Το «Παναγία Τήνου», ένα καράβι που πέρασε πολλές περιπέτειες ή στην ορολογία της θάλασσας πολλές «φουρτούνες», έκλεισε τον κύκλο της ζωής του μέσα στο λιμάνι απ' όπου κάθε μέρα, επί τουλάχιστον δύο δεκαετίες, ξεκινούσε το δρομολόγιό του... «Αυτό το πλοίο έζησε πολλές περιπέτειες».

Ο Σιδερής Μαμίδης, πλοίαρχος επί 27 χρόνια στην ακτοπλοΐα, κοιτάζει από απόσταση το «Παναγία Τήνου». Δεν το χωράει ο νους του πώς το βαπόρι που πάλευε για χρόνια με τα κύματα του Αιγαίου βρέθηκε μπροστά στον απόλυτο κίνδυνο, το ναυάγιο, στο πιο ασφαλές "θεωρητικά" κομμάτι της θάλασσας: στο λιμάνι του Πειραιά.

Ταξίδεψε στη γέφυρά του την περίοδο 2005-2006 και αρνείται πεισματικά να σταθεί και να φωτογραφηθεί μπροστά από το ημιβυθισμένο σκαρί.

«Ενας καπετάνιος δεν μπορεί να φωτογραφίζεται μπροστά από ένα πλοίο που βυθίζεται. Δεν ταιριάζει η εικόνα. Θα ήταν λάθος μου να το κάνω» λέει και ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεών του από την εποχή που το «Παναγία Τήνου» ήταν το «Αγιος Γεώργιος» της ίδιας πλοιοκτησίας της οικογένειας Βεντούρη.

«Ως πλοίο ήταν πολύ καλό στη θάλασσα και άνετο για τον επιβάτη. Επίσης ήταν πολύ εύκολο στους χειρισμούς. Θα έλεγα ότι ήταν το ιδανικό πλοίο για τα άθλια ελληνικά λιμάνια που έχουμε. Μέσα οι χώροι του ήταν πάρα πολύ καλοί για τους επιβάτες. Οι ''κακές γλώσσες'' των ανταγωνιστών το χαρακτήριζαν σαπιοκάραβο. Αυτό δεν ισχύει. Ποιος από εμάς θα ήθελε να δουλεύει πάνω σε ένα επικίνδυνο πλοίο; Μπορεί να μην ήταν σύγχρονης τεχνολογίας, αλλά σαπιοκάραβο δεν ήταν» λέει στο «Εθνος» ο κ. Μαμίδης.

Ενα δύσκολο ταξίδι

Το «Αγιος Γεώργιος» αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους κατοίκους των Δυτικών Κυκλάδων, αφού για πολλά χρόνια εξυπηρετούσε τη συγκεκριμένη γραμμή με αυτό το όνομα. Ο Σιδερής Μαμίδης μας περιγράφει ένα από τα δυσκολότερα ταξίδια που έζησε στη γέφυρα του πλοίου.

«Ηταν παραμονές Χριστουγέννων του 2005. Είχαμε φύγει από τη Μήλο, με άνεμο 9 μποφόρ. Προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε την Κίμωλο, αλλά δεν τα καταφέραμε εξαιτίας του αέρα. Κατευθυνθήκαμε προς τη Σίφνο. Εκεί όταν έχει νοτιά το κύμα ''σκαρφαλώνει'' στο λιμάνι. Επικίνδυνες συνθήκες και για τους επιβάτες και για το πλήρωμα και για το πλοίο. Φύγαμε από εκεί, είχαμε ήδη καθυστερήσει με την κακοκαιρία και μας είχε πιάσει η νύχτα. Πηγαίναμε για τη Σέριφο, ήδη ο καιρός είχε πιάσει τα 10 μποφόρ και ήμασταν όλο το πλήρωμα σε ετοιμότητα. Εξω από τη Σέριφο με ειδοποίησαν ότι χάλασε η μία μηχανή μας. Αναγκάστηκα και γύρισα το πλοίο πρίμα μέχρι να φτιάξουν τη μηχανή, αλλά δεν μπορούσαν να προβλέψουν πόσος χρόνος χρειαζόταν και πήρα την απόφαση να μπω στο λιμάνι. Εβλεπα με τα κιάλια τα κύματα να βγαίνουν έξω από τη θάλασσα, ωστόσο αποφάσισα να μπω, έχοντας εμπιστοσύνη και στο βαπόρι που το ήξερα καλά αλλά και στις ικανότητες του πληρώματος. Μπαίνοντας περάσαμε ξυστά από το Κεφαλόσκαλο. Δέσαμε στη Σέριφο, η ίδια τραγική κατάσταση, κύματα πάνω στον μόλο.

Ηρωικές και πάλι προσπάθειες μέσα σε κατάσταση κινδύνου και για τους ναυτικούς και για τους επιβάτες. Και η περιπέτεια δεν είχε τελειώσει. Στο στενό Κύθνου - Σερίφου θυμάμαι το πλοίο να σηκώνεται πάνω στα κύματα και να βουτάει. Στεκόταν μια στιγμή, με δέος, ατένιζε το κενό που ανοιγόταν από κάτω και βούταγε, πιστεύοντας ότι θα αντέξει. Το κύμα ερχόταν μέσα στη γέφυρα, χτυπούσε πάνω στην πλώρη, έφτανε μέχρι τα τζάμια, τα καταστρώματα, τα πάντα. Είχαμε κάνει ανακοινώσεις στους επιβάτες να μη μετακινούνται και στο τέλος όλα πήγαν καλά...».

Το «Παναγία Τήνου» πάλευε με τα κύματα μέχρι το τελευταίο του δρομολόγιο, την 1η Μαρτίου του 2015. Μαζί του ταξίδευε μέχρι τέλους, επί 5 χρόνια, η Μάρθα Βρούτση, ως β' λογίστρια. «Δεν θα ξεχάσω τις φουρτούνες, αρχές του 2015.

Το πλοίο τότε είχε ναυλωθεί από τη ΛΑΝΕ και κάναμε το δρομολόγιο Πειραιάς - Κύθηρα - Αντικύθηρα - Κίσσαμο - Γύθειο. Δύσκολη θάλασσα. Κάποια στιγμή θυμάμαι στο σημείο από Αντικύθηρα μέχρι Κίσσαμο είχε τέτοια θάλασσα που φοβήθηκα τη δύναμή της. Το καράβι πήγαινε όπου ήθελε, νιώθαμε τα χτυπήματα. Οι μηχανικοί μας είπαν ότι έβγαινε η προπέλα έξω από το νερό. Εκεί το πέλαγος είναι ανοιχτό και τα λιμάνια δεν είναι ασφαλή. Αλλά το καράβι μας ήταν αξιόπλοο».