Τα σκίτσα του κομίστα και γελοιογράφου Soloup, μας ταξιδεύουν εδώ και λίγους μήνες στον χρόνο, πίσω στο Αϊβαλί, στη Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που υπαγόρευσε η Συνθήκη της Λοζάνης.
 
Το αποτέλεσμα είναι ένα συναρπαστικό γκράφικ νόβελ, το «Αϊβαλί» (εκδ.Κέδρος σελ. 448), απαλλαγμένο από σκοπιμότητες και προπαγάνδα, χωρίς μυθοποίηση του παρελθόντος και παραμορφώσεις.
 
Η ιστορία του ξεκινά με έναν σύγχρονο Έλληνα που κάνει ένα μονοήμερο ταξίδι από τη Μυτιλήνη στο Αϊβαλί, με ξεναγό τις αφηγήσεις του Φώτη Κόντογλου.

Μικρασιατικής καταγωγής τρίτης γενιάς κι ο ίδιος, ο γελοιογράφος της εφημερίδας «το Ποντίκι» έχοντας σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες, αλλά και ως διδάκτωρ Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, γνωρίζει να αποτυπώνει με την τέχνη του και λίγες συνοδευτικές λέξεις στα σκίτσα, λεπτές έννοιες.
 
Κυρίως, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας Μπρους Κλαρκ (Δύο φορές ξένος), προλογίζοντας την έκδοση, «ο Soloup μάς δείχνει πόσο εύκολο είναι να δεθούν οι άνθρωποι από τις αντίθετες πλευρές του ελληνοτουρκικού καθρέφτη, τουλάχιστον επιφανειακά. Μας υπενθυμίζει όμως ακόμα ότι οι δαίμονες του παρελθόντος δεν μπορούν να εξορκιστούν με μια κουβέντα κι ένα φλιτζάνι καφέ».

Ο σκιτσόγραφος εντάσσει στην κεντρική αφήγησή του, τέσσερις αφηγήσεις που έχουν αφήσει οι Αϊβαλιώτες, Φώτης Κόντογλου («Αϊβαλί η πατρίδα μου»), ο Ηλίας Βενέζης ( «Νούμερο 31328» και «Μικρασία, χαίρε») και ο τουρκοκρητικής καταγωγής συγγραφέας Αχμέτ Γιορουλμάζ («Τα παιδιά του πολέμου»). Το βιωμένο τραύμα της μικρής ανθρώπινης ιστορίας και στο φόντο η μεγάλη Ιστορία:

«Είναι φυσικό λοιπόν να ταυτίζεσαι με τις αφηγήσεις των ανθρώπινων ιστοριών. Πιο εύκολα συμπάσχεις και βιώνεις υπαρξιακά τον πόνο του στρατιώτη, παρά με την έκβαση ολόκληρης της μάχης» απαντά στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, ο Soloup με αφορμή το βιβλίο του «Αϊβαλί» αλλά και την ομώνυμη έκθεση με σκίτσα του, που θα εγκαινιάσει τον ερχόμενο μήνα στο Μουσείο Μπενάκη.