Πακετάρισμα χρέους-πλεονάσματος θέλει η κυβέρνηση

Συνταγή ΔΝΤ για το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων επιδιώκει να πετύχει η κυβέρνηση, θέλοντας να συναρτήσει τις αποφάσεις για το χρέος ακριβώς με το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος τα επόμενα χρόνια.

Παρότι ο κοινοτικός επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί, με τη φράση «δεν θα ήθελα να ξανανοίξουμε αυτή την κουβέντα», έκοψε σχεδόν με το μαχαίρι το ενδεχόμενο άμεσης μείωσης των στόχων για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ από το 2018 και εφεξής, ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος δεν φάνηκε χθες να το βάζει κάτω.

«Προφανώς υπάρχει ανησυχία για τις οικονομικές συνθήκες μετά το Brexit, υπάρχει αβεβαιότητα για τις επενδύσεις. Είναι επίσης προφανές ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα εξαρτώνται και από το χρέος. Εμείς θα τα βάλουμε όλα αυτά στη συζήτηση και νομίζω ότι θα βρούμε λύση», είπε ο υπουργός, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η κατάθεση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος στο οποίο θα περιγράφονται οι δημοσιονομικοί στόχοι έως το 2020 θα καθυστερήσει.

Με βάση τις δεσμεύσεις του Μνημονίου, το Μεσοπρόθεσμο θα έπρεπε να έχει κατατεθεί από τον περασμένο Μάιο. Με βάση τις δεσμεύσεις της συμφωνίας την οποία υπέγραψε η κυβέρνηση το περασμένο καλοκαίρι, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο από το να περιγράφονται στόχοι πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ από το 2018 έως και το 2020, περίοδο την οποία θα καλύπτει το Μεσοπρόθεσμο. Και όπως φάνηκε από τις δηλώσεις Μοσκοβισί, η Κομισιόν δεν είναι διατεθειμένη να συζητήσει καν ένα διαφορετικό ενδεχόμενο στην παρούσα φάση.

Το μόνο το οποίο μονότονα επαναλάμβανε χθες ο κοινοτικός επίτροπος ήταν η τήρηση των συμφωνηθέντων και μάλιστα χωρίς χρονοτριβή και χωρίς να σταυρώσει η κυβέρνηση τα χέρια.

Το επόμενο πεντάμηνο, όπως όλα δείχνουν, συγκεντρώνει ήδη χαρακτηριστικά μεγάλων δυσκολιών. Ξεκινώντας από το θέμα των πρωτογενών πλεονασμάτων, η κυβέρνηση έχει μπροστά της έναν ακόμα αγώνα δρόμου. Με ζητούμενο και πάλι να γυρίσει σελίδα η ελληνική οικονομία αλλά με αρνητικούς οιωνούς ως προς τα χρονοδιαγράμματα, οι οποίοι απορρέουν από τις αργόσυρτες και βασανιστικές διαδικασίες της πρώτης αξιολόγησης.

Τσακαλώτος και Μοσκοβισί συμφώνησαν χθες πως όλες οι εκκρεμότητες της παρούσας φάσης θα πρέπει να έχουν λήξει έως τα Χριστούγεννα. Αυτό σημαίνει ότι μέσα στον Αύγουστο θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί τα απομεινάρια της πρώτης αξιολόγησης για την εκταμίευση της υποδόσης των 2,8 δισ. ευρώ, ώστε από τον Σεπτέμβριο να αρχίσει η δεύτερη αξιολόγηση, στον πυρήνα της οποίας βρίσκονται τα εργασιακά.

Δείγμα προθέσεων για τον βαθμό φιλελευθεροποίησης της αγοράς εργασίας αποτελεί ενδεχομένως η δήλωση του Π. Μοσκοβισί, σύμφωνα με την οποία το ζητούμενο δεν είναι να αποδυναμώσουμε τα δικαιώματα των εργαζομένων, με την υποσημείωση όμως ότι «χώρες οι οποίες απελευθέρωσαν την αγορά εργασίας πέτυχαν αύξηση της απασχόλησης». Και στην Ελλάδα, όπως πολλές φορές σημείωσε, η αύξηση της απασχόλησης είναι βασικό ζητούμενο.

Η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς, θα ανοίξει εκ νέου τη συζήτηση για το χρέος και την επάνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο Πρόγραμμα. Σε εκείνο το σημείο της συζήτησης, η ελληνική πλευρά θέλει να εντάξει και τη συζήτηση για το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων.

Όλα αυτά όμως είναι πολύ πιθανό να απαιτήσουν πολύ περισσότερο χρόνο από το πεντάμηνο που μας χωρίζει έως τα Χριστούγεννα.

Και παραμένει με ερωτηματικά, εάν μέχρι τότε μαζί με όλα τα άλλα θα σέρνεται και η κατάθεση του Μεσοπρόθεσμου, με τους δημοσιονομικούς στόχους των επόμενων ετών.

Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση ποντάρει και στον αμερικανικό παράγοντα, ενόψει και της έλευσης του Τζακ Λιου. Οπως έγινε γνωστό από αμερικανικές πηγές, ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών «θα ενθαρρύνει την (ελληνική) κυβέρνηση να συνεχίσει να επιτυγχάνει σταθερά πρόοδο αυτό το καλοκαίρι σε ό,τι αφορά στις μεταρρυθμίσεις, ώστε οι Ευρωπαίοι να μπορέσουν να αρχίσουν να συζητούν το φθινόπωρο με το ΔΝΤ για το χρονοδιάγραμμα και τις λεπτομέρειες της ελάφρυνσης του χρέους».

Σύμφωνα με τον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών, οι ΗΠΑ, ο μεγαλύτερος μέτοχος του ΔΝΤ, έχουν υπογραμμίσει επανειλημμένα τη σημασία που δίνουν στην αποκατάσταση της «βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους.