Όταν τα χρόνια της οικονομικής κρίσης σχημάτισαν ρωγμή στη ζωή τους, είδαν τις «πόρτες» να κλείνουν η μια μετά την άλλη.




Με άδειες τσέπες, αλλά γεμάτοι αξιοπρέπεια, βρήκαν συντροφιά στη μοναξιά τους και στις «μαρμαρωμένες» σκέψεις του χθες.



Κάποιοι μήνες, άλλοι χρόνια, ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους με την πείνα να τους ακολουθεί σαν τη σκιά.



«Αν δεν ήταν ο Δήμος θα έβγαινα ζητιανιά στα εστιατόρια» μονολογεί ένας άστεγος που εξασφάλισε τη μέρα της Λαμπρής, μαζί με εκατοντάδες συνανθρώπους μας, ένα γεύμα Αγάπης στο κλειστό γυμναστήριο του Ρουφ.



Όπως λέει η πρόεδρος του Κέντρου Υποδοχής Αστέγων του Δήμου Αθηναίων, Ελένη Κατσούλη, οι άποροι και άστεγοι στους οποίους προσφέρεται καθημερινά συσσίτιο είναι: «Χαμηλόσυνταξιούχοι, άνθρωποι μοναχικοί που έχασαν κάποια στιγμή την δουλειά τους και δεν έχουν ένα οικογενειακό υποστηρικτικό περιβάλλον. Προσπαθούμε να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας βοήθεια όταν μας ζητάνε».



Σύμφωνα με στοιχεία του ΚΥΑΔΑ, όσο η κρίση βαθαίνει αυξάνεται και ο αριθμός των ατόμων που αναζητούν στο Κέντρο Υποδοχής ένα πιάτο φαγητό, ενώ ο αριθμός των μερίδων που προσφέρονται έχει διπλασιαστεί σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.