Στο άρθρο του υπό τον τίτλο «Το πρόβλημα του ελλειμματικού σεβασμού τους κράτους προς το Σύνταγμα» ο πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου επισημαίνει ότι: «Σήμερα δυστυχώς το Σύνταγμα παραβιάζεται με τέτοια και τόση ευκολία, ώστε δύσκολα χωρίς υπερβολή μπορεί κάποιος να υποδείξει έστω και μία διάταξή του που να μη έχει παραβιαστεί έστω και μία φορά!»

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο του κ. Βασίλειου Νικολόπουλου:

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΙΚΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Το Σύνταγμα ως γνωστόν είναι ο υπέρτατος νόμος με τον οποίον οργανώνεται πολιτειακές ένας συγκεκριμένος λαός, ο οποίος κατοικεί σε ορισμένη χώρα.

Δικαίως λοιπόν ο νόμος αυτός αξιώνει τον σεβασμό από όλους και πρωτίστως από το Κράτος, το οποίο οφείλει την ύπαρξή του σ’ αυτό. Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό ο σεβασμός όλων μας και ειδικότερα του ίδιου του Κράτους προς το Σύνταγμά μας καθίσταται ολοένα και πιο ελλειμματικός. Την ευθύνη για το μεγάλο αυτό εθνικό έλλειμμα φέρομε όλοι μας ως Έλληνες, πρωτίστως όμως το Κράτος!

Δυστυχώς το Κράτος φέρει την κύρια ευθύνη για την παρατηρούμε γενική έλλειψη σεβασμού προς το Σύνταγμα, όχο μόνο επειδή δεν αποδοκιμάζει ως όφειλε, την οθενδήποτε εκδηλουμένη ασέβεια προς τον υπέρτατο νόμο της Πολιτείας, αλλά πρωτίστως επειδή οι περισσότερες και πιο κραυγαλέες περιπτώσεις ασέβειας προς το Σύνταγμα προέρχονται, ως μη όφειλε, από αυτό το ίδιο το Κράτος!

Σήμερα δυστυχώς το Σύνταγμα παραβιάζεται με τέτοια και τόση ευκολία, ώστε δύσκολα χωρίς υπερβολή μπορεί κάποιος να υποδείξει έστω και μία διάταξή του που να μη έχει παραβιαστεί έστω και μία φορά! Οι παραβιάσεις λοιπόν του Συντάγματος είναι σχεδόν καθημερινές με αυτουργούς όλα σχεδόν τα.... συντεταγμένα όργανα του Κράτους, και ειδικότερα τις τρεις «διακριτέες» μεν, αλλά μη «διακρινόμενες» μεταξύ τους στην καθ’ ημέραν κρατική λειτουργική πρακτική, κρατικές εξουσίες, την εκτελεστική, την νομοθετική και την δικαστική! Και είναι λίαν ανησυχητικό το φαινόμενο της παραβίασης του Συντάγματος, εκτός των άλλων, και από την εξουσία εκείνη, εννοούμε την δικαστική, η οποία από το ίδιο το Σύνταγμα έχει την υποχρέωση να ελέγχει την συνταγματικότητα των νόμων. Εκείνο όμως το οποίο πρέπει πρωτίστως να προβληματίζει όλους μας είναι η ευκολία με την οποία παραβιάζεται το Σύνταγμα και συνακόλουθα ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η παραβίαση, ο οποίος τις περισσότερες φορές είναι ωμός, απροκάλυπτος και βεβαίως προκλητικός, τουλάχιστον τα τελευταία δύο χρόνια! Διότι πράγματι η έκταση και η ένταση της παραβίασης του Συντάγματος τα δύο τελευταία αυτά χρόνια είναι τόση και τέτοια, ώστε αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει Σύνταγμα σ’ αυτή την Χώρα!

Αλλά ας παρακολουθήσομε το άκρως ανησυχητικό αυτό φαινόμενο της εκ μέρους ου Κράτους, τουτέστιν των οργάνων αυτού, παραβίασης του Συντάγματος εκ του σύνεγγυς. Οι απαρχές της απροκάλυπτης ασέβειας προς το Σύνταγμά μας ανα΄γονται στις αρχές της μεταπολίτευσης με την πανηγυρική κατά τα άλλα είσοδό μας στην ανεπαισθήτως τότε συνετώς και ταπεινοφρόνως καλούμενη Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, την μετέπειτα εν επιγνώσει αλαζωνικώς και ουτοπιστικών μεταλλαχθείς σε Ευρωπαϊκή Ένωση. Τότε καταφέρθηκε το πρώτο βαρύτατο πλήγμα κατά του Εθνικού μας Συντάγματος, με την απαράδεκτη για ένα ανεξάρτητο και ελεύθερο Κράτος απαίτηση μιάς απλής οικονομικής κοινότητας, ενός δηλαδή διεθνούς «κονσόρτσιουμ», οποία δεν διαθέτει κρατική οντότητα, όπως οι «ντιρεκτίβες» της υπερισχύουν των διατάξεων του εθνικού μας Συντάγματος! Αυτή ήταν πρώτη απροκάλυπτη «επίθεση» της αποκαλούμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά του Εθνικού μας Συντάγματος, την οποία όχι μόνο δεχθήκαμε τότε αδιαμαρτύρητα και βεβαίως αδιαπραγμάτευτα, αλλά και πανηγυρίσαμε ως... εθνική κατάκτηση, ασεβούντες έτσι κατά του Συντάγματός μας! Καμία διαμαρτυρία από πουθενά, ούτε από τους κατ’ επάγγελμα συνταγματολόγους καθηγητές, ούτε από τους συνταγματολογούντες νομομαθείς, ούτε από τον κατά τα άλλα λαλίστατο ως «κύμβαλον αλαλάζον» και αναιδώς τον παντογνώστη υποδυόμενο τύπον, ούτε ακόμη από τα δικαστήρια της Χώρας, τα οποία δεν ετόλμησαν να κηρύξουν αντισυνταγματική την «ντιρεκτιβική» αυτή ρύθμιση, η οποία δυστυχώς επέφερε την πρώτη μεγάλη σεισμική όντως ρωγμή στο Εθνικό μας Σύνταγμα. Επ’ ευκαιρία ας σημειώσομε εδώ ότι τα δικαστήριά μας δεν μπόρεσαν να συνειδητοποιήσουν την μεγάλη αποστολή τους προς έλεγχον της συνταγματικότητας των ενεργειών των άλλων δύο συντεταγμένων εξουσιών του Κράτους, διότι κατέχονται από αδικαιολόγητο δέος μπροστά στην υψηλή όντως αυτή αποστολή, αλλά και από φόβο έναντι στις δύο άλλες ισότιμες δήθεν προς την δικαστική, κρατικές εξουσίες, οι οποίες όμως στην πραγματικότητα συμπεριφέρονται απέναντι της τελευταίας αυτής ωσάν αυτή να είναι θεραπαινίδα τους, προς επιβεβαίωση της αντισυνταγματικής γενικότερο νοοτροπίας από την οποία διέπονται! Έτσι όμως ανοίγεται ο δρόμος προς σύσταση συνταγματικού δικαστηρίου, το οποίο θα είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στα συνταγματικά μας πράγματα, διότι το κατ’ ευφημισμό καλούμενο «δικαστήριο» κρατικό αυτό όργανο δεν θα είναι παρά πειθήνιο όργανο της εκτελεστικής εξουσίας.

Η δεύτερη, ευτυχώς εν αποπείρα αυτή τη φορά, προσπάθεια της αυτοαποκαλούμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης πλέον, κατάλυσης και όχι απλώς αθέτησης ωρισμένων διατάξεων του εθνικού μας Συντάγματος, καθώς και των συνταγμάτων όλων των χωρών μελών της «ενώσεων» αυτής, εκδηλώθηκε με την σχεδιαζόμενη επιβολή, κατά τρόπο αναίσχυντο και προκλητικό στα κράτη μέλη της δικού της ενιαίου συντάγματος το οποίο θα καταργούσε όλα τα εθνικά συντάγματα των χωρών μελών, εντελώς ξένου προς τις εθνικές ιδιαιτερότητες των λαών της γηραιάς Ηπείρου, και ειδικότερα «του όλως ιδιάζοντος Ελληνικού Λαού». Ευτυχώς όμως χάρη στη σθεναρή αντίσταση των λαών βρισμένων ευρωπαϊκών χωρών, η προσπάθεια αυτή απέτυχε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι και εγκαταλείφθηκε. Αντιθέτως μάλιστα συνεχίστηκε με άλλους συγκεκαλυμμένους και παραπλανητικούς τρόπους, όπως αυτόν της καλουμένης «Συνθήκης της Λισαβώνας», την οποία με κατανοητή εθνική υπερηφάνεια ψήφισε και η Ελλάδα. Με τον τρόπο αυτόν η Ευρωπαϊκή Ένωση, στα πλαίσια πλέον της «παγκοσμιοποίησης», την οποία υπηρετεί δουλικώς στον ευρωπαϊκό χώρο, προσπάθησε, και μέχρι ενός σημείου το επέτυχε, να θέσει υπό «ευρωπαϊκό» κλοιό τα εθνικά συντάγματα των κρατών μελών της, παρά την δεδηλωμένη αντίθετη βούληση των λαών τους. Το ζήτημα όμως της ψηφίσεως ενιαίου ευρωπαϊκού συντάγματος, πέρα από το κατακτητικό και ισοπεδωτικό πνεύμα που το διέπει, εμφανίζει και τούτο το συνταγματικό παράδοξο, το οποίο πρέπει ιδιαιτέρως να προσεχθεί: Το Σύνταγμα ως γνωστόν «συντάσσει», οργανώνει δηλαδή ένα συγκεκριμένο λαό πολιτειακές, όπερ σημαίνει ότι ο ούτω πολιτειακές συντασσόμενος λαός αποκτά κρατική οντότητα. Αυτό νομικώς επιτυγχάνεται διά της αναδείξεως αποκλειστικώς υπό του υπό πολιτειακήν σύνταξη λαού μιάς αντιπροσωπευτικής του βουλής, της νομικώς καλουμένης «συντακτικής» βουλής η οποία καταρτίζει και στη συνέχεια ψηφίζει το σύνταγμα του νέου αυτού Κράτους, το οποίο είναι προϊόν της ούτως εκφρασθείσης λαϊκής βούλησης. Στην προκειμένη περίπτωση συνέβη το εξής τραγελαφικό:μια οικονομική ευρωπαϊκή οργάνωση, η οποία αυτοαποκαλείται «Ευρωπαϊκή Ένωση» η οποία στερείται η ίδια κρατικής υποστάσεως, και δεν γνωρίζει τι είδους «νομικό» νεόπλασμα είναι, θέλησε να επιβάλλει στα ήδη πολιτειακώς εδώ και αιώνες υπάρχοντα κράτη μέλη της, ένα δικό της Σύνταγμα, το οποίο συνέταξαν κάποιοι διορισμένοι από την ίδια «οικονομολόγοι και τεχνοκράτες», χωρίς οι λαοί των κρατών μελών της να αναδείξουν προηγουμένως μια κοινή ευρωπαϊκή «συντακτική» συνέλευση, η οποία θα κατήρτιζε και στη συνέχεια θα ψήφιζε «Σύνταγμα» με το οποίο θα «συντάσσονταν» σε ενιαίο ευρωπαϊκό Κράτος οι επιθυμούντες τούτο ευρωπαϊκοί λαοί. Το δεν παραδοξότερον όλων είναι ότι με το σύνταγμα που πρότεινε εκείνη, δηλαδή η με παρίσσεια αλαζονεία ως Κράτος συμπεριφερόμενη «Ευρωπαϊκή Ένωση», με τον νομικώς απαράδεκτο αυτόν τρόπο, δεν εσκοπείτο η πολιτειακή οργάνωση της Ευρώπης σε ενιαίο κρατικό μόρφωμα, προφανώς επειδή εγνώριζαν «οι τεχνοκρατούμενοι» εγκέφαλοί της ότι κάτι τέτοιο είναι και θα είναι μια κραυγαλαία ουτοπία, όμοια της οποίας δεν γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Ο σκοπός της βεβαίως, επιβαλλόμενος άνωθεν από τα σκοτεινά κέντρα της παγκοσμιοποίησης, ήταν να αλώσει συνταγματικώς του ευρωπαϊκούς λαούς με την ολοσχερή κατάργηση των εθνικών τους Συνταγμάτων. Κατόπιν όλως αυτών των τραγελαφικών νομικών κατασκευασμάτων ήταν απολύτως φυσικό οι λαοί της Ευρώπης, σε όσους τουλάχιστον δόθηκε η ευκαιρία, να απορρίψουν ως παραδεκτό το σχέδιο εκείνο του καλούμενου ενιαίου ευρωπαϊκού Συντάγματος. Η Ελλάδα πάντως με τις δουλόφρονες και υποτακτικές Κυβερνήσεις της διέκειτο φανερά υπέρ του συνταγματικού εκείνου νεοπλάσματος, αποδεικνύοντας έτσι για άλλη μια φορά την παντελή έλλειψη σεβασμού που την κατέχει ως Κράτος προς το ίδιο το Σύνταγμά της. Την ίδια αλαζονική τακτική ακολούθησε η Ευρωπαϊκή Ένωση και στον οικονομικό-νομισματικό τομέα με την καλούμενη «ευρωζώνη» και την δι’ αυτής επιβολή ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, του γνωστού μας «ΕΥΡΩ» και ιδού τα αποτελέσματα του νομισματικού αυτού παραλογισμο%C