Ένας ανασφαλής κόσμος -Ρωσία, Κίνα και Ιράν αμφισβητούν το status quo

Είκοσι έξι χρόνια μετά τις ανατροπές από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου είτε κάποιος εστιάζει στην Ευρώπη είτε στην Ασία είτε στην επέκταση της εμφύλιας σύγκρουσης σε διεθνείς ανταγωνισμούς και εμφύλιους πολέμους στη Μέση Ανατολή, ο κόσμος δείχνει λιγότερο ασφαλής. Με πολύ διαφορετικούς τρόπους, με πολύ διαφορετικούς στόχους, η Κίνα, το Ιράν και η Ρωσία αντιδρούν στην πολιτική διευθέτηση του Ψυχρού Πολέμου.

Οι σχέσεις μεταξύ των τριών αυτών δυνάμεων είναι περίπλοκες. Σε μακροπρόθεσμη βάση, η Ρωσία φοβάται την άνοδο της Κίνας. Η κοσμοθεωρία της Τεχεράνης έχει ελάχιστα κοινά είτε με του Πεκίνου είτε με της Μόσχας. Το Ιράν και η Ρωσία είναι χώρες που εξάγουν πετρέλαιο και θα ήθελαν η τιμή του πετρελαίου να είναι υψηλή. Η Κίνα είναι μια καθαρή καταναλώτρια και θέλει τις τιμές σε χαμηλά επίπεδα.

Η πολιτική αστάθεια στη Μέση Ανατολή μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος του Ιράν και της Ρωσίας, αλλά ενέχει μεγάλους κινδύνους για την Κίνα.

Αυτό που συνδέει αυτές τις δυνάμεις ωστόσο, είναι η συμφωνία τους ότι το status quo θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Η Ρωσία θέλει να ξαναμαζέψει όση περισσότερη από τη Σοβιετική Ένωση μπορεί.

Η Κίνα δεν έχει καμία πρόθεση να περιορισθεί σε ένα δευτερεύοντα ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις, ούτε θα αποδεχθεί το σημερινό βαθμό επιρροής των ΗΠΑ στην Ασία και στο εκεί εδαφικό καθεστώς.

Το Ιράν επιθυμεί να αντικαταστήσει την τρέχουσα τάξη στη Μέση Ανατολή -με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία και κυριαρχούμενη από σουνιτικά Αραβικά κράτη- με μια άλλη, που θα έχει επίκεντρο την Τεχεράνη.

Η ρωσική κατοχή στην Ουκρανία είναι μόνο το τελευταίο σε μια σειρά από βήματα που έχουν μετατρέψει την Ανατολική Ευρώπη σε μια ζώνη οξείας γεωπολιτικής σύγκρουσης και έκανε αδύνατη τη σταθερή και αποτελεσματική δημοκρατική διακυβέρνηση έξω από τις χώρες της Βαλτικής και την Πολωνία.

Στη Μέση Ανατολή η κατάσταση είναι ακόμη πιο οξυμένη. Τα όνειρα ότι ο αραβικός κόσμος πλησίαζε ένα δημοκρατικό σημείο καμπής έχουν ξεθωριάσει.

Η Ρωσία βλέπει την επιρροή της στη Μέση Ανατολή ως ένα σημαντικό περιουσιακό στοιχείο για τον ανταγωνισμό της με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για να αποφασίσει πόσο σκληρά να πιέσει τη Ρωσία για την Ουκρανία για παράδειγμα, ο Λευκός Οίκος δεν μπορεί να αποφύγει τον υπολογισμό των επιπτώσεων από τη στάση της Ρωσίας στο συριακό πόλεμο .

Στην Ανατολική Ασία, η όλο και περισσότερο διεκδικητική στάση της Κίνας έχει αλλάξει ριζικά την πολιτική δυναμική στην περιοχή, με τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες του πλανήτη. Οι ασιατικές πολιτικές σήμερα, περιστρέφονται γύρω από τις εθνικές αντιπαλότητες, τις αντικρουόμενες εδαφικές διεκδικήσεις, τη ναυτική συσσώρευση και παρόμοια ιστορικά θέματα.

Η Κίνα και η Ιαπωνία κλιμακώνουν τη ρητορική τους, αυξάνουν τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς τους, ξεκινούν διμερείς κρίσεις με μεγαλύτερη συχνότητα και κολλούν όλο και περισσότερο στον ανταγωνισμό μηδενικού αθροίσματος.

Ο κινεζικός, ο ιρανικός και ο ρωσικός ρεβανσισμός, δεν ανέτρεψαν ακόμα τη μεταψυχροπολεμική διευθέτηση στην Ευρασία και ίσως να μην το κάνουν ποτέ, αλλά έχουν μετατρέψει ένα μη αμφισβητούμενο status quo σε αμφισβητούμενο.

Πηγή: Premium.paratiritis.gr