WSJ: Το μοιραίο λάθος της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης

«Οι Έλληνες ψηφοφόροι κινδυνεύουν να βυθίσουν την ευρωζώνη σε μία ακόμη κρίση εάν οι βουλευτικές εκλογές της Κυριακής φέρουν ένα αντιευρωπαϊκό κόμμα στην εξουσία» προειδοποιεί η Wall Street Journal σε εκτενές άρθρο για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.

Ο Joseph Sterneberg που υπογράφει το άρθρο, προειδοποιεί πως η Ελλάδα θα μπορούσε να βρεθεί «ηθελημένα ή από ατύχημα» εκτός ευρωζώνης, αλλά τονίζει πως «ούτε ο Σαμαράς είναι καλύτερος».

 «Ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται στις δημοσκοπήσεις και έχει μία ανέφικτη ατζέντα πολιτικής, για να το θέσουμε ευγενικά» αναφέρει το δημοσίευμα και συμπληρώνει: «Η μεγάλη ιδέα του κόμματος  είναι πως τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης είναι τόσο απεγνωσμένα να κρατήσουν την Ελλάδα στο μαντρί που θα δεχθούν σημαντική διαγραφή χρέους. Φαίνεται επίσης να πιστεύει ότι μπορεί να συγκεντρώσει ως διά μαγείας τα απαραίτητα δισεκατομμύρια που χρειάζονται για να αποτραπεί η μισητή δημοσιονομική σύσφιγξη. Δεν είναι σαφές εάν οι Έλληνες θα το αγοράσουν αυτό.  Οι δημοσκοπήσεις βρίσκονται περίπου στο 33%, ποσοστό ευρύ, αλλά όχι αρκετά βαθύ».

«Η εμπειρία δείχνει πως νίκη ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να θεωρηθεί ψήφος διαμαρτυρίας ενάντια στην τρέχουσα κυβέρνηση και όχι στήριξη των ριζοσπαστικών στοιχείων της ατζέντας του κόμματος, κάτι που ο ηγέτης του, ο Αλέξης Τσίπρας, μπορεί να ξεχάσει εάν γίνει ο νέος πρωθυπουργός της χώρας. Οι πολιτικοί συχνά ξεχνούν την πραγματικότητα κι αυτό είναι επικίνδυνο. Έτσι, η ανησυχία είναι πως ο κ. Τσίπρας μπορεί να ποντάρει υπερβολικά στις διαπραγματεύσεις του με τους πιστωτές και να καταλήξει η Ελλάδα από ατύχημα εκτός ευρωζώνης, χωρίς ένα βιώσιμο σχέδιο για το τι να κάνει μετά» αναφέρει το άρθρο.

«Όχι πως η Νέα Δημοκρατία και ο νυν πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είναι καλύτεροι» σημειώνει και εξηγεί: «Ο κ. Σαμαράς πανηγυρίζει το γεγονός ότι η Ελλάδα κατέγραψε μικρό πρωτογενές πλεόνασμα και πως η οικονομία επιστρέφει στα πρώτα βήματα ανάπτυξης. Και λοιπόν; Αυτά επιτεύχθηκαν κυρίως με βαθιές, αλλά άνισα κατανεμημένες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, σε συνδυασμό με την ανοργάνωτη επιβολή νέων φόρων. Δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου μεταρρυθμίσεις από την πλευρά της προσφοράς. Το αποτέλεσμα είναι τα άτυχα νοικοκυριά να έχουν όλο και λιγότερα έσοδα και να πληρώνουν υψηλότερους φόρους σε πολιτικά ισχυρούς και χωρίς μεταρρυθμίσεις κλάδους όπως εκείνος της ενέργειας και των κλειστών επαγγελμάτων.

Ο κ. Σαμαράς μπορεί να μη θέλει, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να κάνει βήματα που θα μπορούσαν να ωθήσουν την Ελλάδα εκτός ευρώ, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να αναλάβει τις ευρύτερες μεταρρυθμίσεις που θα εξασφαλίσουν ότι η χώρα μπορεί να παραμείνει στο ευρώ».

«Το φωτεινό σημείο σε αυτές τις εκλογές είναι ένα κόμμα επαγγελματιών, Το Ποτάμι, που θα μπορούσε να βγει τρίτο και να γίνει ο kingmaker, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βγει αυτοδύναμος» σημειώνει η Wall Street Journal και συμπληρώνει: «Το γεγονός ότι είναι outsider είναι μεγάλο μέρος της ελκυστικότητάς του. Θα μπορούσε να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνασπισμού υπό το ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτή την περίπτωση, ελπίζει κανείς, ότι θα μετριάσει τις πιο ριζοσπαστικές τάσεις του κόμματος. Σε αυτό το σημείο όμως, το Ποτάμι είναι ακόμη αναλαμπή και όχι φλόγα. Οι ασαφείς εκκλήσεις περί ικανότητας και 'δράσης για το δημόσιο συμφέρον' λειτουργούν στο πλαίσιο μίας προεκλογικής εκστρατείας αλλά όχι όταν ένα κόμμα αναγκάζεται να λάβει αποφάσεις στο κοινοβούλιο. Οι υποψήφιοι και οι υποστηρικτές του Ποταμιού καλύπτουν ένα τόσο ευρύ φάσμα απόψεων σχετικά με το τι είναι ο εθνικό συμφέρον – από φιλελεύθερους μέχρι κεντροαριστερούς – που είναι αναπόφευκτο ότι μετά πολλοί άνθρωποι θα απογοητευτούν».

«Το πρόβλημα για το οποίο κανείς δεν έχει λύση είναι πόσο επιτυχημένα έχει εδραιωθεί το παλαιό σύστημα. Υπάρχει ένα δίκτυο ισχυρών σωματείων, φουσκωμένης γραφειοκρατίας που δημιουργήθηκε από πολιτικές προσλήψεις και μία τάξη προστατευμένων επαγγελματιών που απωθούν όλες τις προσπάθειες μεταρρυθμίσεων. Δεν ευνοήθηκαν βεβαίως από τη γενική δυσφορία μετά το 2009, αλλά προστατεύθηκαν από τις χειρότερες επιπτώσεις της κρίσης. Στόχος τους είναι να μείνουν έτσι τα πράγματα».

«Αυτό ισχύει, αν και σε διαφορετικό βαθμό, και σε άλλα μέρη της Ευρώπης» σημειώνει και συμπληρώνει: «Το μοιραίο λάθος που έκανε η Αθήνα ήταν να διεξαγάγει πολιτική πατροναρίσματος μέσω ενός ασυνήθιστα μεγάλου δημοσίου τομέα, αφήνοντας το σύστημα ευάλωτο σε οξεία δημοσιονομική κρίση. Οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Ιταλοί έχουν αναπτύξει εξίσου προστατευμένες εκλογικές περιφέρειες. Είχαν όμως, τη λεπτότητα να μη χαϊδεύουν τα δίκτυα αυτά αποκλειστικά με ελεημοσύνες που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν δημοσιονομική κρίση».

«Ο βασικός κίνδυνος από μία νίκη ΣΥΡΙΖΑ είναι πως το κόμμα μπορεί, ηθελημένα ή από ατύχημα, να τραβήξει την πρίζα και μετά από προσπάθειες πέντε ετών να συμφιλιωθεί η ανάγκη της ευρωζώνης για ανάπτυξη με την πολιτική της ανικανότητα να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις. Εάν κανείς δεν ξέρει πώς να το κάνει αυτό, τότε η ευρωζώνη έχει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από τις εκλογές σε μία μικρή χώρα του Αιγαίου».