Τον αδιέξοδο δρόμο της λιτότητας στην προσπάθεια για οικονομική ανάκαμψη της Ελλάδας αναλύει ο αδερφός του πρωθυπουργού, κ. Νίκος Παπανδρέου, με άρθρο του, το οποίο πρόκειται να συζητηθεί, στο περιοδικό "Οικονομική Επιθεώρηση", αναφέρει το "Πρώτο Θέμα".

Ο κ. Παπανδρέου ξεκινά την προσέγγισή του στο φλέγον θέμα της κρίσης με την παραδοχή ότι "η λιτότητα δεν φέρνει την άνοιξη, δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομπελίστας στα οικονομικά για να το καταλάβει". Παρ' όλα αυτά, η ακολουθούμενη αντιλαϊκή πολιτική "δεν είναι επιλογή του ΠΑΣΟΚ, αλλά επιβάλλεται από το διεθνές σύστημα".

Ο αρθρογράφος, αφού επισημαίνει ότι ανάλογα σκληρά πακέτα μέτρων υιοθετούν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, απαντά στο ερώτημα αν η πολιτική αυτή αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας: "Θα λύσει το πρόβλημα; Ούτε"!

Κατά την οπτική του κ. Παπανδρέου, τα προγράμματα περικοπών επιβάλλονται από τις αγορές αλλά και από μία "μονόπλευρη τύφλωση με προσήλωση στη συντηρητική οικονομική σκέψη". Προς την κατεύθυνση αυτήν καθοριστικός είναι ο ρόλος του ΔΝΤ, αφού "εδώ και τριάντα περίπου χρόνια είναι γνωστό το πρόγραμμα λιτότητας που επιβάλλει το ΔΝΤ σε όσες χώρες αναγκάζονται να πάνε σε αυτό για να μη χρεοκοπήσουν". Αναφορικά με τις αντιδράσεις που προκαλεί η προσφυγή της χώρας μας στο ταμείο, σχολιάζει:

"Γι' αυτό μου φαίνεται ακατανόητο όλες αυτές οι ομάδες διανοουμένων αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να μην έχουν διαβάσει έστω ένα βιβλίο για αυτά τα θέματα". Για τον λόγο αυτόν τα βέλη της αντιπολίτευσης πρέπει να έχουν αποδέκτη όχι την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά τους δανειστές μας, τους οποίους τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα πρέπει να προσπαθήσουν "με σοβαρά και τεχνοκρατικά επεξεργασμένες προτάσεις" να πείσουν να υιοθετήσουν άλλες πολιτικές εκτός των επώδυνων μέτρων.

Μολονότι η λιτότητα δεν έχει καμία αναπτυξιακή προοπτική, ήταν επιβεβλημένη, γιατί αν δεν ακολουθηθεί ένα σκληρό πρόγραμμα "η Ελλάδα εγκαταλείπεται στην τύχη της. Δηλαδή πτώχευση!". Όπως λέει χαρακτηριστικά ο κ. Παπανδρέου, "πρέπει να πάρουμε το φάρμακο το πικρό για ένα διάστημα" για να εμπνεύσουμε εμπιστοσύνη στους διεθνείς συνομιλητές μας, αφού εάν είχαμε "με το... καλημέρα προτείνει μέτρα αναπτυξιακά δεν θα γινόμασταν πιστευτοί".