Ζούμε στην εποχή που το γυμνό σώμα εκτίθεται στα φώτα της δημοσιότητας, σαρώνοντας όρια και ενοχές.
 
Και οι ενδείξεις από την επικαιρότητα είναι κάτι παραπάνω από εύγλωττες. Ιδού, λοιπόν, η Τζένιφερ Λόρενς και η Σκάρλετ Τζοχάνσον που έδωσαν πρόσφατα στο θέμα τη διάσταση της βίαιης υφαρπαγής των προσωπικών τους εικόνων από το ηλεκτρονικό τους αρχείο.

Στην Αθήνα, πάλι, ο δεκαεξάχρονος Ελληνοουκρανός Ντέιβιντ Μαρίνος το θέτει στη βάση των καλλιτεχνικών του πειραματισμών, στην έκθεση «Occupy Atopos # David Marinos».

Ο Μαρίνος γεννήθηκε το 1998 στην Αθήνα, από μητέρα ουκρανικής καταγωγής και 'Ελληνα πατέρα, ναυτικό στο επάγγελμα.

Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής αναπολεί τις παιδικές του αναμνήσεις αναφέροντας ότι «μάλλον ήταν όμορφες αυτές οι ημέρες που κατεβαίναμε στη θάλασσα και τρώγαμε ψάρια ή ανεβαίναμε βόλτα στον Λυκαβηττό και βλέπαμε τη θέα».

Στη συνέχεια οι γονείς χώρισαν, ο Ντέιβιντ έφυγε με τη μητέρα του για άλλα μέρη. Τώρα ζει στη Σόφια όπου πηγαίνει σχολείο «αναγκαστικά, για να πάρω το δίπλωμά μου. Δεν με ενδιαφέρει να παρακολουθώ το μάθημα για να παίρνω καλούς βαθμούς και να ακολουθώ αυτήν τη ρουτίνα πειθαρχίας. Ομως, επειδή θέλω να συνεχίσω σπουδάζοντας Τέχνη, επιδιώκω να τελειώσω το σχολείο».

«Ωστόσο», λέει, «νιώθω ότι κάνω αγώνα ταχύτητας με τον χρόνο, επειδή ανυπομονώ να νυχτώσει και να ασχοληθώ με τα έργα και τις ιδέες μου. Αν δεν συμβεί αυτό, νιώθω ότι η ημέρα μου πήγε χαμένη».

Ο Ντέιβιντ Μαρίνος ξανακερδίζει τις νύχτες τον χαμένο του χρόνο. Οταν στο σπίτι του είναι ο μοναδικός που δεν κοιμάται και στην οθόνη του υπολογιστή του επεξεργάζεται το σύμπαν των φωτογραφιών που ο ίδιος έχει τραβήξει ή ανακαλύπτοντας άλλες εικόνες.

Τις οποίες και μετατρέπει σε ψηφιακά κολάζ. Μια τέτοια σειρά έργων, μεταξύ φωτογραφίας και ψηφιακής γλυπτικής, είναι η δουλειά που δείχνει στην Αθήνα, σε επιμέλεια του Βασίλη Ζηδιανάκη.

Πρωταγωνιστούν οι συνθέσεις από γυμνά σώματα, διαμορφωμένα σε παράξενους σχηματισμούς με την προσθήκη χρωμάτων και φωτισμών. Για τον Ντέιβιντ Μαρίνος ο «Δαυίδ» του Μικελάντζελο ή ένας αρχαϊκός Κούρος αποτελούν αφορμές για να κάνει την προσωπική του εικαστική παρατήρηση.

«Μπορεί να έχουμε τόσες δραστηριότητες, ασχολίες, ευθύνες στις οποίες χρησιμοποιούμε το σώμα μας, αλλά βιαζόμαστε να κάνουμε τα πάντα σε βαθμό που ξεχνάμε ποια είναι η αιτία που βρισκόμαστε στη Γη».
 
«Προσπαθώ λοιπόν να ενώσω», υπογραμμίζει, «εικόνες και φως για να δημιουργήσω μια διαφορετική ενέργεια με την οποία ανιχνεύω τη φόρμα του σώματος και στη συνέχεια την παραμορφώνω για να δείξω αυτό ακριβώς που μας συμβαίνει: ότι έχουμε χάσει την επαφή με την ουσία της ύπαρξής μας».

Η ψηφιακή του παρουσία είναι έντονη. Πριν από δύο χρόνια ο Ντέιβιντ Μαρίνος ίδρυσε την κολεκτίβα Lucent Kids, καλώντας συνομηλίκους του, «γείτονες του Ιντερνετ», να μοιραστούν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Πρόσφατα ξεκίνησε τη δική του σειρά ρούχων, με τίτλο Icey.

Και στην ερώτηση αν βλέπει τον εαυτό του ως καλλιτέχνη, ο δεκαεξάχρονος απαντά με την ειλικρίνεια της γενιάς του tumblr που επικοινωνεί και εκφράζεται στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες:

«Μάλλον είμαι δημιουργικός προς κάθε κατεύθυνση. Είμαι πάντα έτοιμος να σπάσω κάθε στερεότυπο προκειμένου να δοκιμάσω να φτάσω σε μια νέα δημιουργική κατάσταση».

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ