Η πρόθεση των διεθνών δανειστών να επιβάλλουν εφάπαξ «κούρεμα» σε όλους τους καταθέτες των κυπριακών τραπεζών έχει κάνει την κρίση του ευρώ να «υποτροπιάσει» επικίνδυνα.

Η Κύπρος δεν είναι όμως η πρώτη περίπτωση χώρας όπου επιβάλλονται σκληρές κυρώσεις: Η Ιταλία, η Ουγγαρία, η Νορβηγία και άλλα κράτη έχουν επιβάλλει ανάλογη «φορολόγηση» σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Σε όλες τις περιπτώσεις, ωστόσο, οι επιπτώσεις ήταν δραματικές, όπως αναφέρει δημοσίευμα της Voice of Russia.

Τον Ιούλιο 1992 ο Ιταλός Σοσιαλιστής πρωθυπουργός Giuliano Amato επέβαλε εφάπαξ «κούρεμα» σε όλους τους τραπεζικούς λογαριασμούς. Ήταν «μόνο» 0,6% αλλά και πάλι επέδρασε αρνητικά στην οικονομία της χώρας. Πριν από αυτό η Ιταλία το 1920 είχε επιβάλλει δασμό που κυμαινόταν από 4,5% μέχρι 50% αλλά η διάρκεια επιβολής ξεπερνούσε τα 20 χρόνια.

Στην Τσεχοσλοβακία επιβλήθηκε δασμός επί κάθε περιουσιακού στοιχείου, με κλιμακωτούς συντελεστές από 3% μέχρι 30%. Η συλλογή επρόκειτο να ολοκληρωθεί σε 3 χρόνια αλλά καθυστέρησε πολύ περισσότερο. Τα αθροιστικά έσοδα από τον δασμό στην περίοδο 1920-36 ήταν 7,1 δισ. κορόνες Τσεχίας από 9,2 δισ. που περίμεναν οι αρχές.

Η Γερμανία είχε επίσης επιβάλλει «κούρεμα» 50%. Επιβλήθηκε σε 120 δόσεις, μια δόση σε κάθε οικονομικό τρίμηνο, από το 1949 ως το 1979. Η συνολική απολαβή από τον δασμό ανήλθε στα 150 δισ. μάρκα (αν και κάποιοι εκτιμούν 115 δισ. μάρκα.)

Στην Αυστρία επιχειρήθηκε ανάλογη «φορολογία» αλλά άργησε πάνω από ένα χρόνο να επιβληθεί, με αποτέλεσμα να προκληθεί μαζική έξοδος κεφαλαίων. Τελικώς επιβλήθηκε «φόρος ασφαλείας» έως 6% σε όσους είχαν εισόδημα πάνω από 70 σελίνια στην περίοδο 1934-35.

Το 1936 η Νορβηγία πειραματίστηκε με φόρο τραπεζικών καταθέσεων, αλλά προκάλεσε μαζική έξοδο ρευστού από την χώρα. Ο τσέχικος δασμός του 1920 θεωρείται ότι μοιάζει περισσότερο με τον κυπριακό και ήταν πιο επιτυχής από της Αυστρίας, της Ουγγαρίας ή της Γερμανίας.

Υπήρξαν και μερικά Λατινοαμερικάνικα παραδείγματα (η Βραζιλία το 1992, η Αργεντινή στο γύρισμα της χιλιετίας) αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις συνδυάστηκαν με ελέγχους κεφαλαίων και αποτέλεσαν την έσχατη λύση όταν είχαν αποτύχει πια όλα τα υπόλοιπα μέτρα.

Στην Ιαπωνία, τέλος, το δημόσιο χρέος είχε εκτιναχθεί από τα 31 δισ. γεν το 1941 στα 202 δισ. γεν το 1946, οπότε η κυβέρνηση επέβαλε «κούρεμα» στα οικογενειακά περιουσιακά στοιχεία άνω των 100.000 γεν. Ο συντελεστής ήταν 10% μέχρι 90% για ποσά άνω των 15 εκατ. γεν.