«Πήγα στη Σαουδική Αραβία σα νεαρή σύζυγος και μητέρα, όμως ζώντας εκεί κατέληξα να γίνω παιδί. Ήμουν απόλυτα εξαρτημένη από τον σύζυγό μου. Κατοικούσαμε σε μια συντηρητική γειτονιά. Ήμουν υποχρεωμένη να φοράω μαύρο μανδύα και πέπλο, όταν έβγαινα από το σπίτι ή όταν ερχόμουν σε επαφή με άγνωστους άνδρες και δεν με άφηναν να φεύγω από το σπίτι χωρίς ανδρική συνοδεία. Δεν μπορούσα να πάω για ψώνια, ούτε να πάω την κόρη μου στον γιατρό, ούτε να επισκεφθώ φίλους, χωρίς να με συνοδεύει ο σύζυγός μου. Επειδή του έγινα τέτοιο βάρος, άρχισε να με αποφεύγει. Περνούσε τόσες πολλές ώρες στα ανδρικά διαμερίσματα του σπιτιού -στα οποία μου απαγορευόταν να μπω- που δεν τον έβλεπα για πολλές μέρες. Μερικές φορές είχα την αίσθηση ότι ήμουν παντρεμένη με τη μητέρα του και τις αδελφές του. Σήμερα, όλες σχεδόν οι κόρες της πρώην κουνιάδας μου φοιτούν σε πανεπιστήμια - μερικές μάλιστα σπουδάζουν στο εξωτερικό. Έχουν κινητά τηλέφωνα και χρησιμοποιούν ελεύθερα το διαδίκτυο και όλες τους σχεδιάζουν να δουλέψουν εκτός σπιτιού. Έχουν ακόμα να αντιμετωπίσουν την μεταχείριση των γυναικών, όμως δεν ζουν στην ίδια κοινωνία που ζούσε η μητέρα τους».

Η Ζωή Φερράρις (Ζoe Ferraris), Αμερικανίδα στην καταγωγή, μετοίκησε στη Σαουδική Αραβία μετά την πρώτη επίθεση στον Περσικό Κόλπο για να ζήσει με τον τότε συζυγό της και τη μεγάλη του οικογένεια από Σαουδάραβες -Παλαιστίνιους βεδουίνους, οι οποίοι μάλιστα πρώτη φορά υποδέχονταν Αμερικάνο πολίτη στη ζωή τους.

Ο γάμος δεν ευοδώθηκε. Η νεαρή γυναίκα αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα της, αλλά η σχέση της με τη χώρα και τους ανθρώπους της έγινε αφορμή για μια σειρά αστυνομικών βιβλίων. Το πρώτο τής σειράς, το «Αναζητώντας τη Νουφ», κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Ελλάδα από τις εκδόσεις «Χρυσαλλίδα» και έπεται συνέχεια, καθώς οι δύο ήρωες, η Κάτια με τη μπούργκα, και ο Ναγίρ, ευσεβής Μουσουλμάνος μέχρι... κοκκάλου συνεχίζουν τις έρευνες τους...

Η συγγραφέας δεν δίστασε να μιλήσει για τη χώρα που η ίδια έζησε με πολλή καταπίεση, αλλά που τελικά υπήρξε και ο τόπος έμπνευσής της για να αρχίσει να γράφει.

«Όταν πρωτοπήγα στη Σαουδική Αραβία, νόμιζα ότι οι γυναίκες καταπιέζονταν φριχτά από μοχθηρούς αρσενικούς τυράννους. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι σύγχρονοι αναγνώστες έχουν αυτή την άποψη. Όμως εκείνο που έμαθα στη Σαουδική Αραβία - και αυτό για το οποίο γράφω στο «Αναζητώντας τη Νουφ» - είναι ότι ο διαχωρισμός βάσει του φύλου επηρεάζει όλη την κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων και των ανδρών. Αυτός ο διαχωρισμός προκαλεί τεράστια προβλήματα στον πολιτισμό. Δεν επηρεάζει μόνο τις ερωτικές σχέσεις ανδρών και γυναικών, αλλά και τους γάμους, τις οικογενειακές σχέσεις, τις φιλίες, την επιχειρηματική δραστηριότητα, την πολιτική, την οικονομία σε κάθε επίπεδο. Είναι κάτι βαθιά καταπιεστικό. Σα γυναίκα, υπέφερα από την έλλειψη φυσικής ελευθερίας. Σαν άνδρας, ο πρώην σύζυγός μου, ήταν απόλυτα υπεύθυνος για την οικογένεια. Όχι μόνο δούλευε 14 ώρες την ημέρα, αλλά γύριζε κάθε βράδυ σε ένα σπίτι γεμάτο γυναίκες, που τον χρειάζονταν για να τις πάει με το αυτοκίνητο στο μπακάλικο, στο εμπορικό κέντρο, στον γιατρό. Οι γυναίκες δεν μπορούσαν να πάνε πουθενά χωρίς τη βοήθειά του, έτσι δεν σταματούσε ποτέ να δουλεύει. Αυτό τον εξουθένωνε. Κατά κάποιον τρόπο, άρχισα να λυπάμαι τον "μοχθηρό αρσενικό τύραννο". Ούτε σε εκείνον άρεσε αυτή η κατάσταση».

Η συγγραφέας, που εξομολογείται ότι αν και θα το ήθελε, δεν έχει επισκεφθεί έως στιγμής την Ελλάδα, λέει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο:

«Η Σαουδική Αραβία είναι μια πολύ παρεξηγημένη χώρα. Δεν ενθαρρύνει τον τουρισμό, γι' αυτό παραμένει ένας μυστηριώδης τόπος. Ήθελα να κάνω αυτή τη χώρα κατανοητή στον αναγνώστη. Για παράδειγμα, ο κεντρικός μου χαρακτήρας, ο Ναγίρ, είναι ένας ευσεβής μουσουλμάνος, πράγμα που το κοινό ταυτίζει με τον εξτρεμισμό και τη βία. Ήθελα να δείξω μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα εικόνα: τους δικούς του εσωτερικούς αγώνες για να καταλάβει τον σωστό τρόπο ζωής και πώς οι πεποιθήσεις του μπορούν να εναρμονιστούν με την πραγματικότητα».

Όσο για την Ελλάδα... εξηγεί: «Σπούδασα τη γλώσσα σας επί τέσσερα χρόνια, αλλά μετά παντρεύτηκα και βρέθηκα στον αραβικό κόσμο, οπότε άρχισα να ασχολούμαι σχεδόν ολοκληρωτικά με αυτή την κουλτούρα. Όμως, η Ελλάδα είναι από τις πιο σημαντικές χώρες στον κόσμο και σκοπεύω να την επισκεφθώ».

Ερ: Η ιστορία της Νουφ είναι μια γνώριμη ιστορία νεαρών γυναικών στην Σαουδική Αραβία.«Χάνονται» πολλές Νουφ με κατεύθυνση τον ελεύθερο κόσμο;
Απ: Ναι, πιστεύω ότι πολλές γυναίκες στη Σαουδική Αραβία αγωνίζονται να απελευθερωθούν από τους περιορισμούς στις ζωής τους και γνωρίζω γυναίκες που είναι αγανακτισμένες με την καταπίεση. Ονειρεύονται να φύγουν από τη χώρα. Ή μένουν εκεί και διαμαρτύρονται.

Ερ: Αυτό που προσωπικά με γοήτευσε στο βιβλίο είναι ότι οι δύο ήρωες, η Κάτια και ο Ναγίρ, δεν είναι δύο απολύτως ωραιοποιημένοι χαρακτήρες, αλλά δύο πρόσωπα με αδυναμίες -κυρίως ο άντρας- και επίσης ότι υπάρχει μια τέτοια περιγραφή της πόλης που είναι σα να την έχει επισκεφθεί ο αναγνώστης. Πληροφορούμαι ότι ήδη κυκλοφορεί στην Αμερική «Η πόλη των πέπλων», που σημαίνει ότι η Κάτια και ο Ναγίρ είναι οι δύο σταθεροί σας ήρωες. ΄Εχετε πολλές ιστορίες να διηγηθείτε για τη Σαουδική Αραβία και τα ...μυστήριά της;
Απ: Σε μια μεγάλη πόλη σαν την Τζέντα, οι εμπειρίες των γυναικών είναι πολύ σύνθετες. Από τη μία, δεν έχουν το δικαίωμα να οδηγούν αυτοκίνητο και τους είναι δύσκολο να βρουν δουλειά ή να ακολουθήσουν μια καριέρα. Η θρησκευτική αστυνομία είναι διαβόητη για τις ταλαιπωρίες στις οποίες υποβάλλει όχι μόνο γυναίκες που είναι μόνες τους, αλλά και μαζί με άσχετους άνδρες. Και επειδή οι γυναίκες δεν μπορούν να οδηγούν, αν δεν έχουν κάποιο μέλος τις οικογένειας για να τις πάει κάπου, αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν ταξί, πράγμα που είναι επικίνδυνο.
Επίσης, δεν παύει να με εκπλήσσει η ταχύτητα με την οποία αλλάζουν τα πράγματα για τις νέες γυναίκες στη Σαουδική Αραβία. Πριν από δεκαπέντε χρόνια, μια από τις κουνιάδες μου ήθελε να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο, όμως ο σύζυγός της τής το απαγόρευσε.

Ερ: Ποια ήταν η δική σας θέση, ως Αμερικανίδα, στην κοινωνία αυτή;
Απ: Πιστεύω ότι γίνονταν εξαιρέσεις υπέρ μου, επειδή ήμουν Αμερικανίδα. Κάπου-κάπου, ο σύζυγός μου με έβγαζε έξω με τους φίλους του. Σε άλλη περίπτωση, οι φίλοι του θα αισθάνονταν άβολα που συζητούσαν με μια γυναίκα, όμως επειδή ήμουν Αμερικανίδα, χαλάρωναν αρκετά. Ήταν σχεδόν σα να υπήρχαν τρία φύλα: άνδρες, γυναίκες και Αμερικανίδες...
Αισθανόμουν πολύ αμήχανα, που ήμουν Αμερικανίδα, και προσπαθούσα περισσότερο από ό,τι οι άλλοι να ακολουθήσω τους κανόνες. Η Τζέντα είναι μια μεγάλη, πολυποίκιλη πόλη και υπάρχουν μέρη, όπου οι γυναίκες μπορούν να κυκλοφορήσουν χωρίς πέπλο. Όμως, στη γειτονιά μου, οι άνθρωποι ήσαν αυστηροί μουσουλμάνοι. Καθώς περνούσαν οι μήνες, άρχισα να παλεύω με την έλλειψη ελευθερίας. Καμιά φορά, είχα το θράσος να βγω από το σπίτι μόνη μου, παρόλο που η θρησκευτική αστυνομία με γύριζε πίσω με το ζόρι.
Για να φύγει η Ζωή Φερράρις από τη χώρα, της ζήτησαν μια βίζα εξόδου «υπογραμμένη από τον σύζυγό μου». «Αν και το θεωρώ γελοίο να έχουν οι γυναίκες τέτοιον έλεγχο από τον σύζυγό τους όταν θέλουν να ταξιδεύσουν, δεν είχα κανένα πρόβλημα αφού θα έφευγα από εκεί».

Ερ: Τι σας έκανε τελικά να επιστρέψετε στην Αμερική;
Απ: Έχοντας ζήσει σε αυτή τη χώρα για έναν σχεδόν χρόνο, ήμουν ψυχολογικά προετοιμασμένη να επιστρέψω στην Αμερική, όπου θα είχα περισσότερη ελευθερία.
Έχει πολλά να διηγηθεί ακόμα... Έχει γράψει δυο ακόμα βιβλία με την Κάτια και τον Ναγίρ («City of Veils» και«Kingdom of Strangers») που αναπτύσσουν τη σχέση τους και τις αλλαγές που συμβαίνουν στην Τζέντα.

Ερ: Θα επιστρέφατε στη Σαουδική Αραβία;
Απ: Πρόσφατα είχα συζητήσεις στο τουίτερ με χιλιάδες Σαουδάραβες σχετικά με τα θέματα των βιβλίων μου. Βρίσκω απίστευτα ενδιαφέρον το να ακούω τόσες πολλές διαφορετικές απόψεις. Φαντάζομαι ότι αν πήγαινα σήμερα στη Σαουδική Αραβία ως συγγραφέας θα είχα την ευκαιρία να συμμετέχω σε τέτοιες συζητήσεις αυτοπροσώπως και όχι μέσω του διαδικτύου. Είναι κάτι που θα χαιρόμουν πολύ να κάνω».