"Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι προσωρινή και μεταβατική, για να μη χρεοκοπήσει η χώρα", επισήμανε για άλλη μια φορά ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς στην ομιλία του στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο.

Αναλυτικότερα ο Αντώνης Σαμαράς στην ομιλία του μεταξύ άλλων ανέφερε:

Η κυβέρνηση αυτή είναι προσωρινή και μεταβατική, για να μη χρεοκοπήσει η χώρα. Για να ολοκληρωθεί το «κούρεμα» του παλαιού ιδιωτικού χρέους και να αποκατασταθεί η βιωσιμότητα του συνολικού χρέους μας.

Όλα αυτά θα κριθούν στους επόμενους δύο μήνες. Και τέλος!

Συμφωνία μακροχρόνιας διακυβέρνησης μεταξύ των κομμάτων δεν υπήρξε. Επομένως πως θα παραταθεί; Πώς θα κυβερνήσουμε;

Ας το καταλάβουμε: υπάρχει έλλειμμα αξιοπιστίας στην ελληνική πολιτική.
Εμείς θέλουμε να αποκατασταθεί το έλλειμμα αυτό. Και γι’ αυτό ό,τι υπογράφουμε το εννοούμε. Και το τηρούμε. Και το φτάνουμε ως το τέλος του.

Δεν θα αποκατασταθεί το έλλειμμα αυτό, αν άλλα συμφωνούμε κι άλλα κάνουμε.
Δεν θα αποκατασταθεί το έλλειμμα αξιοπιστίας, αν πάψουμε να τηρούμε τα συμφωνημένα.
Εμείς την υπογραφή μας να τη σεβόμαστε!

Κι ύστερα δεν είναι μόνον αυτά: Μια κυβέρνηση που θα πάρει δύσκολες αποφάσεις δεν μπορεί να σταθεί χωρίς νωπή εντολή από το λαό!

Ξέρετε, από την ώρα που συγκροτήθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου, δημιουργήθηκε μια «βαλβίδα ασφαλείας» στην κοινωνία. Λειτούργησε «καταπραϋντικά» για την κοινωνική αναταραχή που σιγοβράζει…

Δεν υπάρχουν πια σοβαρές ταραχές στους δρόμους, γιατί ο λαός βλέπει την προοπτική να εκφραστεί στις κάλπες πολύ σύντομα...

Αυτή την κοινωνική γαλήνη τη χρειαζόμαστε. Θέλουν κάποιοι να αφαιρέσουμε τη «βαλβίδα ασφαλείας»; Αν το κάναμε, θα ήταν πολύ πιθανό να προκληθούν κοινωνικές εκρήξεις!

Ύστερα η περίοδος των δύσκολων αποφάσεων δεν θα κρατήσει δύο τρείς μήνες. Θα κρατήσει δύο-τρία χρόνια. Τουλάχιστον…

Η χώρα δεν μπορεί να κυβερνάται όλο αυτό το διάστημα από μια κυβέρνηση, όπου τα κόμματα τα οποία τη στηρίζουν δεν έχουμε συμφωνήσει σε τίποτε μακροχρόνιο. Χωρίς καμιά νομιμοποίηση!

Πιστεύει κανείς ότι θα άντεχε μια τέτοια κυβέρνηση; Δεν νομίζω…
Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε πολιτική ακυβερνησία και κοινωνική ένταση!
Κι αυτό δεν το θέλει κανείς!

Μέχρι πριν από δύο χρόνια μια τέτοια κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα σε κόμματα με μεγάλες αποκλίσεις μεταξύ τους θεωρείτο συνταγή «ακυβερνησίας»!
Και πολύ σωστά…

Τώρα, πως ξαφνικά, αυτό που ως πριν λίγο το λέγαμε όλοι «ακυβερνησία», ξαφνικά θεωρείται «μοναδική λύση σωτηρίας»;

Βέβαια, το ΠΑΣΟΚ βλέπει να βυθίζεται. Είδατε και το φιάσκο της εφεδρείας… Και ζητά να παραταθεί η τωρινή κυβέρνηση για να αποφύγει το ίδιο τα χειρότερα! Το ΠΑΣΟΚ βάζει το δικό του μικρο-κομματικό όφελος πάνω από το εθνικό συμφέρον και ζητά - εμμέσως ή αμέσως - παράταση θητείας της σημερινή κυβέρνησης.

Εμείς επιμένουμε στην ομαλότητα! Δεν την υπονομεύουμε…
Κανένα «πρόγραμμα σταθεροποίησης» δεν μπορεί να επιτύχει σε συνθήκες μη ομαλότητας και κοινωνικής αναταραχής.

Θεωρούν «ανώριμο» το λαό, όσοι απεύχονται τις εκλογές σύντομα...
Εμείς, αντίθετα, τον εμπιστευόμαστε!

Δεν μπορεί να παραταθεί μια Βουλή που προέκυψε από το εμπρηστικό εκλογικό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν».
Έτσι προέκυψε η σημερινή Βουλή! Το ξέχασε αυτό κανείς;
Γι’ αυτό και η προηγούμενη κυβέρνηση άλλα πράγματα δεν τα τόλμησε κι άλλα τα έκανε, υπό πίεση, στραβά και μισά…

Και δεν μπόρεσε να διαπραγματευθεί το παραμικρό!
Από δω κι εμπρός, για να προχωρήσουν οι μεγάλες αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο τόπο, χρειάζεται κυβέρνηση με σαφή και ισχυρή εντολή από το λαό.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι μια μεταβατική κυβέρνηση. Με σύντομο, αλλά πολύ κρίσιμο έργο. Ας τη βοηθήσουμε να το κάνει σωστά και να το ολοκληρώσει εγκαίρως. Κι ας μη την υπονομεύουμε.
Ξέρετε, την κυβέρνηση Παπαδήμου πολλοί δεν την ήθελαν…
Εννοώ από εκείνους που ξαφνικά τώρα την… «αγάπησαν»!
Εγώ είμαι απ’ αυτούς που την ήθελαν! Και τη στήριξα αποφασιστικά, ώστε η Ελλάδα να γλιτώσει από τη φοβερή περιπέτεια του «δημοψηφίσματος», όπου την είχε μπλέξει ο κ. Παπανδρέου. Μην το ξεχνάτε αυτό…

Δεν θα αφήσω κανένα να την υπονομεύσει.
Και πιστέψτε με, δεν υπάρχει πιο ευθεία υπονόμευση από το να μιλάμε σήμερα για «παράταση της θητείας της»…
Αντί να τη βοηθάμε να ολοκληρώσει την αποστολή της.
Γι’ αυτό επαναλαμβάνω: Δεν θα αφήσω κανένα να την υπονομεύσει…

Όπως γνωρίζετε, η Ελλάδα βρέθηκε τα τελευταία δύο χρόνια στο επίκεντρο μιας οικονομικής κρίσης, η οποία δεν είναι πια μόνο ελληνική, έχει ήδη γίνει πανευρωπαϊκή κρίση χρέους. Και κινδυνεύει να πάρει παγκόσμιες διαστάσεις, αν η Ευρώπη επανέλθει σε ύφεση και παρασύρει όλο τον υπόλοιπο κόσμο σε παγκόσμια ύφεση.

Σήμερα, όμως, δεν θα σας μιλήσω για την κρίση. Θα σας μιλήσω κυρίως για το πώς θα ξεπεράσουμε την κρίση, για το τι πρέπει να κάνουμε για να αποτρέψουμε τα χειρότερα και να έλθουν τα καλύτερα. Στην Ελλάδα, ασφαλώς. Αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Γιατί όσα δοκιμάστηκαν στη χώρα μας τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, και – κυρίως – όσα δεν δούλεψαν, αποτελούν πια παρακαταθήκες που ξεπερνούν τα σύνορά μας. Αποτελούν εμπειρίες που πρέπει να τις λάβουν υπ’ όψιν πολλές άλλες χώρες. Για το τι πρέπει να κάνουν. Και κυρίως για το τι πρέπει να αποφύγουν…

Υπάρχουν, λοιπόν, πέντε πράγματα που δεν πρέπει να κάνουμε όταν έχουμε τέτοια κρίση χρέους:
* Δεν βάζουμε φόρους σε περίοδο ύφεσης.
* Δεν προχωράμε σε οριζόντιες περικοπές, για να μειώσουμε τη σπατάλη.
*Δεν κάνουμε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, χωρίς να παίρνουμε ταυτόχρονα μέτρα για την ανάκαμψη της Οικονομίας.
* Δεν ζητάμε θυσίες, χωρίς φώς στην άκρη του τούνελ.
* Δεν παραμελούμε ποτέ – μα ποτέ – τη ρευστότητα της Οικονομίας.

Καθένα από τα πέντε αυτά σφάλματα μπορεί να ματαιώσει την δημοσιονομική προσαρμογή. Μπορεί, δηλαδή, να οδηγήσει σε ύφεση μάλλον, παρά σε μείωση του ελλείμματος. Και η ύφεση με τη σειρά της θα διαιωνίσει τα μεγάλη ελλείμματα και θα εκτοξεύσει το χρέος.
Κι όταν οι θυσίες οδηγούν σε επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης τότε η ίδια η Κοινωνική Συνοχή θα απειληθεί, η - όποια - κυβέρνηση θα σπαταλήσει το πολιτικό της κεφάλαιο, θα χάσει την αξιοπιστία της και θα είναι πολύ δύσκολο αργότερα ακόμα και να διορθώσει τα σφάλματά της. Γιατί μια κοινωνία δεν αντέχει συνεχείς θυσίες χωρίς αντίκρισμα…

Από τα πέντε αυτά πράγματα που δεν πρέπει να κάνει κανείς, από τα πέντε αυτά σφάλματα που πρέπει να αποφύγει, και που το καθένα μόνο του μπορεί να ματαιώσει κάθε προσπάθεια διεξόδου από την κρίση, εδώ στην Ελλάδα έγιναν και τα πέντε!
Κι αυτό δεν πρέπει να συνεχιστεί στην Ελλάδα. Και δεν πρέπει να επαναληφθεί οπουδήποτε αλλού…

Ας δούμε τώρα τι πρέπει να γίνει. Τι προτεραιότητες πρέπει να θέσει κανείς εξ αρχής. Και πώς να εφαρμόσει πολιτικές που εξασφαλίζουν άμεσα αποτελέσματα:

* Πρώτον, να πάρει μέτρα περικοπής της σπατάλης! Αλλά στοχευμένα μέτρα, εκεί που υπάρχει πράγματι, σπατάλη. Όχι οριζόντιες περικοπές.
Μη πει κανείς ότι «δεν ξέρουμε που υπάρχει σπατάλη και γι’ αυτό κόβουμε όπου βρούμε». Αυτό θυμίζει το παλιό εκείνο πονάει κεφάλι-κόβει κεφάλι! Δεν θεραπεύει τον άρρωστο. Τον αποτελειώνει…

Οι συντάξεις των 700 ευρώ δεν ήταν «σπατάλες»! Οι άνθρωποι πλήρωναν για τις συντάξεις τους με εισφορές όσο δούλευαν.

Όταν τους κόβουμε τις συντάξεις τους, δεν κόβουμε δημόσιες σπατάλες, αλλά τους θυσιάζουμε επειδή η Πολιτεία δεν μπορεί ή δεν θέλει να αγγίξει την αληθινή σπατάλη.
Επί πλέον, οι χαμηλές συντάξεις γυρίζουν κατευθείαν στην οικονομία.

Και ένα μέρος τους γυρίζει κατευθείαν στο δημόσιο ταμείο, ως φόροι κατανάλωσης, ΦΠΑ κλπ. Αν κόψεις αυτές τις συντάξεις, το δημόσιο ταμείο δεν θα κερδίσει μόνο, θα χάσει κι όλα! Κι αν ο τζίρος των μαγαζιών μειωθεί, αν τα επιχειρηματικά κέρδη μειωθούν, αν κι άλλοι εργαζόμενοι χάσουν τη δουλειά τους, ή δουν τις αποδοχές τους να μειώνονται, τότε το δημόσιο ταμείο θα χάσει κι άλλα έσοδα, ενώ θα μεγαλώσουν κι οι δαπάνες του.

Οπότε τελικά με τις οριζόντιες περικοπές μπορεί τελικά το δημόσιο ταμείο να χάσει περισσότερα απ’ όσα κερδίζει.
Αντίθετα, σπατάλες είναι χρήματα που δαπανώνται χωρίς να αποδίδουν και χωρίς να επιστρέφουν στο σύνολο τους στην οικονομική δραστηριότητα. Αυτά μπορούν να περικοπούν σχετικά εύκολα με μικρές αρνητικές επιπτώσεις και με καθαρό όφελος στο δημόσιο ταμείο.
Σπατάλη είναι η μεγάλη κυβέρνηση που κοστίζει όλο και περισσότερα και προσφέρει όλο και λιγότερα. Και απ’ αυτήν αρχίζεις τις περικοπές. Για να πειστούν όλοι ότι εννοείς αυτά που λες. Και για να πειστεί και η κοινωνία ότι σέβεσαι το υστέρημα της που σου δίνει.

-- Είναι σπατάλη να προσλαμβάνονται δεκάδες χιλιάδες «ημέτεροι» στο δημόσιο, όταν ομολογείται πλέον ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπεράριθμοι και πρέπει να μειωθούν.
-- Είναι σπατάλη να δημιουργούνται – τέτοιες ώρες, μετά το 2010 - δεκάδες νέοι δημόσιοι οργανισμοί, όταν ομολογείται απ’ όλους πλέον, ότι υπάρχουν ήδη εκατοντάδες άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί κι ότι η γραφειοκρατία έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και πρέπει να μειωθεί. Κι αντί να τη μειώνουν τη διογκώνουν.

-- Είναι σπατάλη να διατηρούνται δημόσιες επιχειρήσεις με τεράστιες ελλείμματα και χαμηλότατη απόδοση στην κοινωνία. Κι όμως δεν γίνεται προσπάθεια να εξαλειφθούν τα ελλείμματά τους. Αντίθετα κόβονται οριζόντια οι χαμηλοί μισθοί και οι συντάξεις από παντού.
Είναι ακόμα σπατάλη αυτό που γίνεται στα φάρμακα και στις προμήθειες.
Προσέξτε: Δεν θέλω να πω ότι δεν έγινε τίποτε σωστό τα τελευταία δύο χρόνια για να χτυπηθεί η πραγματική σπατάλη.

Αλλά κι αυτά τα λίγα που έγιναν ήταν αυτά ακριβώς που το ΠΑΣΟΚ ως Αντιπολίτευση εμπόδιζε να γίνουν στο παρελθόν, κατεβάζοντας τα συνδικάτα στους δρόμους για το παραμικρό και πυροδοτώντας κοινωνικές εκρήξεις.
Αντίθετα, εμείς, η Νέα Δημοκρατία, επειδή ακριβώς ως κυβέρνηση τα προσπαθήσαμε και συχνά προσκρούσαμε στις λυσσαλέες αντιστάσεις της τότε Αντιπολίτευσης, τώρα που εμείς βρεθήκαμε στην Αντιπολίτευση, ό,τι θετικό έγινε, το ψηφίσαμε και το στηρίξαμε. Και ποτέ δεν πυροδοτήσαμε κοινωνικές εκρήξεις.

Το υπογραμμίζω αυτό, γιατί αντίθετα απ’ ό,τι ισχυρίζονται κάποιοι, όχι δεν είμαστε «όλοι ίδιοι»!