Shelman: Γιατί μπήκαν οριστικά τίτλοι τέλους

H χθεσινή δικαστική απόφαση για πτώχευση της Shelman ήταν απολύτως αναμενόμενη και έτσι μία ακόμη ιστορική ελληνική βιομηχανία έλαβε (και επισήμως)... την άγουσα προς τα αποδυτήρια.

Η Shelman -με βασικό μέτοχο και manager τον Παναγιώτη Ηλιάδη- είχε γράψει Ιστορία για πολλά-πολλά χρόνια και πολλοί υποστηρίζουν πως το μεγάλο λάθος ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν οι ελληνικές βιομηχανίες ξύλου αποφάσισαν να αυξήσουν κατά πολύ την παραγωγική τους δυναμικότητα (και οι πιστώτριες τράπεζες συμφώνησαν να τις χρηματοδοτήσουν...) προσδοκώντας πως η εγχώρια οικοδομική δραστηριότητα θα αυξανόταν συνεχώς και θα υπήρχαν μεγάλα περιθώρια εξαγωγών στα Βαλκάνια.

Τελικά, τίποτε από τα δύο δεν έγινε στην πράξη.

Το πρώτο θύμα της υπόθεσης ήταν η ΒΑΛΚΑΝ (η παραγωγή διακόπηκε αρχικά από το παλαιό ιδιοκτησιακό σχήμα τη δεκαετία του 1990 και για δεύτερη φορά πριν από πέντε περίπου χρόνια από τη διοίκηση της Μηχανικής), ενώ και η Shelman είχε αρχίσει να μπαίνει σε επικίνδυνες περιπέτειες αρκετά χρόνια πριν από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης.

Και ενώ η εταιρεία υπό τη διοίκηση Κομνηνού έδειχνε πως πήγαινε να ισορροπήσει, την κατάσταση ήρθε να επιδεινώσει η κατακόρυφη πτώση της ζήτησης από το 2008 και μετά, που ουσιαστικά αποτελείωσε τη γνωστή βιομηχανία.

Απέναντι σε αυτό το κλίμα, η στάση των τραπεζών υπήρξε άτολμη και εκ των πραγμάτων αναποτελεσματική.

Πρώτον, έδωσαν προς πώληση τον προβληματικό leader της αγοράς (Shelman), στη «μικρή» Alpha Woods του Κ. Αδαμόπουλου, με αποτέλεσμα η κρίση να λυγίσει και τους δύο ομίλους.

Δεύτερον, οι τράπεζες απέφυγαν «κουρέματα» και κεφαλαιοποιήσεις δανείων και περιορίστηκαν στο να δίνουν παρατάσεις και επιμηκύνσεις δανείων στη Shelman, με αποτέλεσμα η εταιρεία:

α) Να λειτουργεί σε περιβάλλον έντονης χρηματοπιστωτικής στενότητας (π.χ. στην Κύπρο γινόταν λόγος για επιθετικές εξαγωγές με πωλήσεις κάτω από το κόστος).
β) Να φορτωθεί με δεκάδες εκατομμύρια τόκους μέσα στα τελευταία χρόνια και έτσι κάθε μέρα που περνούσε την έφερνε ακόμη πιο βαθιά στο χώμα...

Οι Τούρκοι και η απουσία εθνικής στρατηγικής

Η κατάσταση είχε επιδεινωθεί τόσο πολύ που η Shelman αποφάσισε να βάλει λουκέτο στο εργοστάσιο της Εύβοιας, χωρίς όμως να είναι σε θέση να αποζημιώσει τους εργαζομένους(!), οι οποίοι -όπως ήταν φυσικό- προσέφυγαν νομικά εναντίον της.

Όμως, η προσφυγή αυτή δεν ήταν το μόνο εμπόδιο για να γίνει δεκτή από το δικαστήριο η αίτηση ένταξης της εταιρείας στις διατάξεις του άρθρου 99. Και αυτό γιατί οι πιστώτριες τράπεζες δεν φάνηκε να στήριξαν ενεργά μια τέτοια διαδικασία και την ίδια περίοδο οι δύο μονάδες της Ροδόπης υπολειτουργούσαν.

Και ενώ όλοι στοιχημάτιζαν για το λουκέτο της Shelman, ήρθε το ενδιαφέρον του τουρκικού ομίλου Kastamonou να εξαγοράσει (σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες) το ενεργητικό των τριών παραγωγικών μονάδων στη Βόρεια Ελλάδα (δύο της Shelman στη Ροδόπη και της Alpha Woods στα Γρεβενά).

Ακούστηκε μάλιστα ότι το προσφερόμενο τίμημα πλησίαζε τα 30 εκατομμύρια ευρώ (θα κάλυπτε τα 20 εκατ. ευρώ υποχρεώσεων προς εργαζόμενους, δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία και θα περίσσευε ενδεχομένως και κάποιο ποσό για τις τράπεζες, προς τις οποίες το υπόλοιπο του ομίλου Shelman είχε εκτιναχθεί πάνω από τα 100 εκατ. ευρώ).

Τελικά, οι τράπεζες φαίνεται πως απέρριψαν την πρόταση των Τούρκων (οι οποίοι και αποχώρησαν), με συνέπεια η χθεσινή δικαστική απόφαση να μην είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα μια προδιαγεγραμμένης πορείας...

Η ουσία είναι πως από το ξέσπασμα της κρίσης η ΒΑΛΚΑΝ σταμάτησε την παραγωγή της στη Θεσσαλονίκη, το ίδιο έχουν κάνει και οι τρεις μονάδες της Shelman, ενώ σε δυσχερέστατη θέση βρίσκεται αναμφίβολα και η Alpha Woods.

Από τις μεγάλες μονάδες, μόνο αυτή του Ακρίτα στην Αλεξανδρούπολη φαίνεται να έχει απομείνει, η οποία -αν και ζημιογόνος- προχώρησε πέρυσι σε αναδιάρθρωση των τραπεζικών της υποχρεώσεων.

Ωστόσο, κύκλοι της αγοράς έχουν επανειλημμένως κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, μιλώντας για απουσία αναπτυξιακής πολιτικής στην ελληνική βιομηχανία, τόσο από τις τράπεζες όσο και από την Πολιτεία.

«Θα μείνει η Ελλάδα χωρίς βιομηχανίες ξύλου;» αναρωτιούνται και καταλήγουν: «Όταν η ζήτηση θα αρχίσει να ανακάμπτει, θα εισάγουμε το σύνολο της παραγωγής από το εξωτερικό; Έτσι θα έρθει η ανάπτυξη;».