Πώς αναζητούν... χρήμα μεσαίοι βιομήχανοι

Την προηγούμενη εβδομάδα ο διεθνής και ο εγχώριος τύπος ασχολήθηκαν με την επικείμενη χρηματοδότηση της Chipita από το International Finance Corporation (IFC), της Παγκόσμιας Τράπεζας, προκειμένου η πρώτη να χρηματοδοτηθεί με 10,75 εκατ. ευρώ για τη νέα επένδυση της στην Τουρκία.

Η είδηση φυσικά δεν είναι το ύψος του δανείου που ούτως ή άλλως είναι μικρό για τα μεγέθη της εταιρείας και τα επενδυτικά της σχέδια. Eίναι ότι μια ακόμη ελληνική επιχείρηση, στην προκειμένη περίπτωση η Chipita, αναζήτησε χρηματοδότηση στο εξωτερικό. Και πιο συγκεκριμένα αποτάθηκε στο IFC.

Χρειάστηκαν κοντά στα δύο χρόνια για να μπορέσει ο ελληνικός όμιλος να ανοίξει αυτή την πόρτα. Αναμονή που άξιζε τον κόπο σύμφωνα με τον κ. Σπύρο Θεοδωρόπουλο, αφού όπως σημειώνει «θα είναι πιο εύκολο στο μέλλον να αποταθούμε στο IFC προκειμένου να χρηματοδοτήσουμε τα επενδυτικά μας σχέδια. Άλλωστε η Παγκόσμια Τράπεζα βρίσκεται παντού, σε αγορές που δραστηριοποιούμαστε ήδη, αλλά και σε άλλες που βρίσκονται στα πλάνα μας».

Το να λάβει κανείς, πάντως, το "πράσινο φως" από τον IFC δεν είναι και το πλέον εύκολο πράγμα. Υπάρχουν αυστηρά κριτήρια και προϋποθέσεις για να δανειοδοτηθεί μια εταιρεία. Χαρακτηριστικό είναι ότι μεταξύ αυτών των προϋποθέσεων "είναι και να διασφαλίσεις ότι οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιείς δεν παράγονται από εργοστάσια στα οποία δουλεύουν παιδιά", σημειώνει ο κ. Θεοδωρόπουλος.

Όπως δικαίως θα σκεφθεί ο μέσος Έλληνας επιχειρηματίας, η Chipita του Σπύρου Θεοδωρόπουλου και του ομίλου Olayan είναι ένας όμιλος που δεν κατηγοριοποιείται στους μεσαίους. Εχει τη δυνατότητα, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, να αποταθεί σε οποιοδήποτε ξένο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα και την πολυτέλεια του χρόνου για να περιμένει να ανοίξουν οι αντίστοιχες πόρτες.

Πόσοι και ποιοι Έλληνες επιχειρηματίες όμως έχουν αυτό το πλεονέκτημα; Αν όχι λίγοι, σίγουρα ελάχιστοι. Και αν κάποιοι ισχυροί έχουν καταφέρει να αποκτήσουν πρόσβαση στην ξένη χρηματοδότηση (κυρίως μέσω ομολογιακών δανείων), οι μεσαίοι και μικροί, για τα πανευρωπαϊκά μεγέθη, εκπρόσωποι της ελληνικής βιομηχανίας, αναγκάζονται στην καλύτερη των περιπτώσεων να παγώσουν ή να πάνε πίσω τις επενδύσεις τους και να μειώσουν τους ρυθμούς ανάπτυξής.

Στην χειρότερη εγκλωβίζονται σε ένα φαύλο κύκλο, με αβέβαια αποτελέσματα, αφού ο κίνδυνος της πιστωτικής ασφυξίας είναι υπαρκτός.

Η περίπτωση της ΛΟΥΞ Μαρλαφέκας

Ο Γιάννης Μαρλαφέκας πρόεδρος και CEO της Πατρινής βιομηχανίας αναψυκτικών ΛΟΥΞ Μαρλαφέκας, μιας υγιούς ελληνικής επιχείρησης, εδώ και τρία χρόνια προσπαθεί να υλοποιήσει επένδυση 33 εκατ. ευρώ για την κατασκευή νέας μονάδας η οποία ας σημειωθεί ότι έχει υπαχθεί και στον επενδυτικό νόμο 3299/2004. Δυστυχώς αυτό, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει καταστεί δυνατό.

Αιτία το υψηλό κόστος χρήματος που, σε συνδυασμό με τους αργούς ρυθμούς ανταπόκρισης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, έχει αποτελέσει τον βασικό λόγο που η εταιρεία δεν έχει καταφέρει να βρει χρηματοδότηση και να ξεκινήσει την επένδυση.

Η εταιρεία στην προσπάθεια να ξεπεράσει αυτόν τον σκόπελο, αναζητά χρηματοδότηση στο εξωτερικό. «Είμαστε αναγκασμένοι να αναζητούμε λύσεις από το εξωτερικό», αναφέρει ο κ. Μαρλαφέκας.

«Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχουμε κάνει επαφές και συζητήσεις με αρκετά χρηματοδοτικά σχήματα του εξωτερικού και κάθε μέρα ασχολούμαστε με το ζήτημα. Για την επίτευξη αυτού του στόχου άλλωστε συνεργαζόμαστε με εξειδικευμένους συμβούλους», σημειώνει ο ίδιος.

«Αν δεν ευοδωθεί αυτή η λύση, το plan B είναι να αναζητήσουμε αναγκαστικά κεφάλαια από κάποιο ξένο fund. Πρώτη μας προτεραιότητα είναι η χρηματοδότηση και όχι η παραχώρηση συμμετοχής στο μετοχικό σχήμα που θα υλοποιήσει την επένδυση», σημειώνει ο κ. Μαρλαφέκας.

Ακολουθήστε το Euro2day.gr στο Google News!Παρακολουθήστε τις εξελίξεις με την υπογραφη εγκυρότητας του Euro2day.gr

FOLLOW USΑκολουθήστε τη σελίδα του Euro2day.gr στο Linkedin

Σχολιάζοντας την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα σημειώνει: «Η οποιαδήποτε χρηματοδότηση γίνεται με το σταγονόμετρο, είναι πλέον επιλεκτική και όχι πάντα με αντικειμενικά κριτήρια. Επιπλέον το αυξημένο κόστος δανεισμού αποτελεί τροχοπέδη για την ίδια τη βιωσιμότητα του business plan, όπως και η καθυστέρηση στην λήψη αποφάσεων».

H λύση για την Ελληνική Ζυθοποιία Αταλάντης

Στην περίπτωση της ΕΖΑ, του Αθανάσιου Συριανού τα πράγματα φαίνεται να έχουν βρει τον δρόμο τους μέσω του... γερμανικού κράτους. Η ζυθοποιία από την Αταλάντη, στην οποία ισχυρό μειοψηφικό πακέτο μετοχών ελέγχει η Damma Holdings συμφερόντων του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, έχει βρει λύση στο πρόβλημα χρηματοδότησης μιας νέας της επένδυσης. Ο γερμανοτραφής πρόεδρος και CEO της κ. Συριανός αξιοποιεί τις εγγυήσεις που παρέχει το Γερμανικό κράτος προς τους Γερμανούς εξαγωγείς.

Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι πως μια ελληνική παραγωγική επιχείρηση έχει καταφέρει να αξιοποιήσει ένα εργαλείο που απευθύνεται σε γερμανικές εξαγωγικές επιχειρήσεις. Κι όμως γίνεται.

Επειδή ο προμηθευτής των μηχανημάτων που θέλει να αγοράσει η ΕΖΑ είναι Γερμανός, μπορεί να λάβει εγγύηση του γερμανικού δημοσίου, μέσω της οποίας ο Γερμανός εξαγωγέας διασφαλίζεται στην περίπτωση που η ελληνική επιχείρηση δεν πληρώσει.

Και ενώ, θεωρητικά πάντα, η ΕΖΑ θα μπορούσε να λάβει το συγκεκριμένο δάνειο από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα αυτό δεν κατέστη δυνατόν γιατί οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν γνώση για το συγκεκριμένο εργαλείο. Έτσι το δάνειο θα το πάρει από μια τράπεζα του Λουξεμβούργου.

Τα προβλήματα όμως για τις ελληνικές επιχειρήσεις δεν σταματούν εδώ. Τα τελευταία χρόνια και παρά τη μείωση του εργατικού κόστους οι επιχειρήσεις έχουν γίνει λιγότερο ανταγωνιστικές.

Όπως εξηγεί ο κ. Συριανός «η εταιρεία μας δανειζόταν χρήματα με επιτόκιο Euribor +1 μονάδα ενώ σήμερα δανείζεται με επιτόκιο Euribor +7 ή 8 μονάδες. Οι τόκοι έχουν διπλασιαστεί για το ίδιο κεφάλαιο με αποτέλεσμα να υποσκελίσουν τη μείωση από το εργατικό κόστος».

Και ενώ το γερμανικό κράτος φροντίζει για την ευημερία των εξαγωγικών του επιχειρήσεων, αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει επί ελληνικού εδάφους. Η αδυναμία του ανακεφαλαιοποιημένου τραπεζικού συστήματος να ρίξει ζεστό χρήμα στην αγορά είναι ακόμη πιο έντονη και σίγουρα περισσότερο επικίνδυνη σε ότι αφορά στις εξαγωγικές επιχειρήσεις. 

Πριν από λίγες ημέρες ιδιοκτήτης ελληνικής βιομηχανίας του πρωτογενούς τομέα (τρόφιμα) με έντονη εξαγωγική δραστηριότητα όπου πάνω από το 60% της τζίρου του εξάγεται, αποτάθηκε σε ελληνική τράπεζα για να λάβει ένα δάνειο.

Κεφάλαια τα οποία χρειάζεται για να χρηματοδοτήσει μια νέα παραγωγική επένδυση. Η απάντηση που του δόθηκε ήταν αποστομωτική. Τον συμβούλεψαν να μεταθέσει για το απώτερο μέλλον το συγκεκριμένο επενδυτικό project. Βέβαια υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο η τράπεζα ή οι τράπεζες να μην απαντήσουν στο αίτημα το επιχειρηματία ή όταν το πράξουν να είναι πλέον πολύ αργά, όπως σχολιάζουν παράγοντες της αγοράς.