Οι «Velonistas», όπως υποδηλώνει το όνομά τους, είναι οι ακτιβιστές της βελόνας που αγαπούν τη χειροτεχνία σε όλες τις εκφράσεις της και τα χειροποίητα είδη, ενώ σημαντικό είναι και το φιλανθρωπικό τους έργο.

Κι αν νομίζετε ότι στην ομάδα, η οποία αριθμεί πάνω από 5.000 μέλη στο Facebook, θα βρείτε μόνο γυναίκες, κάνετε λάθος!

Στην ομάδα συμμετέχουν και άνδρες, οι οποίοι, σίγουρα, κλέβουν τις εντυπώσεις, ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι το νεότερο μέλος τους είναι ένα κοριτσάκι εννιά ετών!

Το «Εθνος» συνάντησε κάποια από τα μέλη της ομάδας, βρέθηκε στον χώρο τους και «μυήθηκε» σ’ αυτές τις αρχέγονες τελετουργίες.

Πρόκειται για το καλύτερο αγχολυτικό, που μπορεί να «ξορκίσει» την καταπιεστική καθημερινότητά μας και που μας επιτρέπει να κάνουμε σωτήριες αναδρομές στο παρελθόν.
 
Η εικόνα της γιαγιάς μας να πλέκει ή να ράβει έχει μείνει ανεξίτηλη σε πολλούς από μας.



Ενεργοί πολίτες

«Ξεκινήσαμε τον Μάιο του 2011 για να ανατρέψουμε την εικόνα των γραφικών τύπων ή ότι είμαστε "θείτσες".

Είμαστε ενεργοί πολίτες, μοντέρνοι άνθρωποι, με προσωπική ζωή και πολλά ενδιαφέροντα και γουστάρουμε να πλέκουμε, να κεντάμε και έχουμε ως βασικό στόχο να αναδείξουμε την τέχνη του χειροποίητου», επισημαίνει η Ρόζη Αθανασίου, η δημιουργός των «Velonistas», μητέρα δύο παιδιών και στέλεχος στον τομέα του μάρκετινγκ και της επικοινωνίας σε τράπεζα.

Η 52χρονη Ρόζη, όπως εξομολογείται, από την ηλικία των επτά ετών, θυμάται τον εαυτό της να κρατάει βελόνες και να κεντάει, να πλέκει.

«Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα, αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν το άφησα. Ασχολιόταν η μητέρα μου, η γιαγιά μου, όλοι κάτι μου μάθαιναν και μου άρεσαν όλα!



Πάντοτε το πλέξιμο ήταν το καταφύγιό μου για να νιώθω ήρεμη, συνδεδεμένη με τον εαυτό μου. Στην πρώτη μας συνάντηση μαζευτήκαμε 25 με 30 άτομα και μετά το καθιερώσαμε.

Πλέον βρισκόμαστε μία φορά τον μήνα, για τρεις ώρες και πλέκουμε, κεντάμε, κάνουμε βελονάκι, μιλάμε, λέμε τα νέα μας. Είμαστε μια μεγάλη παρέα.

Το χειροποίητο είναι μέρος μιας γενικότερης τάσης. Οχι όμως μόνο σαν μόδα, αλλά κυρίως στο να ασχολούνται όλο και περισσότεροι άνθρωποι μ’ αυτό.

Είναι όμορφο γιατί έχει μέσα κάτι από μας. Η ζωή μας είναι γεμάτη τεχνολογία, υπηρεσίες και πράγματα που κάνουν άλλοι για μας, με αποτέλεσμα να έχουμε χάσει την επαφή με την κυρίαρχη λειτουργία των χεριών μας, των ματιών μας.

Σε φέρνει σε επαφή μ' αυτό που πραγματικά είσαι. Βάζεις τα χέρια σου να δουλέψουν, τα μάτια σου, το μυαλό σου.

Για να ασχοληθείς, πρέπει να έχεις το μικρόβιο, να σου αρέσει να δημιουργείς, δηλαδή να θέλεις να βάλεις και κάτι περισσότερο, εκτός από το κομμάτι της εκτόνωσης», προσθέτει η ίδια.



Δράσεις

Περνώντας τα χρόνια η ομάδα των «Velonistas» συνειδητοποίησε ότι το πάθος και η τέχνη μπορούν να έχουν και έναν θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία και να γίνουν πολύ χρήσιμοι. Με ποιο τρόπο;

Οπως μας εξηγεί η 55χρονη Μάνια Χατζηιωαννίδη, η οποία ασχολείται φανατικά με το πάτσγουορκ, «στηρίζουμε τη δράση της ομάδας εθελοντών «Τα Χαμόγελα, τα Χρώματα και το Ουράνιο Τόξο» που οργανώνει δημιουργικές δραστηριότητες για τα παιδιά που νοσηλεύονται στην Ογκολογική Κλινική Ελπίδα και την οργάνωση «Ηλιτόμηνον», που προστατεύει τις οικογένειες με πρόωρα μωρά.

Φτιάχνουμε για τα παιδιά αντικείμενα για να στολίζουν τα δωμάτιά τους και αυτήν την περίοδο κάνουμε χριστουγεννιάτικες δημιουργίες.

Οταν ένα μωράκι γεννιέται πρόωρο, ένα κιλό, δύσκολα οι γονείς μπορούν να βρουν ρούχα στην αγορά. Επίσης, στη θερμοκοιτίδα, όταν το μωρό δεν είναι στη λάμπα κρυώνει και φτιάχνουμε κουβερτάκια 50 εκατοστά και σκουφάκια.

Και για να μπορούμε να στηρίξουμε τη φιλανθρωπική μας δράση αλλά και κάποια μέλη της ομάδας που είναι άνεργοι έχουμε φτιάξει μια Τράπεζα Νήματος και Υλικών.

Το πάτσγουορκ είναι η τέχνη της ανακύκλωσης. Ανακυκλώνεις παλιά υφάσματα που έχουν όμως συναισθηματική αξία. Δεν πετάμε τίποτα.
 
Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε ξαναβγάζουμε μέσα από το σεντούκι μας τη δημιουργία», καταλήγει η κ. Χατζηιωαννίδη.

«Σταμάτησα να εργάζομαι για να αφοσιωθώ στο χόμπι μου»

Στην παρέα των «Velonistas» υπάρχουν και πολλοί άνδρες, όπως ο 45χρονος Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, καθηγητής, ο οποίος στο παρελθόν ήταν ιδιοκτήτης φροντιστηρίου.

Οσο για το πώς ξεκίνησε η σχέση του με το βελονάκι και το πλέξιμο μας δίνει ο ίδιος την απάντηση.

«Οσο παράξενο κι αν φανεί, πλέον σταμάτησα να εργάζομαι για να αφοσιωθώ στο πλέξιμο, το οποίο μου αρέσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο», αναφέρει χαμογελώντας.

«Η επιθυμία είναι να ασχοληθώ επαγγελματικά μ’ αυτό. Στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη η νοοτροπία και η πεποίθηση ότι το πλέξιμο ή το βελονάκι είναι κάτι θηλυπρεπές. Λάθος!

Οτι το πλέξιμο το κάνουν συνήθως γυναίκες, ξεχασμένες στα σπίτια τους, οι οποίες δεν έχουν τι να κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους ή πλέκουν για τα εγγονάκια τους, τους φίλους τους. Δεν είναι αυτό. Το χειροποίητο είναι μια δημιουργία.

Οταν είχα δικό μου φροντιστήριο είχα πιάσει κάποιες καθηγήτριες που γνώριζαν πλέξιμο και βελονάκι να μου μάθουν. Ολες μου έλεγαν, ναι ναι, Κωνσταντίνε, θα σου μάθουμε. Καμία δεν ασχολήθηκε.
 
Ετσι, λοιπόν, κάποια στιγμή ένα περιοδικό έδωσε δώρο ένα βιβλίο για το πλέξιμο μαζί με βελόνες. Το πρώτο θύμα ήταν ο σκύλος μου, ο οποίος φορούσε κασκόλ και σκουφάκια.

Ηταν το μοντέλο μου. Στην πορεία έμαθα ότι υπάρχουν καταστήματα που πουλάνε νήματα και κάνουν μαθήματα και από τότε δεν σταμάτησα ποτέ.

Θυμάμαι μικρός τη μητέρα μου να πλέκει. Είναι εξαιρετικά αγχολυτικό. Ο μοναδικός τρόπος αποσυμπίεσης του εγκεφάλου και να φύγεις από την πραγματικότητα που ζεις και να μπεις στον δικό σου κόσμο είναι να αφοσιωθείς σ’ αυτό που κάνεις.

Οταν πιέζομαι από εξωγενείς παράγοντες, προτιμώ να καθίσω στο σπίτι με το πλεκτό μου, παρά να βγω έξω και να πιω δέκα μπίρες.

Υπάρχουν πάρα πολλοί άνδρες οι οποίοι πλέκουν, απλά δεν το λένε, γιατί στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη προκατάληψη σε σχέση με το ανδρικό φύλο που πλέκει. Στο εξωτερικό δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Εμένα δεν με νοιάζει, μου είναι αδιάφορο.

Το καλοκαίρι πήρα το πλεκτό μου στη θάλασσα και έπλεκα. Δηλαδή αν εκείνη την ώρα διάβαζα το βιβλίο μου θα γύρναγε κανείς να με κοιτάξει; Δεν με απασχολεί τι λέει ο κόσμος», προσθέτει ο 45χρονος.

ΠΗΓΗ: Εθνος