"Αυτή που θυμάμαι -κι οι φίλοι το ίδιο είπαν, αν και μη συντοπίτες- ήταν υφασμένη και είχε μια σκηνή κυνηγιού με ελάφια και βασιλιάδες έφιππους και δέντρα ψηλά και φυλλωσιές και σκίουρους και... σαν τα ψηφιδωτά στα δάπεδα των αρχαίων Μακεδονικών ανακτόρων στην Πέλλα...".

Άλλες, ήταν πυκνοκεντημένες σε καμβά κι είχαν παραστάσεις από χαρέμια με παχουλές, πανέμορφες οδαλίσκες μπροστά σε σκαλιστούς χρυσοποίκιλτους καθρέφτες, άλλες με πέλος παχύ, βελούδινο, άλλες πιο "άγριες" στην υφή, μάλλινες...

Κάποιοι, αστικής καταγωγής και ολίγον... γαλλό-πληκτοι, τις ονόμαζαν ταπισερί- κι υπάρχουν ακόμα και πωλούνται σε καταστήματα χαλιών, αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Οι μπάντες, όμως, οι απόλυτες λαϊκές ζωγραφιές που εκτίθενται στο Εθνογραφικό Μουσείο Γιώργη Μελίκη- Κέντρο Ελληνικής Μάσκας, στη Μελίκη της Ημαθίας, προέρχονται όλες απ' τις παιδικές μνήμες, φέρνουν στο νου κρύες παιδικές νύχτες, "προστατευμένες" από την παιδική φαντασία που οργίαζε στη θέα των άγνωστων στα παιδικά μάτια σκηνών, "ντυμένες" και θερμασμένες -εκεί στη γωνία- από την πλευρά του κρύου τοίχου τού μεγάλου σιδερένιου κρεβατιού της γιαγιάς με μπάντες...

"Μπάντες Τοίχου-Λαϊκές Ζωγραφιές" είναι ο τίτλος της έκθεσης που εγκαινιάστηκε την Κυριακή (14/9) και θα διαρκέσει έως και τον ερχόμενο Φεβρουάριο, με υλικό από τις πλούσιες συλλογές του Μουσείου.

"Οι μπάντες και οι κασέλες- σεντούκια υπήρξαν από τα χρηστικότερα και εκφραστικότερα αντικείμενα αισθητικής έκφρασης.

Για πολλούς αιώνες εξυπηρέτησαν πρακτικές και διακοσμητικές ανάγκες και αποτέλεσαν τα πλέον εύγλωττα κοινωνικο-οικογενειακά σήματα" σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης αυτής Δρ. Αρχαιολογίας Μαρία Χειμωνοπούλου, υπογραμμίζοντας πως:

"Οι εκφάνσεις και οι δημιουργίες της λαϊκής τέχνης και των λαϊκών καλλιτεχνών δυστυχώς άργησαν να εκτιμηθούν από τις νεότερες γενιές και αυτό εξαιτίας μιας αστικής και ελιτίστικης αντίληψης ότι πρόκειται για έργα απλοϊκά, χωρίς έμπνευση και εικαστική αξία, με το συγκριτικό επιχείρημα ότι μπροστά στα έργα των αρχαίων μας φαντάζουν παιδικά.

Η απαξίωση αυτή και η επερχόμενη από τη δεκαετία του 1950 αστυφιλία, έκανε πολλούς από τους κατόχους τέτοιων έργων να τα αφήσουν στον αφανισμό και την καταστροφή τους. Στην καλύτερη των περιπτώσεων πολλά από αυτά βρέθηκαν σε παλιατζίδικα ή σε σπίτια ευαίσθητων συλλεκτών".

Τη διοργάνωση της έκθεσης ανέλαβε το Εθνογραφικό Μουσείο Γιώργη Μελίκη (πρόκειται για μουσείο που ίδρυσε και λειτουργεί τα τελευταία χρόνια στη γενέτειρά του ο δημοσιογράφος-λαογράφος Γιώργης Μελίκης) σε συνεργασία με τον Δήμο Αλεξάνδρειας, Δημοτική Ενότητα Μελίκης και Λαογραφικό Όμιλο Μελίκης και Περιχώρων. 

Η Μελίκη είναι κωμόπολη του νομού Ημαθίας και βρίσκεται σε απόσταση περίπου 60 χιλιομέτρων δυτικά της Θεσσαλονίκης και 20 δυτικά της Βέροιας.

"Στόχος της έκθεσης -υπογραμμίζεται από τους διοργανωτές- είναι μέσα από τη λαογραφική και αισθητική της διάσταση να αφυπνίσει συναισθήματα και οικείες παραστάσεις ώστε κάποιοι, βλέποντας τα απλά αυτά εκθέματα, να πουν ότι έχω και εγώ μια παρόμοια μπάντα από τη γιαγιά μου στο σπίτι μου ή έχω και εγώ ένα σεντούκι από τον παππού μου".

Τον... πέτυχαν ήδη.