Ποια και πόση είναι η σχέση μεταξύ του λογοτεχνικού έργου του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου με το καλλιτεχνικό έργο του συνθέτη Άκη Πάνου; Κι ο τελευταίος τι σχέση μπορεί να 'χει με τον «χοηφόρο διανοούμενο», τον «άνθρωπο της ζωής», τον «επικούρειο» Κωστή Παπαγιώργη;

Ο «μπητ» Έλληνας ποιητής Λευτέρης Πούλιος με τον πατριάρχη του ρεμπέτικου Μάρκο Βαμβακάρη κι αυτός με τον Συριανό Εμμανουήλ Ροίδη, κι αυτός με τον «ιδιόμορφα αιρετικό» Μ.(Μίτια;;;) Καραγάτση (ή Δημήτριο Ροδόπουλο) κι αυτός με τον Νίκο Μπακόλα, κι αυτός με... τον Γιώργο Ιωάννου.

Κι αυτός με τον «Ευριπίδη του σήμερα» Κώστα Ταχτσή, και το «τυραννισμένο οδοιπορικό» των ποιημάτων του Μιχάλη Γκανά με τα... «αυτοτελή σενάρια κινηματογραφικής εκδοχής» των αφηγημάτων - μαθημάτων πολιτικού ήθους του Μάριου Χάκκα, κι ο «αυτοκράτορας της θριαμβικής λεξιλαγνείας» Ανδρέας Εμπειρίκος με τον «καυστικά στοχαστικό» Κώστα Βάρναλη;

Ποιο αόρατο -ή μάλλον ορατό- λογοτεχνικά γραμμένο νήμα συνδέει όλους τους παραπάνω δημιουργούς κι άλλους πολλούς (σύνολο 88!) και το έργο τους;

«Ανθολογία» -λένε τα εξειδικευμένα λεξικά- είναι η συλλογή ποιητικών ή πεζών κειμένων ή και αποσπασμάτων ή γενικά λογοτεχνικών έργων, που επιλέγονται από τον συντάκτη για έκδοση σε έναν ενιαίο τόμο και έχουν συχνά μια συγκεκριμένη λογοτεχνική μορφή και ύφος.

(Η ονομασία «ανθολογία» προήλθε εννοιολογικά από το στεφάνι λουλουδιών και ήταν ο τίτλος της πρώτης σωζόμενης ελληνικής ανθολογίας, τού Στέφανου του Μελεάγρου του 1ου αιώνα π.Χ. Ο Μελέαγρος, που ήταν ο συντάκτης της, παρομοίασε τη συλλογή αυτή των επιγραμμάτων και ποιημάτων με ένα στεφάνι λουλουδιών, και στο προοίμιο που έγραψε ο ίδιος, τον κάθε ποιητή ως ένα λουλούδι...).

Στο προοίμιο της δικής του ανθολόγησης με «Τ' αγαπημένα» («Τ' αγαπημένα του Θωμά Κοροβίνη - Ποιήματα και αφηγήματα άλλων»- εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, σελ. 293), ο βραβευμένος και πολυγραφότατος συγγραφέας διευκρινίζει ότι «πρόκειται για μια καταβύθιση στο "είναι" και ταυτόχρονα μια απαιτητική συνομιλία με πνευματικούς ανθρώπους - σταθμούς της ζωής.

Θα μπορούσε να έχει τίτλο: "Ο συγγραφέας και οι καταβολές του" ή "Η λογοτεχνική καταγωγή του συγγραφέα" ή "Η κληρονομιά των προγόνων λογοτεχνών" -κάπως βαρύγδουπο αυτό- ή "Η λογοτεχνική μου οικογένεια"».

«Η ανθολόγηση είναι μάλλον το πρόσχημα ώστε να συνδεθούν μ' έναν λογοτεχνικό αρμό -μια συνειρμική αλυσίδα ιδεολογικού, νοηματικού, συναισθηματικού χαρακτήρα- ζώντες και τεθνεώτες δημιουργοί (λογοτέχνες αλλά και μουσικοί- μέσω του λόγου τους), οι οποίοι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο (διά του έργου τους ή διά της προσωπικής γνωριμίας και επαφής) καθόρισαν την πνευματική μου φυσιογνωμία» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Θωμάς Κοροβίνης.

«Οι καλύτεροι δάσκαλοί μου μέχρι τα πρώτα νιάτα ήταν "αμόρφωτοι" -τι αμόρφωτοι, κάποιοι ήταν αναλφάβητοι- όμως άξιζαν ο καθένας δέκα πανεπιστήμια. Η γιαγιά μου η Ελπινίκη, μερικοί ψαράδες του χωριού μου, δυο τρεις γειτόνισσές μου, πρόσωπα της νεανικής μου αλητείας, η θητεία στο στρατό [...] Ο θησαυρός απ' αυτές τις κληρονομιές είναι αστείρευτος. Ύστερα, κράτησα τη ζωή από το χέρι και την άφησα να με περπατήσει. Συχνά σε μονοπάτια κακοτράχαλα...».

»Από 'κει και πέρα, λογαριάζω δασκάλους μου πολλούς, αλλά κυρίως δυο εξωπανεπιστημιακούς: τον Χριστιανόπουλο και τη Διδώ, και δύο ακαδημαϊκούς: τον Σαββίδη και τον Μαρωνίτη».

Κι αφού εν αρχή ην ο... Ντίνος (Χριστιανόπουλος), οι συχνές ακριτομυθίες του και οι ευγνωμοσύνη του Κοροβίνη σ' εκείνον, «τις αστείρευτες γνώσεις και τις χρήσιμες παραινέσεις του», στην ιδιότυπη ανθολογία -πολύχρωμο και πολύτροπο λογοτεχνικό κέντημα- ακολουθεί ο Οδυσσέας Ελύτης.

Κι ύστερα, αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, ακολουθούν ανεκδοτολογικά στοιχεία, όπως... - Ήξερε τουρκικά ο νομπελίστας Οδυσσέας Ελύτης;

- Ποια λέξη έψαχνε στο σπίτι της Θεανώς Σουνά -της Fata Morgana του Νίκου Καββαδία- ο «ποιητής του φαρμακωμένου καιρού» Μάνος Ελευθερίου;

- Πού βρίσκονταν τα «Κούτσουρα» του Δαλαμάγκα) και ποια σχέση έχει η «Δροσούλα», το ομώνυμο αφήγημα του «εξέχοντα -κινηματογραφικού πεζογράφου» Τόλη Καζαντζή με το ομότιτλο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη; - Τι απάντησε η Νάνα Μούσχουρη στην ερώτηση: «Πού ακούστηκε, τα πίνουν τα σύννεφα, τα τρώνε τ' αηδόνια; Εσείς κυρία Νάνα (Μούσχουρη), όταν τραγουδήσατε εκείνα τα παράξενα απ' την "Αμοργό" του Νίκου Γκάτσου τα καταλαβαίνατε;».

- Κεντημένες (η μια λογοτεχνικά ή άλλη σε τατουάζ) οι δυο γοργόνες- αρμός κι αυτές σύνδεσης ανάμεσα στον Ανδρέα Καρκαβίτσα και τον Νίκο Καββαδία...

- Και η «δράξ φοιτητριών απεχώρησεν της αιθούσης με κύπτουσαν κεφαλήν» (κατά την απαγγελία του αδημοσίευτου ποιήματος «Οι σαλτιμπάγκοι πέριξ του Παρισιού» από τον ίδιο τον δημιουργό του Ανδρέα Εμπειρίκο, τον Μάη του 1973, στο «νεοελληνικό σπουδαστήριο» της Φιλοσοφικής Σχολής, με πρόεδρο τον Γ. Π. Σαββίδη- αρμός κι αυτή συνδετικός με τις φανατικές μυστακιοφόρους κατηχητικίνες της Φιλοσοφικής που καταριόνταν τον «οπαδό του ερυθρού λαϊκισμού και άθεο Κώστα Βάρναλη».

Γεννημένος τη Μηχανιώνα της Θεσσαλονίκης, σπουδαγμένος στην πολυθρύλητη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ στις αρχές της δεκαετίας του '70, φιλόλογος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μέχρι πρόσφατα (και επί επτά χρόνια ως καθηγητής ελληνικών στο Ζάππειο σχολείο της Κωνσταντινούπολης), στιχουργός και συνθέτης σειράς τραγουδιών, ο πολυπράγμων Θωμάς Κοροβίνης «στιγματισμένος» σχεδόν από την Πόλη:

«Το μεγαλύτερο μπερεκέτι μου το τράταρε η διαμονή μου στην Κωνσταντινούπολη, θαρρώ πως και δέκα ζωές να μου δίνονταν, δεν θα έφταναν να εξαντλήσω το αποθησαύρισμα της Πόλης μου σε μετουσιωμένη δημιουργία» γράφει στην εισαγωγή των «αγαπημένων» του, αλλά... τρεις σελίδες παρακάτω σημειώνει:

«...Μου έσβησαν σχεδόν όλες οι ζωντανές μέχρι πρότινος αναφορές μου στην Πόλη και τη Σαλόνικα. "Στην εποχή των γιάπηδων, οι μποέμηδες χώνονται στη στρούγκα", που θα 'λεγε κι ο φίλος μου ο Αργύρης Μπακιρτζής...».

Θα μπορούσε να αποτελέσει κι αυτό -ίσως και τα άλλα που έπονται στη σειρά με δεύτερο «Τ' αγαπημένα του Μιχάλη Γκανά» και «Τ' αγαπημένα της Άλκης Ζέη» κι άλλους να ακολουθούν- τα νέου τύπου βιβλία - ανθολόγια της νεοελληνικής λογοτεχνίας για τα σχολεία (δημοτικά και γυμνάσια και Λύκεια) του 21ου αιώνα. Έτοιμος ο πλούτος της νεοελληνικής λογοτεχνίας μαζί και το... συναίσθημα, η οπτική της ανάγνωσης - ανάλυσης.

Μάθημα νεοελληνικής λογοτεχνίας είναι το ανθολόγιο του φιλόλογου Θωμά Κοροβίνη. Όχι μόνο... εγκυκλοπαιδικού τύπου σαν τις... «πληροφορίες» που συνθέτουν τα σύγχρονα... googlαρισμένα κι ουδέποτε βιωμένα «κείμενα».

Όχι μόνο με τα 4W, που έλεγαν παλιά στη δημοσιογραφία (Ποιος- πού- πότε- τι) αλλά και με το 5ο -το απαιτούμενο αλλά ξεχασμένο πλέον κι από την κειμενογραφία κι από τη ζωή. Το Why, το Γιατί...

Και η απάντηση στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι παρά: από... «πάθος ατελείωτο». Πάθος για τον λόγο, αλλά και τις «ψυχές» των λέξεων της ελληνικής λογοτεχνίας.

«Τι πάθος ατελείωτο» είναι ο τίτλος του επόμενου βιβλίου του εσχάτως υπερπαραγωγικού και πολυγραφότατου Θωμά Κοροβίνη, που θα κυκλοφορήσει στο τέλος του χρόνου, με 25 αφηγήματα με πρωταγωνιστές πρόσωπα (λογοτέχνες, συγγραφείς, ακαδημαϊκούς- κι όχι μόνο) της προσωπικής μυθολογίας του συγγραφέα που σημειώνει στον πρόλογο του:

«Τι θέλει η λογοτεχνία για να προκόψει; Δημιουργική φαντασία μα κυρίως επίμονο χάζι. Μα προπαντός πολύ έντονα ασκημένη παρατηρητικότητα...

»...Τι άλλο θέλει η τέχνη για να προκόψει; Και ταλέντο βέβαια. Αλλά και δουλειά πολλή, οργανωμένη, συστηματική όπως και πείσμα. "Με το πείσμα επικυρώνουμε το ταλέντο μας" λέει ο Σταντάλ. Θέλει γινάτι συνειδητό. Κι ένα τελευταίο: Θέλει να ζεις! Στα τολμηρά και στα γεμάτα. Χωρίς ισχυρά βιώματα δεν πας πουθενά. Οι δυνατές εμπειρίες είναι προίκα ανεκτίμητη για το δημιουργό. Άμα φαντασιώνεσαι το βίωμα, βγαίνεις ψεύτικος, εκτός αν είσαι μάγος στην απάτη...».