To κόστος της "τσαλακωμένης" φήμης!

Καλύτερα να σου βγεί το μάτι παρά το όνομα, λέει μια λαϊκή παροιμία και έχει εφαρμογή στη δική μας περίπτωση. Δεν είναι η πρώτη φορά. Όμως, τη νύφη αυτή τη φορά μπορεί να την πληρώσουν περισσότεροι.

Δημοσιεύθηκε: 7 Δεκεμβρίου 2009 - 08:06

Dr Money

Όταν το 2004 ο τότε υπουργός Οικονομίας κ. Αλογοσκούφης προχωρούσε στην περίφημη απογραφή, εξακοντίζοντας το δημοσιονομικό έλλειμμα εκείνης της χρονιά πάνω από το 7% του ΑΕΠ και των προηγούμενων ετών πάνω από το 3%, μερικοί εξέφρασαν την αντίθεσή τους.

Μέλη της προηγούμενης κυβέρνησης ίσως αντιδρούσαν, όμως κάποιοι άλλοι δεν ήταν αντίθετοι στη λογική της σωστής αποτύπωσης όλων των δαπανών που πιθανόν θα ανέβαζαν το έλλειμμα μία με δύο μονάδες του ΑΕΠ το 2004 και λιγότερο τα προηγούμενα χρόνια.

Ήταν όμως κάθετα αντίθετοι στη δραστική αλλαγή του λογιστικού τρόπου αποτύπωσης των στρατιωτικών δαπανών, η οποία δεν είχε ζητηθεί από την Ε.Ε. - γιατί χωρίς λόγο και αιτία καθιστούσε την Ελλάδα αναξιόπιστη στα μάτια των εταίρων μας.

Επειδή η οικονομία αναπτυσσόταν με υψηλούς ρυθμούς και επιπλέον λήφθηκαν κάποια εισπρακτικά μέτρα, η χώρα κατάφερε να βγει από την κοινοτική επιτήρηση ύστερα από δύο χρόνια.

Όμως, πολλοί στις Βρυξέλλες κι άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν ξέχασαν ότι τους "κοροϊδέψαμε".

Τους το ξαναϋπενθυμίσαμε πρόσφατα προχωρώντας σε αναθεώρηση του ελλείμματος του φετινού προϋπολογισμού στο 12,7% του ΑΕΠ, αν και υπάρχουν ειδήμονες, προσκείμενοι στην τωρινή κυβερνητική παράταξη, που ισχυρίζονται ότι θα μπορούσε κάλλιστα να κλείσει λογιστικά κοντά στο 10% του ΑΕΠ.

Η διαφορά της πρώτης προσέγγισης με τη δεύτερη είναι ότι η πίεση από τις Βρυξέλλες, την ΕΚΤ και τις αγορές θα ήταν μικρότερη γιατί θα ήμασταν πιο κοντά στον στόχο για έλλειμμα ίσο με 3% του ΑΕΠ και η απόκλιση από την προηγούμενη εκτίμηση για έλλειμμα ίσο με 6% του ΑΕΠ ήταν μικρότερη, αν και σημαντική.

Από την άλλη πλευρά, όμως, θα ήταν δυσκολότερο να μειώσει κανείς το έλλειμμα στο 8% ή 7% από 10% του ΑΕΠ το 2010, χωρίς βοήθειες από την ανάκαμψη της οικονομίας.

Αντίθετα, αν κάποιος βάλει κάτω τα νούμερα, θα διαπιστώσει ότι είναι πολύ πιο εφικτό να μειωθεί το έλλειμμα στο 9,1% του ΑΕΠ το 2010 από 12,7% φέτος.

Αρκεί να λάβει κανείς υπόψη του ότι οι μη επαναλαμβανόμενες πρωτογενείς δαπάνες εκτιμώνται σε 2,5 δισ. ευρώ το 2009, ενώ το σύνολο των πρωτογενών δαπανών, π.χ. για εκλογές, έκτακτη οικονομική εισφορά κτλ, εμφανίζονται μειωμένες κατά 2,25 δισ. ευρώ στον προϋπολογισμό του 2010.

Τι θέλουμε να πούμε: πολύ απλά, για μία ακόμα φορά εκτιμούμε πως υπερβάλαμε, παρότι τώρα δεν οφείλεται σε λογιστική τακτοποίηση κάποιων μεγάλων κονδυλίων όπως το 2004.

Όμως, όλα αυτά έχουν μικρή σημασία στα μάτια των ξένων εταίρων μας. Εκείνο που μετρά είναι ότι για δεύτερη φορά μας πιάνουν ανακόλουθους και αναξιόπιστους στη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών μας.

Και ασφαλώς δεν έχει σημασία αν πρόκειται για κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ή της Ν.Δ.

Δυστυχώς για εμάς, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.

Όμως, αυτήν τη φορά, σε αντίθεση με την πρώτη, η "τσαλακωμένη φήμη" του Δημοσίου αγγίζει επίσης κι άλλους, όπως τις ελληνικές επιχειρήσεις και τις τράπεζες.

Μια ματιά στην έκθεση της UBS για τις ελληνικές τράπεζες, που δόθηκε στη δημοσιότητα την προηγούμενη εβδομάδα, θα πείσει, παρότι οι συγγραφείς προσπαθούν από τη μία πλευρά να το επισημάνουν κι από την άλλη να το προσπεράσουν, επικαλούμενοι τον έλεγχο των ορκωτών λογιστών.

Η ερώτηση είναι απλή: αν τα στατιστικά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου είναι αναξιόπιστα, γιατί να μην υποθέσει κανείς ότι τα οικονομικά στοιχεία των ελληνικών τραπεζών ή άλλων επιχειρήσεων δεν έχουν υποστεί μασάζ;

Τι θα γίνει, λοιπόν, αν έπειτα από λίγο καιρό διαπιστωθεί πως κάποια τράπεζα έβγαλε κέρδη αντί για ζημίες, γιατί το λανθασμένο ποντάρισμα σε χρεόγραφα "βαπτίστηκε" hedging με τις ευλογίες ορκωτού λογιστή;

Δυστυχώς, το κόστος του ρίσκου της κακής φήμης (reputation risk) δεν θα το πληρώσει μόνο το Δημόσιο αυτήν τη φορά.

Θα το πληρώσουν επίσης ιδιώτες και επιχειρήσεις με διάφορες μορφές, π.χ. υψηλότερα επιτόκια κτλ.

Υπερβολές, ίσως πει κανείς.

Αν όμως όσοι το λένε ήταν στη θέση του κ. Παπακωνσταντίνου ή του κ. Παπαθανασίου παλαιότερα στα διάφορα τετ α τετ με τους κοινοτικούς εταίρους μας, δεν θα είχαν καμία αμφιβολία για τη σοβαρότητα της κατάστασης και πώς μας βλέπουν.

Ούτε αν γινόντουσαν αποδέκτες παρόμοιων ερωτήσεων από ξένους αναλυτές, fund managers και τραπεζίτες όταν τους συναντούσαν.

Το κόστος της "τσαλακωμένης" φήμης δεν είναι εύκολα μετρήσιμο.

Είναι όμως μεγαλύτερο από πριν και γι’ αυτό σημαντικότερο.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.