Επιτόκια καταθέσεων: Από τη θεωρία… στη σκληρή πραγματικότητα

Οι μέσοι όροι δεν λένε πάντα όλη την αλήθεια και αυτό επιβεβαιώνεται και από την επίσημη ανακοίνωση της Τραπέζης της Ελλάδος για τα επιτόκια καταθέσεων του Μαρτίου (έκτοτε δεν έχουμε σημαντικές αλλαγές).

Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία της ΤτΕ:

• Το μέσο σταθμισμένο επιτόκιο του συνόλου των υφιστάμενων καταθέσεων (συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων μίας ημέρας) παρέμεινε αμετάβλητο στο 0,32%.

• Το μέσο επιτόκιο στα υφιστάμενα υπόλοιπα των καταθέσεων από νοικοκυριά με συμφωνημένη διάρκεια έως δύο έτη παρέμεινε αμετάβλητο στο 0,62%.

• Το μέσο επιτόκιο στα υφιστάμενα υπόλοιπα των καταθέσεων από επιχειρήσεις με συμφωνημένη διάρκεια έως δύο έτη παρέμεινε σχεδόν αμετάβλητο και διαμορφώθηκε στο 0,91%.

Στην πράξη τώρα, σε συστημική τράπεζα, η δωδεκάμηνη προθεσμιακή κατάθεση ύψους 450.000 ευρώ που «κλείνεται» σήμερα, λαμβάνει επιτόκιο 0,40% (μικτό), ή 0,35% μαζί με «κουπόνια αγορών»…

Άρα, η πλειονότητα των αποταμιευτών καρπώνεται πολύ χαμηλότερες αποδόσεις από τον μέσο όρο της Τραπέζης της Ελλάδος.

Πώς όμως δικαιολογούνται τέτοιες αποκλίσεις;

Πρώτον, εκ του ότι τα προσφερόμενα επιτόκια στο λεγόμενο «νέο χρήμα» (χαρτονομίσματα και εμβάσματα εξωτερικού) είναι περίπου διπλάσια από αυτά του παλαιού χρήματος.

Δεύτερον, γιατί προσφέρονται πολύ υψηλότερες αποδόσεις στις καταθέσεις των επιχειρήσεων, ιδίως όταν αυτές αφορούν πολύ μεγάλα ποσά και 

τρίτον, γιατί οι μη συστημικές τράπεζες (μεταξύ των οποίων και οι συνεταιριστικές) ανεβάζουν συχνά τον πήχη των επιτοκίων σε ψηλότερα επίπεδα.

Ενδεχομένως να υπάρχουν και άλλες αιτίες.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι το ευρύ καταθετικό κοινό του «παλαιού χρήματος» είναι υποχρεωμένο είτε να συμβιβαστεί με τα πολύ χαμηλά προσφερόμενα επιτόκια, είτε να επιλέξει σύνθετα προϊόντα, τα οποία συνήθως συνδυάζουν εγγύηση κεφαλαίου και κάποια ενδεχόμενη «γενναία» υπεραπόδοση.