Ελπίδες «ανάστασης» στην κλωστοϋφαντουργία

Με ενδιαφέρον αναμένονται τα εξαμηνιαία αποτελέσματα των εισηγμένων εταιρειών του κλωστοϋφαντουργικού κλάδου, προκειμένου να διαπιστωθεί το πόσο βελτιωμένα θα είναι σε σύγκριση με τα αντίστοιχα περυσινά.

Η αλήθεια είναι πως ο κλάδος έχει επιβαρυνθεί με βαρύτατες ζημίες από το 2006 έως σήμερα, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τις αντοχές όσων επιχειρήσεων συνεχίζουν ακόμη να παράγουν.

Όμως, τόσο κατά το 2016 όσο και κατά το πρώτο μισό της φετινής χρονιάς, η ζήτηση στον κλάδο ανεβαίνει, με αιχμή του δόρατος τις εξαγωγές (η εγχώρια κατανάλωση επηρεάζεται αρνητικά από το μειούμενο διαθέσιμο εισόδημα των ελληνικών νοικοκυριών).

Στα θετικά επίσης στοιχεία εντάσσονται τόσο η αύξηση των τιμών των νημάτων (για όσες εταιρείες προμηθεύτηκαν βαμβάκι το 2016 σε χαμηλό κόστος) όσο και οι όποιες αρνητικές επιπτώσεις προέκυψαν για τις ανταγωνίστριες τουρκικές εταιρείες, λόγω των πολιτικών εξελίξεων στη γείτονα χώρα.

Αν και θα πρέπει να περιμένουμε έως το τέλος του τρέχοντος μήνα προκειμένου να υπάρξει συνολικότερη αξιολόγηση των αποτελεσμάτων (η Επίλεκτος δημοσιεύει ετήσιες λογιστικές καταστάσεις στα τέλη Οκτωβρίου), οι πρώτες εκτιμήσεις είναι πως:

• Η Κλωστοϋφαντουργία Ναυπάκτου θα σημειώσει κερδοφόρο αποτέλεσμα σε προ φόρων επίπεδο, μετά από πολλά χρόνια.

• Σαφέστατη βελτίωση αποτελεσμάτων θα πετύχει η κλωστοβιομηχανία Μουζάκης (θα είναι εντονότερη κατά το δεύτερο μισό του έτους), εξαιτίας κυρίως των εσόδων από ενοίκια και των μειωμένων χρηματοοικονομικών δαπανών.

• Σχετικά καλύτερα θα είναι τα αποτελέσματα και άλλων εισηγμένων, όπως π.χ. της εταιρείας παραγωγής υφασμάτων Fieratex.

Το ζήτημα ωστόσο για τον κλωστοϋφαντουργικό κλάδο είναι ευρύτερο και έγκειται στο κατά πόσο μπορεί να είναι βιώσιμος και να ανταπεξέλθει στον οξύτατο ανταγωνισμό των χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας και κυρίως της Τουρκίας, ιδίως σε περιόδους όπου το ευρώ ανατιμάται έναντι του αμερικανικού δολαρίου.
Τραπεζικοί και λοιποί κύκλοι θεωρούν εδώ και χρόνια τον κλάδο «τελειωμένο», ωστόσο τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να αναπτύσσεται και μια αντίθετη επιχειρηματολογία.

«Η παραγωγή της κλωστοϋφαντουργίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανεβαίνει και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτρέπει την Ελλάδα να επενδύσει στον κλάδο» υποστηρίζει γνωστό στέλεχος της κλωστοϋφαντουργικής αγοράς, προσθέτοντας:

«Οι ελληνικές μονάδες θα ήταν σίγουρα βιώσιμες, αν δεν είχαν να αντιμετωπίσουν το δυσβάστακτο ενεργειακό κόστος, το ιδιαίτερα επαχθές μη μισθολογικό κόστος και τα πανύψηλα τραπεζικά επιτόκια. Οι όποιες περιορισμένες μειώσεις στο ενεργειακό κόστος παρατηρήθηκαν κατά την τελευταία διετία ήταν αποτέλεσμα του ανοίγματος της αγοράς, ενώ υπάρχουν εταιρείες που φρενάρουν τις εξαγωγές τους επειδή δεν τους δίνουν επαρκείς πιστώσεις για κεφάλαια κίνησης οι τράπεζες, έστω και με ακριβό κόστος. Με άλλα λόγια, ο κλάδος μπορεί να καταστεί ανταγωνιστικός, υπό την προϋπόθεση ότι το κράτος θα άρει μια σειρά στρεβλώσεων που τον πλήττουν.

Παρουσιάζονται επίσης στατιστικές που εμφανίζουν την κλωστοϋφαντουργία ως έναν από τους κλάδους με τα αναλογικά υψηλότερα κόκκινα δάνεια. Είναι αρκετά παραπλανητικό αυτό. Αν φύγουμε από τα ποσοστά, τα κόκκινα κλωστοϋφαντουργικά δάνεια σε αξία είναι σχετικά μικρότερα από πολλούς άλλους κλάδους, που ούτε ιδιαίτερα εξαγωγικοί είναι, ούτε τόσες θέσεις εργασίας απασχολούν».

Πάντως, κατά την τελευταία διετία έχουν προκύψει κάποιες πρώτες ενδείξεις αναθέρμανσης του κλάδου, κάτω φυσικά από μια σειρά προϋποθέσεων. Πριν από περίπου 2,5 χρόνια, η Κλωστοϋφαντουργία Ναυπάκτου επανεκκίνησε τη μονάδα της στην Αιτωλοακαρνανία, η οποία αναμένεται να κλείσει το πρώτο φετινό εξάμηνο με κέρδη.

Επίσης, από φέτος πήραν και πάλι μπροστά οι μηχανές σε δύο θυγατρικές της Ελληνικής Υφαντουργίας, με τους βασικούς μετόχους της εισηγμένης (οικογένεια Ακκά) να βάζουν το χέρι στην τσέπη. Παράλληλα, έχει εκδηλωθεί έντονο ενδιαφέρον για την επαναλειτουργία τριών εργοστασίων της πρώην Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας σε Ροδόπη και Ημαθία (πρώην εργαζόμενη σε συνεργασία με το fund Aiglon).