Ο ιμπεριαλισμός του νερού και η Τουρκία

Το νερό αποτελεί έναν πρόσθετο λόγο προστριβών μεταξύ Τουρκίας και Ιράκ. Καθώς τα υδάτινα διαθέσιμα για τη γεωργική παραγωγή μειώνονται απότομα, το νερό εξελίσσεται σε έναν πρόσθετο παράγοντα για προστριβές.

Σήμερα, στον Ευφράτη, το φράγμα Ατατούρκ έχει μειώσει τη συνολική ροή στο Ιράκ κατά το ένα τρίτο και τα φράγματα Ilisu και Cizre θα μπορούσαν να μειώσουν τις ροές του Τίγρη κατά 50%.

Η πλήρης εφαρμογή του φιλόδοξου τουρκικού «σχεδίου GAP», το οποίο έχει ως στόχο να αξιοποιήσει τα ποτάμια της Τουρκίας για την άρδευση και την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας στη νοτιοανατολική Ανατολία, θα μπορούσε να μειώσει τις ροές του Ευφράτη στο Ιράκ κατά 80%.

Τώρα, σκεφθείτε ότι το Ιράκ βασίζεται στον Τίγρη και τον Ευφράτη για πάνω από το 90% του γλυκού νερού του, και μπορείτε να φανταστείτε τις δυνητικές επιπτώσεις του σχεδίου GAP για τη γεωργική παραγωγή του Ιράκ.

Παρ’ όλο που οι συμφωνίες μεταξύ Συρίας και Τουρκίας αφορούν στην παροχή 500 κυβικών μέτρων ανά δευτερόλεπτο, το 46% των οποίων πηγαίνει στο Ιράκ, οι ροές το καλοκαίρι μπορεί να είναι πολύ λιγότερες.

Σύμφωνα με υδρολόγους, από τη στιγμή που ο Ευφράτης φτάνει στη Νασιρίγια στο Νότιο Ιράκ, τουλάχιστον 90 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο απαιτούνται για δημοτική, βιομηχανική και γεωργική χρήση. Μερικές φορές, η ροή είναι χαμηλή ως τα 18 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι βάλτοι υποχωρούν με ταχείς ρυθμούς.

Πριν από τις μεγάλες κατασκευές φραγμάτων στη δεκαετία του 1970, η μέση ροή του Ευφράτη ήταν περίπου 720 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Τώρα είναι περίπου 260 κ.μ., όπως εισέρχεται στο Ιράκ.

Πηγή: Premium.paratiritis.gr