Ο ευρωπαϊκός φόβος και ο ιταλικός μύθος!

Το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών έχει θορυβήσει την πολιτική ελίτ της Γηραιάς Ηπείρου, που φοβάται τα χειρότερα για το ευρώ. Είναι όμως έτσι ή μήπως παραβλέπουμε το δάσος και επικεντρωνόμαστε στο δέντρο;

Δημοσιεύθηκε: 28 Φεβρουαρίου 2013 - 07:46

Dr Money

Ο ευρωπαϊκός φόβος και ο ιταλικός μύθος!

Η απόφαση του Πέπε Γκρίλο να μη συμμαχήσει με την κεντροαριστερά για τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης στην Ιταλία ενέτεινε την πολιτική αβεβαιότητα στη γείτονα.

Η σημαντική άνοδος του κόστους δανεισμού της Ιταλίας ήρθε να επιβεβαιώσει το ειδικό βάρος που έχει το πολιτικό ρίσκο στις αποφάσεις των συμμετεχόντων στις αγορές.

Όμως, η Ιταλία έχει μάθει να ζει με κυβερνητική αστάθεια επί μακρόν.

Επομένως, το ενδιαφέρον θα πρέπει να εστιάσει σε εκείνα τα πράγματα που μπορούν να κάνουν τη διαφορά, τα οποία απουσιάζουν από τη δημόσια συζήτηση:

Στις οικονομικές επιδόσεις της χώρας.

Όλοι λίγο-πολύ ξέρουν ότι η Ιταλία έχει το δεύτερο υψηλότερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στην ευρωζώνη μετά την Ελλάδα με 125%.

Η εξυπηρέτησή του απαιτεί πολλά τοκοχρεολύσια, αλλά μόνο το 35% χρηματοδοτείται με ξένα κεφάλαια.

Όλα αυτά σε συνδυασμό με τη δηλωμένη πρόθεση της ΕΚΤ να παράσχει στήριξη μέσω της αγοράς ομολόγων στις χώρες που θα το ζητήσουν υπό κάποιες προϋποθέσεις δημιουργεί μια αίσθηση σιγουριάς.

Από την άλλη πλευρά, οι επενδυτές γνωρίζουν επίσης ότι η οικονομία της Ιταλίας αναπτύσσεται με χαμηλούς ρυθμούς επί χρόνια.

Για να είμαστε πιο ακριβείς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ιταλίας συρρικνώθηκε με μέσο ετήσιο ρυθμό 0,4% από τότε που η χώρα εισήλθε στο ευρώ.

Αυτό πιθανόν εξηγεί γιατί το ποσοστό όσων δεν επιθυμούν το ευρώ γυροφέρνει κοντά στο 35% έναντι 54% περίπου εκείνων που τάσσονται υπέρ του κοινού νομίσματος, σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο.

Όμως, η γενική κυβέρνηση εμφάνισε ένα από τα υψηλότερο πρωτογενή πλεονάσματα ως ποσοστό του ΑΕΠ ανάμεσα στις ισχυρότερες βιομηχανικά χώρες του κόσμου την περσινή χρονιά καθώς αυτό ανήλθε στο 2,9% του ΑΕΠ.

Σημειώνεται ότι το μέγεθος του πρωτογενούς πλεονάσματος ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ανάλογο εκείνου που θα πρέπει να έχει η Ελλάδα το 2015 για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης.

Επίσης, το συνολικό έλλειμμα διαμορφώθηκε στο 2,7% του ΑΕΠ το 2012.

Το σχετικά υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα οφείλεται κυρίως στη δημοσιονομική προσπάθεια ίση με 3% του ΑΕΠ που κόστισε στον τεχνοκράτη Μ. Μόντι και το κεντρώο κόμμα του οποίου ηγείτο στις εκλογές.

Το πρωτογενές πλεόνασμα εκτιμάται ότι θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο φέτος αν συνεχιζόταν η δημοσιονομική προσαρμογή.

Είναι επίσης ενθαρρυντικό ότι το ιταλικό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών κατέληξε κάτω από το 1% του ΑΕΠ πέρυσι, ενώ το εμπορικό ισοζύγιο ήταν πλεονασματικό.

Αν λοιπόν ξεχνούσε κανείς την πολιτική αβεβαιότητα και επικεντρωνόταν στις οικονομικές επιδόσεις της Ιταλίας, το συμπέρασμα που θα έβγαζε θα ήταν μάλλον ενθαρρυντικό.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι θα πρέπει κανείς να εφησυχάζει όταν μιλάμε για την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης.

Από την άλλη πλευρά, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσο οι πολιτικές αναλύσεις τα παρουσιάζουν.

Dr. Money

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.