Ένα ταξίδι με τον Ηλεκτρικό σιδηρόδρομο από τον σταθμό του Πειραιά έως το τέρμα της Κηφισίας έγινε βιβλίο μικρού σχήματος 248 σελίδων, που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις Γαβριηλίδης, γραμμένο από τον συγγραφέα-επιβάτη Πέτρο Μάρκαρη, γνωστό για τα αστυνομικά του μυθιστορήματα. Είναι «Η Αθήνα της μιας διαδρομής».

Ο λογοτέχνης του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος αφήνει αυτή τη φορά τον ήρωά του, αστυνόμο Χαρίτο, μέσω του οποίου κατέκτησε χιλιάδες αναγνώστες εδώ και στο εξωτερικό, για να πιάσει μια θέση στον αγαπημένο του Ηλεκτρικό, αφού - όπως λέει στον πρόλογό του- κανένα άλλο μέσο δεν του δίνει τόση χαρά. Στο κείμενο- που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα γερμανικά το 2010 - ο συγγραφέας επιχειρεί να γνωρίσει στον αναγνώστη όχι μόνο το τοπίο όπως παρελαύνει πίσω από τα τζάμια, αλλά και την κοινωνική διαστρωμάτωση της ελληνικής πρωτεύουσας και του λιμανιού της, παραθέτοντας ιστορικά και κοινωνικά στοιχεία. Έτσι προσπαθεί να κάνει πιο ευχάριστη τη διαδρομή, που για πολλούς είναι κουραστική…

Μαθαίνουμε, αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, ότι ο πρώτος συρμός ξεκίνησε στις 27 Φεβρουαρίου του 1869 για το παρθενικό δρομολόγιο Θησείο- Πειραιά, τότε που η Αθήνα αριθμούσε 50.000 κατοίκους και το επίνειο 10.000. Μέσα σε λίγα χρόνια αναπτύχθηκε το «Θηρίο», όπως χαρακτηρίσθηκε εκείνα τα χρόνια ο συρμός της γραμμής Πλατεία Αττικής- Κηφισιά. Το 1904 ο σιδηροδρομικός σταθμός ηλεκτροδοτήθηκε και από τότε πήρε το όνομα «ο Ηλεκτρικός». Το 1926 οι γραμμές του Πειραιά και της Κηφισιάς ενώθηκαν δημιουργώντας το δίκτυο των είκοσι τεσσάρων σταθμών που βγάζουν σε περιοχές όμορφες, μέτριες και άσχημες, πλούσιες, μεσαίες και φτωχές, γραφικές, απρόσωπες και τσιμεντένιες.

Βλέποντας τα ρετιρέ των Πετραλώνων και του Ταύρου τα χαρακτηρίζει «βεράντες που μοιάζουν με κρεμαστούς κήπους». Και εξηγεί : «Αυτό ήταν το πρώτο πιστοποιητικό ευημερίας που εμφανίσθηκε στην Αθήνα μαζί με την αντιπαροχή. Όποιος διέθετε μια σχετική οικονομική άνεση αγόραζε διαμέρισμα ρετιρέ με μεγάλη βεράντα. Δεν κατοικούσε μόνο στον ψηλότερο όροφο, αλλά ανήκε και κοινωνικά στο ψηλότερο σκαλί. Κατά τα άλλα , το καλοκαίρι ψήνεσαι από τη ζέστη και το χειμώνα συνήθως τρέμεις από το κρύο γιατί η θέρμανση φτάνει αδύναμη»…

Στη στάση Άγιος Νικόλαος μιλάει για την εξαφάνιση των μπακάλικων: «Οι Έλληνες εγκατέλειψαν τα μπακάλικα για τα σούπερ μάρκετ. Ήρθαν όμως και εδώ , όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι μετανάστες και άνοιξαν τα δικά τους. Περπατώ στη συνοικία και βλέπω μαγαζιά τροφίμων ταϋλανδέζικα, φιλιπινέζικα, ρώσικα ή πολωνικά. Βέβαια, σπάνια θα δει κανείς Αθηναίους να ψωνίζουν από αυτά τα μαγαζιά».

Το οδοιπορικό αρχίζει από τον σταθμό του Πειραιά με την Τρούμπα, την συνοικία του σεξ και των μπαρ της δεκαετίας του 1960 να έχει γεμίσει πολυκατοικίες και τελειώνει στο σταθμό της Κηφισιάς που ήταν το προάστιο της μεγαλοαστικής τάξης το οποίο παραμείνει μια κλειστή κοινωνία με την προσθήκη της Εκάλης, όπου ζουν πολλοί νεόπλουτοι Αθηναίοι του σήμερα.

Η αλήθεια είναι ότι τελειώνοντάς το βιβλίο αναπολείς τον αστυνόμο Χαρίτο…