Εκτός από τον ιό Η1Ν1, υπάρχει και ο «ιός» της βίας. Της βίας σε όλες τις μορφές. Της φτώχειας, του ρατσισμού, των ναρκωτικών, της οικογένειας, της κοινωνικής ζούγκλας, της ψυχολογικής τρομοκρατίας.

Με αυτά τα θέματα καταπιάστηκαν 11 νέοι πεζογράφοι στο βιβλίο με τίτλο «Via Dolorosa» (Η οδός της Βίας. Η οδός του Μαρτυρίου- ο δρόμος των παθών του Ιησού στην Ιερουσαλήμ).

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Vakxikon.gr, σε επιμέλεια Αγγέλας Γαβρίλη, Μαρίας Κατσοπούλου και Νέστορα Πουλάκου.

Με τον μικρό αυτό τόμο των 98 σελίδων κλείνει η «Τριλογία της Κρίσης», που ξεκίνησε με το «Crisis: 10 + 1 διηγήματα για την ελληνική κρίση» και το «Αμ’ έπος ανέργων: 8 ενεργά διηγήματα».

Οι επιμελητές εξηγούν ότι η ιδέα για αυτήν την έκδοση προέκυψε μέσα από συζητήσεις σχετικά με την ολοένα αυξανόμενη επιδημία της βίας στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, όπως αναφέρουν, έχει πάρει διαστάσεις που ξεπερνά την μορφή του κοινωνικού φαινομένου και έχει εξελιχθεί σε ένα μόνιμο καθεστώς σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις .

«Ειδικά η επανεμφάνιση του φασισμού με υψηλά ποσοστά αποδοχής από τους Έλληνες πολίτες, είναι ένα καθοριστικό στοιχείο που καταδεικνύει ότι η βία γίνεται αποδεκτή ως μέσο επίλυσης καταστάσεων και όχι ως ακραία συμπεριφορά», επισημαίνουν στoν πρόλογο.

Οι διηγηματογράφοι, θεωρώντας ότι η λογοτεχνία οφείλει να μιλήσει για εκείνο που όλοι αρνούνται ή κάνουν ότι δεν βλέπουν -«για τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο»- παρουσίασαν ο καθένας και η καθεμία πτυχές της βίαιης εποχής μας με ωμό ρεαλισμό.

Τα κείμενα εμπλουτίζονται με αντίστοιχες ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που λειτουργούν άλλες φορές με σοκαριστική αμεσότητα και άλλες φορές με αφαιρετικό υπαινιγμό.

Τα διηγήματα στοχεύουν σε ένα αναγνωστικό κοινό με ευαισθησία αλλά και με αντοχές σε σκληρές λέξεις και ρεαλιστικές απεικονίσεις.

Το πιο συμβολικό είναι το διήγημα με τίτλο «Το ρόπαλο» της Μαρίας Α. Ιωάννου:

«Δίπλα στη σκληρή και τραχιά του επιφάνεια ο Δημοσθένης ένιωθε και πάλι δυνατός.

Σφίγγοντάς το στην παλάμη του, αγρίευε. Κρατώντας το σαν μπαστούνι ξεχνούσε το πέρασμα του χρόνου, τίποτα δε φοβόταν.

Άλλωστε δεν μπορούσε με τίποτα να ξεχάσει πόσα είχαν περάσει οι δυο τους τόσα χρόνια, πόσους τοίχους γκρέμισαν, πόσα τζάμια και βιτρίνες θρυμμάτισαν, πόσα κεφάλια και μύτες έσπασαν.

Δεν μπορούσε να το αποχωριστεί ούτε στην τουαλέτα. Μαζί κοιμόντουσαν, μαζί λιγοψυχούσαν. Έβλεπαν ταινίες. Έχασκαν. Έβλεπαν. Έχασκαν.

Αν το ρόπαλο είχε στόμα, μπορεί και να έτρωγαν μαζί ξαναζεσταμένο ρύζια από το φούρνο μικροκυμάτων.

Αργά το βράδυ, ο Δημοσθένης έστρεφε το σώμα προς το διπλανό μαξιλάρι και τ’ αγκάλιαζε. Μετά άπλωνε το χέρι και το χάιδευε.

Λες και προσπαθούσε ψηλαφώντας τα βαθουλώματα και τις εκδορές του, να οραματιστεί το μέλλον τους, να εκστασιαστεί από ελπίδα, έστω και απατηλή. Τίποτα. Γίνονταν δύο τα ρόπαλα πάνω στο κρεβάτι»(…).

Ελκυστικά και τα υπόλοιπα διηγήματα:

«Μήπως ξέρεις πως με λένε;», Αντιόπης Αθανασιάδου.

«Νόσος», Αγγέλας Γαβρίλη.

«Με τον τρόπο σου, ακόμα χορεύεις», Νίκου Ερηνάκη.

«Η βροχή στα μάτια της», Μαρίας Κατσοπούλου.

«Χάπι εντ», Δάφνης Μανούσου.

«Πεζός ρομαντικός επίλογος», Κυριάκου Μαργαρίτη.

«Η εξαίρεση του ‘’Π’’», Διονύση Μαρίνου.

«Λεοντή», Νίκου Ξένιου.

«Αγκινάρες» [Ο χρόνος παίρνει], Γιάννη Παπαγιάννη.

«Τώρα», Ηλία Σεφερλή.

Όπως γράφει στο επίμετρο ο Νέστορας Πουλάκος, οι συγγραφείς - που επελέγησαν με κριτήριο να έχουν στο ενεργητικό τους τρία βιβλία - θέτουν επί τάπητος θέματα που μας καίνε με όρους «docudrama», δηλαδή διήγηση ιστοριών βγαλμένες από την ίδια την ζωή:

«Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας σε κάθε σπίτι, όχι μόνο ελληνικό αλλά και παγκοσμίως, θεριεύει το τέρας της βίας, αναπτύσσεται ο ιός της. Κατά όπως φαίνεται, η βία έχει πολλά ποδάρια και είναι τόσο ύπουλα, που μεγαλώνουν χωρίς να τα καταλαβαίνεις δίπλα σου, κοντά σου, μέσα σου».

Πρόκειται για διηγήματα που, καθρεφτίζοντας με λέξεις και εικόνες και νοήματα το απεχθές φαινόμενο της βίας, λειτουργούν ιαματικά- ομοιοπαθητικά. Άλλωστε, αυτός δεν είναι ο ρόλος του ….ιού της Λογοτεχνίας; Να φτιάχνει «αντισώματα»;

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ