Εποπτική «μέγγενη» σε ασφαλιστική και χρηματιστηριακή αγορά

Η ολοένα και αυστηρότερη ευρωπαϊκή εποπτεία προκαλεί νέους και δυνατούς πονοκεφάλους στην ελληνική επενδυτική, χρηματιστηριακή και ασφαλιστική αγορά, καθώς οι δρομολογούμενες αλλαγές απαιτούν συχνά αυξημένες δαπάνες, επίπονες γραφειοκρατικές διαδικασίες, αλλά και περισσότερες «ώρες management» σε μια περίοδο όπου οι εγχώριες εταιρείες είναι κατά κανόνα μικρού μεγέθους και έντονα καταπονημένες από την οικονομική κρίση.

Εγχώριοι παράγοντες της αγοράς υποστηρίζουν πως οι νέες ευρωπαϊκές Οδηγίες βρίσκονται αναμφίβολα προς τη σωστή κατεύθυνση, καθώς προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των πελατών και να μειώσουν τους κινδύνους του συστήματος. Ωστόσο, αρκετά συχνά συνοδεύονται από έντονη γραφειοκρατία, που μάλιστα είναι δυσανάλογα υψηλή σε σχέση με το μικρό μέγεθος των ελληνικών εταιρειών.

«Φοβάμαι πως πολλές φορές οι Έλληνες αρμόδιοι που συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις δεν υπερασπίζονται όσο σθεναρά θα έπρεπε τα συμφέροντα των εγχώριων εταιρειών, ούτε προχωρούν στις απαιτούμενες συμμαχίες με άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης, ή πχ με την Κύπρο και την Ιρλανδία, που αντιμετωπίζουν λίγο-πολύ παρόμοια προβλήματα» δηλώνουν στο Euro2day.gr δύο γνωστοί παράγοντες της ελληνικής χρηματιστηριακής αγοράς.

Ειδικότερα στο χρηματιστηριακό χώρο και ενώ οι ΑΕΠΕΥ δεν έχουν ακόμη προλάβει να προσαρμοστούν στις πολύπλοκες απαιτήσεις της Οδηγίας Mifid I, καλούνται μέχρι και το τέλος του 2017 να ενσωματώσουν στη λειτουργία τους και τις αντίστοιχες απαιτήσεις της πολύ πιο σύνθετης Mifid II.

Στόχος πάντως των Οδηγιών αυτών είναι η εξασφάλιση των συμφερόντων των πελατών, στους οποίους θα πρέπει όχι μόνο να παρέχεται πληρέστατη πληροφόρηση, αλλά επιπλέον θα πρέπει να εξυπηρετούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με το χαμηλότερο δυνατόν κόστος.

Ανάλογες είναι οι εξελίξεις και σε ότι αφορά την προσφορά ασφαλιστικών προϊόντων, όπου αμέσως μετά την έναρξη υιοθέτησης του αυστηρού πλαισίου Solvency II για τις ασφαλιστικές εταιρείες, ακολουθεί έως και το τέλος του 2017 η ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία και της Κοινοτικής Οδηγίας IDD που αναφέρεται στους ασφαλιστικούς διαμεσολαβούντες.

Ειδικότερα, ενώ πριν την Solvency II οι ασφαλιστικές εταιρείες υποχρεώνονταν να υπερκαλύπτουν τις υποχρεώσεις τους με διαφόρων ειδών περιουσιακά στοιχεία, τώρα επιβάλλεται η υπερκάλυψη αυτή να διατηρείται ακόμη και σε περίπτωση κάποιων μελλοντικών αρνητικών σεναρίων για την οικονομία και τις επενδύσεις (stress test). Επίσης, οι όποιες αποφάσεις των εταιρειών θα πρέπει να λαμβάνονται με συγκεκριμένες διαδικασίες και με βασικό γνώμονα τις αρχές της Εταιρικής Διακυβέρνησης.

Όσον αφορά δε την Οδηγία IDD αυτή έρχεται να προστατεύσει τα συμφέροντα των πελατών (πλήρης πληροφόρηση, γνώση επιβαρύνσεων) κατά τη σχέση του με όλους τους επαγγελματίες του ασφαλιστικού κλάδου, ανεξαρτήτως δικτύου διανομής.  

Τέλος, η Κοινοτική διαδικασία των PRIPs αποτελεί έναν νέο κανόνα παροχής πληροφοριών για τα επενδυτικά προϊόντα που είναι βασισμένα στην ασφάλιση, με στόχο την προστασία των επενδυτών-ασφαλισμένων.

Σύμφωνα με παράγοντες της ασφαλιστικής αγοράς, το συνθετότερο αυτό θεσμικό περιβάλλον θα δημιουργήσει νέα δεδομένα στο σύνολο του κλάδου, με τις απαιτήσεις για συνεχή εκπαίδευση, για τεχνολογικές εφαρμογές, για επιπλέον κεφάλαια και για πρόσθετη γραφειοκρατία, να ανεβαίνουν κατακόρυφα

Το μείγμα αυτό θα διώξει εταιρείες και διαμεσολαβούντες εκτός αγοράς και πολλοί θα πρέπει να κατανοήσουν πως θα χρειαστεί να ενταχθούν σε ευρύτερα σχήματα (εξαγορές, συγχωνεύσεις), αν θέλουν να επιβιώσουν επιχειρηματικά.