Το βιώσιμο χρέος «απειλεί» τη διαπραγμάτευση!

Τη ριζοσπαστική άποψη ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι φερέγγυο, και επομένως η χώρα δεν χρειάζεται ελάφρυνση του χρέους της, εξέφρασε χθες ο Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του ευρωπαϊκού μηχανισμού χρηματοοικονομικής στήριξης EFSF/ESM.

O κ. Ρέγκλινγκ ισχυρίσθηκε ότι «η διευθέτηση που έχουμε κάνει με τον EFSF για το ελληνικό χρέος στερεί το νόημα από την κλασική ερμηνεία του λόγου χρέους ως προς το ΑΕΠ. Η Ελλάδα επωφελείται από ένα δεκαετές μορατόριουμ πληρωμής τόκων και ωρίμανσης δανείων για πάνω από 10 χρόνια. Ως εκ τούτου έχει όλο τον χρόνο και τον χώρο που χρειάζεται για να εξυγιανθεί».

Ο ίδιος πρόσθεσε ότι η Ελλάδα «επωφελείται από τον φθηνό δανεισμό από τον EFSF και εξοικονομεί άνω των 8,5 δισ. ανά έτος στον προϋπολογισμό της. Η αλληλεγγύη της Ε.Ε. προς τη χώρα προσωποποιείται στον δανεισμό από τον EFSF».

Από τα συμφραζόμενα προκύπτει ότι κ. Ρέγκλινγκ υιοθετεί την άποψη που πρώτος ανέδειξε στη συζήτηση για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους ο Ντάνιελ Γκρος.

Κοινώς, μην κοιτάζετε το υψηλό χρέος ως προς το ΑΕΠ της Ελλάδας ή άλλων χωρών της ευρωπεριφέρειας, αλλά τα τοκοχρεολύσια που θα κληθούν να πληρώσουν για να εξυπηρετήσουν το χρέος τους.

Αν τα ετήσια τοκοχρεολύσια είναι χαμηλά, τότε το χρέος είναι φερέγγυο, ακόμη κι αν είναι πολύ υψηλό ως προς το ΑΕΠ.

Είναι σαφές ότι πίσω από αυτά τα ανωτέρω επιχειρήματα κρύβεται επίσης η επιθυμία της Γερμανίας κι άλλων χωρών να μην υπάρξει νέο «κούρεμα» στην ονομαστική αξία του χρέους, αλλά επιμήκυνσή του και χαμηλότερα επιτόκια. Οι λόγοι είναι συνταγματικοί, πολιτικοί, οικονομικοί κ.ά.

Όμως, υπάρχει κάτι που συνδέει τις δύο προσεγγίσεις για τη φερεγγυότητα του χρέους:

Το πρωτογενές πλεόνασμα.

Όσο μεγαλύτερο είναι το χρέος, τόσο υψηλότερο επιτόκιο ζητάνε οι αγορές για να βάλουν λεφτά και τόσο χαμηλότερος είναι ο ρυθμός ανάπτυξης, με αποτέλεσμα να απαιτείται μεγαλύτερο πρωτογενές πλεόνασμα.

Επομένως, ένας άλλος τρόπος για να αξιολογηθεί η φερεγγυότητα του χρέους είναι το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος που απαιτείται.

Είναι προφανές ότι είναι πολύ δύσκολο να κατορθώσει η Ελλάδα να διατηρήσει μεγάλα πλεονάσματα της τάξης του 4% του ΑΕΠ επί χρόνια για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους.

Δεν είναι τυχαίο ότι εντείνονται οι πιέσεις από τους βουλευτές για μεγαλύτερες κρατικές δαπάνες κάθε φορά που υπάρχει σημαντικό πλεόνασμα.

Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις 3 ευρωπαϊκές χώρες κατόρθωσαν να εμφανίσουν και να διατηρήσουν πρωτογενή πλεονάσματα άνω του 4% του ΑΕΠ επί 10 χρόνια από το 1974 μέχρι το 2013.

Το Βέλγιο ξεκινώντας από το 1995, η Ιρλανδία από το 1991 και η Νορβηγία από το 1999 είναι ανάμεσα στις χώρες.

Υπό αυτήν την έννοια και άσχετα από την προσέγγιση που επιλέγει κάποιος για να κρίνει αν το δημόσιο χρέος είναι φερέγγυο, εκείνο που μετρά για τη φερεγγυότητα είναι το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος.

Εκεί λίγοι θα βρίσκονταν να υποστηρίξουν ότι το 4% του ΑΕΠ είναι εφικτό επί μακρόν.

Επομένως, οι διαπραγματεύσεις για την ελάφρυνση του χρέους δεν μπορούν να περιμένουν ούτε να ακυρωθούν.

Dr. Money