Θα έπρεπε να το περιμένει κανείς ότι με αφορμή την πρώτη επέτειο από την ίδρυση του Χαλιφάτου, στις 29 Ιουνίου, οι οπαδοί του θα πραγματοποιούσαν μια τρομοκρατική επίθεση. Και το μοντέλο ήταν το ίδιο μ'εκείνο των τελευταίων 12 μηνών: ταυτόχρονες επιθέσεις σε Δύση και Ανατολή.
 
Στην Ευρώπη δεν είναι απαραίτητη μια νέα 11η Σεπτεμβρίου ούτε μια νέα σφαγή τύπου Ατότσα για να προκληθεί πανικός στον πληθυσμό: αρκεί ο αποκεφαλισμός ενός ανθρώπου στη Λυών «στο όνομα του Ισλαμικού Κράτους».

Στην Τύνιδα, πάλι, λειτουργεί καλύτερα μια σφαγή τουριστών, ενώ στο Κουβέιτ, την Υεμένη ή τη Σαουδική Αραβία η μέθοδος που επιλέγεται είναι η τοποθέτηση βομβών σε σιιτικά τζαμιά.

Το κίνητρο πίσω από όλες αυτές τις επιθέσεις, γράφει η Λορέτα Ναπολεόνι στην Ελ Παϊς, είναι τα λόγια που είπε ο Χαλίφης πριν από ένα χρόνο στον παγκόσμιο σουνιτικό πληθυσμό: «Αυτό είναι το Κράτος σας, ελάτε να το χτίσετε, και, αν όχι, κάντε ό,τι μπορείτε, όπου κι αν είστε, για να το στηρίξετε».

Από τότε, οι τζιχαντιστές που στρατολογούνται αυξάνονται συνεχώς. Και οι περισσότεροι, παραδόξως, προέρχονται από την Τυνησία, τη μοναδική χώρα όπου θριάμβευσε η αραβική άνοιξη.

Ένα χρόνο μετά την ίδρυση του Ισλαμικού Κράτους, σημειώνει η ιταλίδα οικονομολόγος και δημοσιογράφος που έχει ειδικευτεί σε θέμα τρομοκρατίας, η έλξη που ασκεί είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Και το γεγονός αυτό πρέπει να μας κάνει να αναρωτηθούμε πού οφείλεται αυτή η επιτυχία.

Με ευέλικτα σύνορα, και την ικανότητα να παρακολουθεί συνομιλίες και να ανανεώνει τα όπλα του, το Χαλιφάτο μοιάζει περισσότερο με το Σταρ Τρεκ παρά με το Αφγανιστάν του Μουλά Ομάρ και του Οσάμα μπιν Λάντεν.

Η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος διαθέτει ορισμένα χαρακτηριστικά που δεν είχε ποτέ καμιά άλλη τρομοκρατική οργάνωση στην ιστορία: πραγματισμό και σύγχρονο χαρακτήρα. Το Χαλιφάτο ξέρει να εκμεταλλεύεται τα ισχυρά και αδύνατα σημεία του εχθρού.

Η ναπολεοντική αυτή τακτική τού έχει επιτρέψει μέσα σε 12 μήνες να επεκτείνει τα σύνορά του, να εδραιώσει τα εδάφη που ελέγχει και να μετατραπεί στο αδιαμφισβήτητο κέντρο του παγκόσμιου τζιχαντιστικού κινήματος.

Η ηγεσία του ΙΚ γνωρίζει πολύ καλά τον εχθρό, καθώς τον πολεμά από το 2003. Οι στρατηγοί του Χαλιφάτου προέρχονται από τον στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες του Σαντάμ Χουσεϊν.

Πολλοί εκπαιδεύτηκαν από Δυτικούς στην αρχή της στρατιωτικής τους σταδιοδρομίας, στη διάρκεια του πολέμου μεταξύ Ιράκ και Ιράν. Ολοι έμειναν άνεργοι μετά την πτώση της Βαγδάτης, όταν ο Πολ Μπρένερ, ο αντιβασιλέας του νέου Κράτους, απέλυσε μαζικά τον στρατό και την αστυνομία. Αυτό ήταν το πρώτο λάθος.

Παρόλο που το Πεντάγωνο είχε προτείνει μόνο μια εκκαθάριση, οι σιίτες σύμμαχοι έπεισαν τον αμερικανό αντιπρόεδρο Ντικ Τσέινι να αποπέμψει τους πάντες.

Στο κενό που δημιουργήθηκε, αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, ο τότε ιρακινός πρωθυπουργός μετέτρεψε τον στρατό σε ένα σύνολο σιιτικών πολιτοφυλακών και οι καλύτεροι στρατηγοί του Σαντάμ κατέληξαν στον Αλ Ζαρκάουι, τον αρχηγό των τζιχαντιστών.

Το δεύτερο λάθος ήταν η εντύπωση ότι τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και η σύγχρονη τεχνολογία αναγνώρισης είναι αρκετά για να κερδίσει τον πόλεμο ένας στρατός αποτελούμενος από ανίκανους και διεφθαρμένους.
 
Το επιβεβαιώνει η κατάκτηση του Ραμάντι, στις πόρτες της Βαγδάτης. Αφού επέβαλε τη σιωπή επί εβδομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το Ισλαμικό Κράτος κατέλαβε την πόλη εν μέσω μιας αμμοθύελλας που αχρήστευσε τα drones και τους δορυφόρους.
 
Οι ιρακινοί στρατιώτες το έβαλαν στα πόδια, όπως είχε συμβεί το περασμένο καλοκαίρι στη Μοσούλη, εγκαταλείποντας όπλα και στολές.

Το τρίτο λάθος, συνεχίζει η Ναπολεόνι, ήταν η ψευδαίσθηση ότι οι πληθυσμοί των πόλεων που κατακτούσε το Ισλαμικό Κράτος δεν θα το υποστήριζαν.

Στην Παλμύρα, αφού εκτέλεσαν όσους ήταν πιστοί στον Ασαντ, οι τζιχαντιστές άρχισαν να αποκαθιστούν τις βασικές υποδομές - νερό, ηλεκτρικό -, αλλά και τα σχολεία και τα νοσοκομεία.