Ένας χρόνος από το Μνημόνιο

Ένας χρόνος ακριβώς ημερολογιακά και πολύ ακριβότερος για τις τσέπες όλων των Ελλήνων συμπληρώθηκε από το διάγγελμα στο Καστελόριζο, στις 23 Απριλίου. Μέσα στα λίγα λεπτά που κράτησαν οι δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου, από την άκρη της Ευρώπης, η Ελλάδα μπήκε στο Μνημόνιο κι αμείωτα έκτοτε στο επίκεντρο του πανευρωπαϊκού συχνά και του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. 365 ημέρες και πολλές πολλές θυσίες αργότερα, η Ελλάδα εξακολουθεί να στέκει, λαβωμένη μεν αλλά ορθή, πολεμώντας απέναντι στον παλιό, κακό εαυτό της.

Της προσφυγής στον δανεισμό των 110 δις, προηγήθηκαν μανιώδης πόλεμος δηλώσεων και πιέσεων μεταξύ Ελλήνων και εταίρων στην ευρωζώνη και απανωτά πακέτα μέτρων, που έπληξαν καίρια τα εισοδήματα, υπαλλήλων και συνταξιούχων, μέσω του παγώματος μισθών και συντάξεων, της πρώτης μείωσης των δώρων, της αύξησης του ΦΠΑ και των φόρων στα καύσιμα. Μαζί με αυτά, ήρθε και η ανατροπή στο Ασφαλιστικό, με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Ήταν η περίοδος που μόλις άρχιζε η μεγάλη ανηφόρα.

Μετά τις απαραίτητες διαβουλεύσεις, κι ενώ επί μήνες θησαύριζαν εις βάρος μας, οι κερδοσκόποι, μεταξύ αυτών και κάποιοι από τους… σωτήρες μας, η Ελλάδα μπήκε στη ζώνη του Μνημονίου επισήμως στις 6 Μαϊου. Από τότε άρχισαν να επιβάλλονται με ρυθμό καταιγιστικό τα μέτρα για το νοικοκύρεμα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, αναλόγως ύψους του παγωμένου επ΄ αόριστον μισθού τους, έχασαν τελείως τα δώρα ή αντί για επιπλέον δύο μισθούς τον χρόνο παίρνουν συνολικά 800 ευρώ. Οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, μαζί με τα κουτσουρεμένα δώρα, είδαν τον μισθό τους να μειώνεται σε δύο φάσεις κατά 7% και 3% , έχασαν χρήματα από υπερωρίες ή άλλες δευτερεύουσες αποδοχές και βρίσκονται αντιμέτωποι με ακόμη μια μείωση μισθών. Οι συνταξιούχοι, εκτός από το πάγωμα του μηνιάτικου, είδαν τα δώρα τους να συρρικνώνονται σε συνολικά 1.000 ευρώ τον χρόνο.

Στον ιδιωτικό τομέα, τα δώρα διατηρήθηκαν αμείωτα, όπως πάγωσαν τυπικά και οι μισθοί, μόνο που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πληρώνονται με πολύ μικρότερους μισθούς, αφού από πλήρους απασχόλησης, αναγκάστηκαν να δουλεύουν τετράωρα ή εκ περιτροπής, ενώ άλλοι τόσοι έμειναν άνεργοι στο όνομα της ύφεσης. Μισθωτοί κι ελεύθεροι επαγγελματίες καλούνται να πληρώσουν πολύ μεγαλύτερους έμμεσους κι άμεσους φόρους, μέσω ακόμη μιας αύξησης στους συντελεστές του ΦΠΑ, αναπροσαρμογής των ειδικών φόρων σε καύσιμα και άλλα είδη, αλλαγών στην φορολόγηση ακινήτων και εισοδημάτων αλλά κι έκτακτων εισφορών, κάνοντας την αγορά φτωχότερη σε κατανάλωση και πλουσιότερη σε λουκέτα.

Τον τελευταίο χρόνο, για να κερδίζει δόση-δόση την εκταμίευση του δανείου, η Ελλάδα υπερσκελίζει, όχι βήμα-βήμα, αλλά αλματωδώς, παθογένειες πολλών δεκαετιών. Δημόσιοι οργανισμοί-φαντάσματα, που εξυπηρετούσαν μικροπολιτικά συμφέροντα και βόλευαν οκνηρούς  δημοσίους υπαλλήλους, κλείνουν ή συγχωνεύονται σε λειτουργικά σχήματα, ένας ολόκληρος κόσμος τρωκτικών που λυμαίνεται τον χώρο της υγείας, προσπαθεί να ξεφύγει από το νυστέρι της κάθαρσης, εμπόδια που για χρόνια έκλειναν τον δρόμο της επαγγελματικής αποκατάστασης σε χιλιάδες νέους, άρχισαν να γκρεμίζονται.

Το Μνημόνιο, ή καλύτερα όσα εκβιαστικά απαιτεί η ανάγκη να αποτάξουμε οι Έλληνες ότι μας οδήγησαν στο μη παρέκει, μέσα σε μόλις έναν χρόνο, άλλαξαν την ζωή όλων. Για άλλους γύρισαν την χώρα δεκαετίες πίσω, για άλλους δίνουν στη χώρα ώθηση προς τα μπροστά. Το σίγουρο είναι πως, μέσα από την αιματηρή πορεία του τελευταίου δωδεκαμήνου, το Μνημόνιο εξασφάλισε στην Ελλάδα το δικαίωμα να σηκώσει το κεφάλι και να συνεχίσει να μάχεται, σε έναν πόλεμο για επιβίωση που φαίνεται πως έχει ακόμη πολλή μεγάλη διάρκεια.