλής επικινδυνότητας μάλλον δεν έχει γίνει αρκούντως αντιληπτό. Η εγκληματικότητα αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς, ενώ ολοένα και περισσότερο ανησυχητική γίνεται η χρήση όπλων, ακόμη και μέρα-μεσημέρι, σε κεντρικά σημεία.
Στον χώρο της Άμυνας, γίνεται πλέον σαφές ότι η Ελλάδα δεν είναι ούτε Ολλανδία, ούτε Λουξεμβούργο. Σχεδόν δεν περνά μέρα χωρίς μια νέα τουρκική πρόκληση, πάντα με αντικείμενο διεκδικήσεις απέναντι σε κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Η αλήθεια είναι ότι μετά από τέσσερις δεκαετίες σχετικής ευμάρειας και ειρήνης, ζώντας σε μια χώρα που πρόσφερε απλόχερα την αίσθηση της ασφάλειας στους πολίτες και τους επισκέπτες της, για πολλούς τα θέματα αυτά έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, έναντι των καθημερινών αναγκών και -το κυριότερο- της συνεχούς συμπίεσης των εισοδημάτων.
Έχουμε ξεχάσει ότι ζούμε σε μια από τις πιο ταραγμένες ιστορικά περιοχές της Ευρώπης, την πυριτιδαποθήκη, όπως έλεγαν κάποτε, των Βαλκανίων, ενώ δεν έχουμε βιώματα του τι σημαίνει η σταδιακή κατάλυση του νόμου και της τάξης.
Οι προσδοκίες μας, όμως, έχουν ελάχιστη επίδραση στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι πάρα πολλά γύρω μας έχουν αλλάξει, πέραν της οικονομικής κρίσης.
Δυστυχώς, όχι προς το καλύτερο.