Η κυβέρνηση Σαμαρά αποτελεί την πρώτη ουσιαστική κυβέρνηση συνεργασίας της μεταπολίτευσης, αφού οι κυβερνήσεις του ’89 δεν υπήρξαν παρά παρένθεση στις αυτοδύναμες διακυβερνήσεις και η κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου χαρακτηρίστηκε ως κυβέρνηση ειδικού σκοπού.

Ο αιματηρός εμφύλιος μετά την κατοχή και την ηρωική αντίσταση στους κατακτητές και το μετεμφυλιακό κράτος με τις διακρίσεις οδήγησε σε εθνικό διχασμό, με αποτέλεσμα η οποιαδήποτε μορφής συνεργασία και υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών να θεωρείται περίπου ως «προδοσία».

Σε αντίθεση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι συνεργασίες δεν ευδοκίμησαν. Βοηθούντος και του εκλογικού νόμου, οι υπερτονισμένες και εν πολλοίς ψευδείς διαχωριστικές γραμμές οδηγούσαν σε αυτοδυναμίες, που στο τέλος οδήγησαν και στην κρίση της χώρας.

Η κυβέρνηση Σαμαρά, υπ’ αυτή την έννοια, αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα. Παρά τους κομματικούς ανταγωνισμούς, ο πρωθυπουργός και οι άλλοι δυο πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνησή του, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης έχουν κάθε λόγο το υπουργικό σχήμα να μακροημερεύσει. Ώστε, μεταξύ άλλων, να πετύχουν και την ανασυγκρότηση των κομμάτων τους, όπου οι αντιδράσεις θα είναι έντονες πλην όμως θα εκδηλωθούν αργότερα. Η συνεργασία τους πρέπει να είναι ειλικρινής, καθώς το μοντέλο είναι…win-win (κερδίζω - κερδίζεις). Η δε κυβέρνηση είναι μεν κυβέρνηση Σαμαρά, πλην όμως και οι λοιποί αρχηγοί θα έχουν λόγο, λόγο που όμως δεν θα σημαίνει ούτε συμπρωθυπουργία, ούτε συναρχηγία. Καλό δε είναι όλα αυτά να ξεκαθαριστούν νωρίς.

Ωστόσο, καμία κυβέρνηση δεν κρίνεται από την συνοχή της. Πολλοί περισσότερο που η ίδια η συνοχή της κρίνεται από τη λαϊκή αποδοχή της. Αν η πολιτική της δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην κοινωνία, τα προβλήματα αυτά αυτομάτως μεταφέρονται στο εσωτερικό της και δοκιμάζεται η συνοχή της.

Συνεπώς η κυβέρνηση, που δεν έχει χρόνο για χάσιμο, θα κριθεί από το τι θα πετύχει στις Βρυξέλλες, πόσο γρήγορα θα θέσει σε (κάποια έστω) λειτουργία τον κρατικό μηχανισμό, στο αν θα συγκροτήσει ένα πραγματικό σχέδιο για τη χώρα. Σε διαφορετική περίπτωση το τέλος της θα έρθει πιο γρήγορα απ’ ότι αναμένεται…