Η διγλωσσία των Ευρωπαίων

Και το παράδοξο είναι ότι πολλές από αυτές τις χώρες που πρωτοστατούν στην πολιτική των κλειστών συνόρων έχουν ένα μεγάλο αριθμό υπηκόων τους που εργάζονται σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Πλέον, το ενδεχόμενο αυτής της διττής πολιτικής στάσης μπορεί να εξελιχθεί σε μπούμερανγκ.

Πριν ένα περίπου χρόνο, η Ουγγαρία είχε ακολουθήσει μία απροκάλυπτα εχθρική στάση απέναντι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Η Ουγγαρία τότε είχε να αντιμετωπίσει μια μεγάλη κρίση προσφύγων, ανάλογη με εκείνη των πολέμων της Γιουγκοσλαβίας στη δεκαετία του 1990. Τότε, οι ουγγρικές Αρχές έπρεπε να χειριστούν σχεδόν 50.000 αιτούντες άσυλο το 1991 και μόνο.

Αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά με τις τωρινές προσφυγικές ροές, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς που βρίσκονταν πριν από ένα χρόνο στη χώρα ήθελαν μόνο να ταξιδέψουν μέσα από αυτήν και όχι να παραμείνουν.

Σήμερα πολλές χώρες από την κεντρική και την ανατολική Ευρώπη ακολούθησαν το παράδειγμά της. Πλέον, η ξενοφοβία και οι προκαταλήψεις κατά των μεταναστών είναι μια κυρίαρχη τάση σε πολλές χώρες της κεντρικής-ανατολικής Ευρώπης. Χώρες της ανατολικής Ευρώπης που αντιμετωπίζουν χαμηλά επίπεδα μετανάστευσης (αλλά είναι διάδρομοι μετανάστευσης σε άλλες, πιο εύπορες χώρες) εμφανίζουν πολύ ισχυρότερα αντιμεταναστευτικά συναισθήματα από δυτικές ευρωπαϊκές χώρες που φιλοξενούν πολλούς περισσότερους μετανάστες.

Εκτός από την Ουγγαρία, και σε άλλες χώρες της κεντρικής-ανατολικής Ευρώπης τα στοιχεία αυτά είναι επίσης υψηλά. Πέρυσι την άνοιξη, το 39% των Σλοβάκων και το 32% των Τσέχων φανέρωναν χαρακτηριστικά και σκέψεις που τους χαρακτηρίζουν ως ξενοφοβικούς ή σύμφωνους με τον «σωβινισμό πρόνοιας» (δηλαδή οι υπηρεσίες πρόνοιας να αφορούν μόνο τους υπηκόους των χωρών). Μια δημοσκόπηση του 2013 από το πολωνικό Κέντρο Ερευνών για την Προκατάληψη έδειξε ότι το 69% των Πολωνών δεν θέλουν μη λευκούς μετανάστες να ζουν στη χώρα τους.

Από την άλλη πλευρά, η τροφοδότηση της αντιμεταναστευτικής ρητορικής σε επίπεδο Ε.Ε. μπορεί να λειτουργήσει σαν μπούμερανγκ για τις χώρες που στέλνουν οι ίδιες εκατομμύρια μεταναστών στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Η διαφορά μεταξύ μετανάστευσης στο εσωτερικό της Ε.Ε. και της μετανάστευσης από χώρες εκτός της Ε.Ε. δεν είναι αυτονόητη παντού στη δυτική Ευρώπη, όπου ακόμη και πολιτικοί της κεντρικής σκηνής συχνά βάλλουν κατά αμφοτέρων.

Τυπικό παράδειγμα θεωρείται η στάση της βρετανικής κυβέρνησης στο θέμα των μεταναστών από την ανατολική Ευρώπη. Ενδεικτική άλλωστε είναι παλαιότερη δήλωση που είχε κάνει ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον: «Για να πετύχει πραγματικά ο έλεγχος της μετανάστευσης, θα πρέπει επίσης [να μειώσουμε] τα κίνητρα για τους ανθρώπους που έρχονται εδώ από το εσωτερικό της Ε.Ε. Σε μεγάλο βαθμό λόγω της οικονομικής επιτυχίας μας, πολλοί το κάνουν: Έχουμε δει μια μεγάλη άνοδο του αριθμού που έρχονται στη Βρετανία».

Η άποψη αυτή έχει βρει πρόσφορο έδαφος στη δυτική Ευρώπη, καθώς λαϊκιστές πολιτικοί στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Γαλλία, στην Ολλανδία και αλλού έχουν κάνει εκστρατεία ενάντια στην εισροή Ούγγρων, Πολωνών και Ρουμάνων μεταναστών.

Αν οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης θεωρούνται ως σημαντική πηγή μετανάστευσης, ενώ είναι απρόθυμες να φιλοξενήσουν το μερίδιό τους από μετανάστες στο εσωτερικό της Ε.Ε., αυτό μπορεί να υπονομεύσει την αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας, που βοηθά πολλούς από αυτούς να βρουν απασχόληση στο εξωτερικό.

Πηγή: Premium.paratiritis.gr