Dallara: Δεν είναι εφικτός ο στόχος για πλεόνασμα 3,5% το 2018

Πολιτική συναίνεση και προώθηση των μεταρρυθμίσεων ήταν η ουσία της ομιλίας του Τσαρλς Νταλάρα, πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF), στο 33ο Ετήσιο Διεθνές Συνέδριο Χρηματοοικονομικού Δικαίου.

Λίγα λεπτά μετά το τέλος του συνεδρίου, και λίγα πριν την αναχώρηση της πτήσης του για Σαν Ντιέγκο, η HuffPost Greece είχε την ευκαιρία να συναντήσει τον Τσαρλς Νταλάρα και να ζητήσει την απόψή του για τι συνέβη στο PSI του 2012 όπου ο ίδιος έπαιξε καίριο ρόλο, για το πόσο ωφέλιμο ήταν τελικά για την ελληνική οικονομία, το ρόλο του ΔΝΤ, την ενδεχόμενη ελάφρυνση του ελληνικού χρέους και τον εφικτό (;) στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% το 2018.

Μεταξύ άλλων αναφέρει στη συνέντευξη του στη huffingtonpost.gr:

Είναι απαραίτητη μια περαιτέρω ελάφρυνση χρέους;

Μαζί με βαθιές δομικές μεταρρυθμίσεις, ναι. Αλλά και πάλι, πολλές φορές μπαίνουμε στον πειρασμό να επικεντρωνόμαστε στην ελάφρυνση χρέους σα να είναι λύση από μόνη της. Δεν είναι. Όπως ένας ασθενής, όταν χρειάζεται και φάρμακα και άσκηση, τα φάρμακα από μόνα τους δε θα λύσουν το πρόβλημα. Χρειάζεται φάρμακα, χρειάζεται άσκηση, κάποιες φορές χρειάζεται να αλλάξει τη διατροφή του, έτσι δεν είναι; Αυτό λοιπόν χρειάζεται η ελληνική οικονομία. Τα απαραίτητα «φάρμακα», και σίγουρα η ελάφρυνση χρέους θα πρέπει να περιλαμβάνεται σε αυτά, αλλά για να έχει ευεργετικά αποτελέσματα θα πρέπει να συνοδευτεί από μια τεράστια αλλαγή στους φορολογικούς νόμους, στις φορολογικές δομές, στη συμπεριφορά απέναντι στην κυβέρνηση της χώρας.

Λέτε λοιπόν πως η πρόσθετη φορολόγηση στους πολίτες είναι λανθασμένο μέτρο.

Ναι! Δεν έχει ιδιαίτερα αποτελέσματα. Όταν ήμουν στις διαπραγματεύσεις για το πρόγραμμα, το ΔΝΤ ήθελε να αυξήσει τον ΦΠΑ στα εστιατόρια. Είπε τότε πως ήταν λάθος. Αύξησαν τον ΦΠΑ στα εστιατόρια και υστέρησαν σε έσοδα. Δεν είχαν καταλάβει πως αν τον αυξήσουν θα χάσουν σε έσοδα. Οπότε η αύξηση των φορολογικών συντελεστών σε αυτή την οικονομία είναι μέρος του προβλήματος. Όχι μέρος της λύσης.

Ο στόχος για 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα το 2018 είναι εφικτός; Αν όχι τι είναι προτιμητέο: γενναία λήψη μέτρων ή γενναία διευθέτηση χρέους;

Όχι, νομίζω πως δεν είναι. Νομίζω πως συνεχίζει να αντανακλά την άστοχη πεποίθηση ότι η απάντηση στο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας κρύβεται σε περισσότερη δημοσιονομική πειθαρχία. Δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Με τη δική μου οπτική, θα μείωνα τους φορολογικούς συντελεστές, θα εφάρμοζα ένα απλοποιημένο φορολογικό σύστημα, θα προσέφερα προστασία για την ευθύνη των επενδυτών, ώστε όταν μια εταιρεία δεν τα καταφέρνει, να μην διώκεται ποινικά για αυτό. Σε καμία άλλη χώρα δε συμβαίνει αυτό. Στις ΗΠΑ όταν αποτυγχάνει μια εταιρεία δεν είναι ποινικά υπεύθυνη απέναντι στους εργοδότες, επειδή απέτυχε. Είναι λυπηρό για τους ανθρώπους που χάνουν τις δουλειές τους, προσπαθείς να πληρώσεις τους δανειστές σου με ό,τι έχεις και συνεχίζεις με τη ζωή σου. Εδώ στην Ελλάδα, αν ξεκινήσεις μια εταιρεία και αποτύχει έχεις υποχρεώσεις απέναντι στους εργοδότες σου, και μπορείς να έχεις ποινική ευθύνη.

Επίσης θα «πάγωνα» κάθε πρόσθετη προσπάθεια για μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος, θα το άφηνα σε αυτό το ύψος για δύο χρόνια, θα μείωνα τους φορολογικούς συντελεστές, θα απλοποιούσα το φορολογικό σύστημα, θα ιδιωτικοποιούσα κρατικές επιχειρήσεις, ίσως να περιόριζα τις αμυντικές δαπάνες -αλλά αυτό είναι μια απόφαση της Ελλάδας και όχι δική μου. Όμως η ακίνητη περιουσία του στρατού δεν θα έπρεπε να είναι κάτι το ιερό, όταν κάνεις ιδιωτικοποιήσεις. Θα απελευθέρωνα τα προϊόντα στον τομέα παροχής υπηρεσιών και ύστερα θα καλούσα τους επενδυτές να έρθουν για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Σε συνδυασμό με περαιτέρω ελάφρυνση χρέους. Αυτό ίσως -λέω ίσως- είναι το κλειδί της επιτυχίας. Η υπάρχουσα στρατηγική της Τρόικας έχει αποτύχει εδώ και έξι χρόνια. Είναι ώρα να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό. Αλλά για να επιτύχει, η κυβέρνηση, οι επιχειρήσεις και η οικονομία θα πρέπει να συνεργαστούν σαν συνεταίροι, να κάτσουν μαζί και να αναπτύξουν ένα κοινό σύνολο αρχών που θα καθοδηγήσουν την ελληνική οικονομία. Φυσικά αυτό δεν είναι εύκολο, στην Ελλάδα δε, δε φαίνεται να είναι και ευκολονόητο, αλλά απαιτείται συνεργασία.