Η ύφεση μπορεί να τελειώσει, αλλά η μεγάλη πιθανότητα είναι πως θα περάσουμε για αρκετό καιρό –στην Ελλάδα και αλλού– σε φάση σχετικής στασιμότητας τόνισε ο κ. Δ. Δασκαλόπουλος στην εκδήλωση για την παρουσίαση της Ετήσιας Έκθεσης για το ελληνικό Εμπόριο. 

Είναι μάλλον σίγουρο πως πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε τους ρυθμούς ανάπτυξης και την πιστωτική άνεση που είχαμε στην πρώτη δεκαετία του αιώνα μας.

Το εμπόριο, όπως και οι άλλες δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής, αντιμετωπίζει μία μεγάλη επιπρόσθετη πρόκληση. Η οικονομία μας και η κοινωνία μας διέρχονται τη μεγαλύτερη κρίση τους από τη δεκαετία του 1950. Είναι αυτονόητο ότι όλοι οι κοινωνικοί εταίροι, έχουν χρέος να συνεισφέρει στην έξοδο από την κρίση.

Είναι αυτονόητο, επίσης, ότι η υποχρέωση αυτή συνεπάγεται, μία θετική συμμετοχή και μια έμπρακτη συνεισφορά στις διαβουλεύσεις που γίνονται –και με ένταση θα συνεχιστούν– στο άμεσο μέλλον και που αφορούν στην ανασυγκρότηση της οικονομίας μας και της κοινωνίας μας: την αλλαγή των θεσμών και δομών, τη μετάβαση σε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, τον περιορισμό της έκτασης του κράτους στην οικονομία.

Είναι πράγματι δύσκολοι καιροί και είμαστε δύσκολος λαός. Πληρώνουμε σήμερα τις μισές αλήθειες και τις άτολμες πολιτικές δεκαετιών, που διαμόρφωσαν ένα οικονομικό μοντέλο βασισμένο σε γυάλινα πόδια. Αλλ’ αυτό είναι ένας λόγος παραπάνω για ν’ αντιμετωπίσουμε κατάματα την πραγματικότητα. Όλοι μας αναγνωρίζουμε ότι η σημερινή κρίση δεν αντιμετωπίζεται πλέον με υπεκφυγές τόνισε ο κ. Δασκαλόπουλος.

Και όλοι μας καταλαβαίνουμε τώρα ότι για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, πρέπει να πάψουμε να αποστρέφουμε το πρόσωπό μας από τις βαρύτατες ευθύνες που συλλογικά φέρουμε, αλλά και από τις νέες που καλούμαστε να επωμισθούμε –αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε επί ίσοις όροις το μέλλον. Το κοινό συμφέρον υπαγορεύει σήμερα τη σύναψη ενός πραγματικού κοινωνικού συμβολαίου, που θα θωρακίζει την εργασία και θα διασφαλίζει την ανάπτυξη.

Ο κατακερματισμός των απόψεων, η στενή συντεχνιακή δράση, η πρόταξη στενά κλαδικών διεκδικήσεων, δεν εξυπηρετούν ούτε το εθνικό συμφέρον, ούτε τις ίδιες τις παραγωγικές δυνάμεις. Η πρόκληση ευθύνης για όλους μας, τούτη την ώρα, σε τούτον τον τόπο, είναι να ξεφύγουμε από το τέλμα ενός συστήματος που μονίμως βολεύεται και αναβάλλει. Να συνεισφέρουμε αποφασιστικά στην έξοδο από τα πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα αντιπαρατάσσοντας την τόλμη στην ατολμία, την πρωτοβουλία στον εφησυχασμό. Να μην ησυχάσουμε αν δεν δούμε ορατή, συνεχή και συνεπή πρόοδο.

Και να συμμετάσχουμε με μία φωνή στην οικοδόμηση από την αρχή ενός συστήματος πραγματικών αξιών –σε όλα τα επίπεδα: της οικονομίας, της πολιτείας, της κοινωνίας.