Του Δημήτρη Μαύρου, Διευθ. Συμβούλου της MRB


Πάει και η Πρωτομαγιά, πέρασε και αυτό το κρίσιμο χρονικό σημείο (milestone). Δεν έγινε χαμός, δεν έγιναν παρατράγουδα, δεν υπήρξαν προβοκάτσιες, δεν άνοιξε μύτη και όλοι ήταν τα καλύτερα παιδιά.

Τι μένει λοιπόν ως κρίσιμο χρονικό σημείο μέχρι τις εκλογές της Κυριακής, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει νέο σημείο καμπής για τυχόν αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό.

Αρχικά δεν φαίνεται τίποτα. Μόνο επικοινωνίες, ομιλίες και συγκεντρώσεις περιορισμένης κλίμακας σε σχέση με το παρελθόν.

Κι όμως υπάρχει ένα σημείο το οποίο μπορεί να προκαλέσει ενδεχομένως και σεισμό. Δεν το βλέπεις με τη μία, γιατί πέφτει το ένα σημείο πάνω στο άλλο.

Είναι η στιγμή που θα έχεις πάρει τα ψηφοδέλτια μέσα στο εκλογικό τμήμα -θα είναι και πολλά αυτή τη φορά- και θα προχωράς πλησιάζοντας το μαγικό εκείνο ταλαιπωρημένο σιδερένιο πλαίσιο με τους μπλε «μπερντέδες» που σε πολλούς φέρνει έντονες μνήμες από στιγμές απόγνωσης, αποφασιστικότητας, ελπίδας, θυμού, απογοήτευσης, φόβου, «ανημπόριας», απορίας, λογικής, επαναστατικότητας και πάνω από όλα ευθύνης.

Είναι στιγμές πού ότι έχουμε συζητήσει ή αποφασίσει, λίγο ή πολύ καιρό πριν τις εκάστοτε εκλογές, ξαναπερνά μπροστά από το οπτικό μας νεύρο με ταχύτητες φωτός, επαναξιολογείται και καλιμπράρεται.

Είναι στιγμές που οδηγούν σε εκείνη την άχαρη διαδικασία φυλλομέτρησης του «πάκου» με τα ψηφοδέλτια, σε μια προσπάθεια αναζήτησης της τελευταίας στιγμής, μήπως και κάτι μαγικό, ακόμα και μέσα από τα τυπωμένα χαρτιά, σου στείλει κάποιο μικρό σήμα που ή θα σου επιβεβαιώσει την απόφαση ή θα σε οδηγήσει σε απόφαση ή τέλος θα σου αλλάζει την απόφαση.

Είναι η κρίσιμη ώρα που το απλοϊκό στυλό στο δεμένο κορδονάκι, αποκτά τεράστια ισχύ. Είναι η κρίσιμη ώρα που το διπλωμένο ψηφοδέλτιο, που ψάχνεις να το διπλώσεις σωστά για να χωράει, με σταυρούς ή όχι, μπαίνει στο φακελάκι και για άλλη μια φορά στη ζωή σου - για άλλους πρώτη - γεύεσαι ξανά την γλυκό-ξινό-πικρή γεύση της κόλας λίγο πριν το κλείσεις.

Είναι η στιγμή που το θυμικό θα πολεμήσει με την λογική, το δεξί μέρος του εγκεφάλου θα πολεμήσει με το αριστερό και τελικά το φακελάκι θα στείλει «τιμωρία/παθητική επιλογή» ή «επιβράβευση / ενεργητική επιλογή».

Και αν μεν το ποσοστό των ψηφοφόρων που θα αποφασίσουν ακριβώς τη στιγμή του μπλε παραβάν είναι μικρό, τότε έχει καλώς, γιατί η διαδικασία είναι σύντομη και εκτονωτική είτε θετικά είτε αρνητικά.

Αν ΟΜΩΣ το ποσοστό του εκλογικού σώματος που θα αποφασίσει μέσα στο μπλε παραβάν είναι μεγάλο, τότε η εκλογική διαδικασία θα είναι επώδυνη, και οι οδύνες θα κρύβουν εκπλήξεις και ανατροπές για πολλούς.

Αν ΕΠΙΣΗΣ το ποσοστό του εκλογικού σώματος που αισθάνεται ότι μπορεί να αλλάξει γνώμη μέσα στο μπλε παραβάν δεν είναι μικρό, τότε το πράγμα γίνεται ακόμα περισσότερο πολύπλοκο.

Αν ΤΕΛΟΣ είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό των πολιτών που αισθάνονται αγωνία και φόβο για το ενδεχόμενο την επόμενη ημέρα να μην υπάρχει βιώσιμη Κυβέρνηση, τότε ούτε η επιστήμη αλλά ούτε και καμία κρυστάλλινη σφαίρα μπορούν να προβλέψουν τι θα αντικρύσουν τα μάτια μας στις 7 Μαΐου 2012.

Το θυμικό της «τιμωρίας» έχει να αντιμετωπίσει το θυμικό του «φόβου». Το θυμικό της ευκαιρίας για την οδύνη μιας συθέμελης αλλαγής, έχει να αντιπαλέψει το θυμικό της λογικής, για μια ορθολογική, δυτικού τύπου, ευταξία.

Το μπλε παραβάν θα γεννήσει ενοχές χαμένης ευκαιρίας για λυτρωτική ανατροπή ενός βαλτωμένου πολιτικού συστήματος και όπου βγει ή ενοχές χαμένης ευκαιρίας για προσαρμογή στα παγκόσμια δεδομένα που συντηρούν με επώδυνο τρόπο μεν αλλά με λιγότερα ρίσκα δε, ότι μπορεί να περισωθεί;
Η στιγμή του μπλε παραβάν αυτή τη φορά είναι για το σύμπαν της Ελλάδας, μια μικρή προσομοίωση του δικού της μπινγκ-μπανγκ.