Ντιλ της τελευταίας στιγμής;

To κλίμα στο Εurogroup της Ρίγας έδειξε ότι η απόσταση που χωρίζει τις θέσεις της ελληνικής πλευράς από εκείνη των δανειστών είναι μεγάλη.

Έδειξε επίσης ότι υπάρχει ξεκάθαρα θέμα με τον υπουργό Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη ο οποίος είναι απομονωμένος στο Εurogroup.

O κ. Βαρουφάκης έχει τις δικές του απόψεις για την αρχιτεκτονική και τις διαδικασίες της ευρωζώνης.

Όμως, δεν είναι σε θέση ούτε να τις επιβάλει, ούτε να πείσει τους συναδέλφους του υπουργούς να τις αποδεχθούν.

Ως υπουργός εκπροσωπεί την Ελλάδα που ζητά δανεικά για να συνεχίσει να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Καλώς ή κακώς, είναι σαφές ότι ο ίδιος αποτελεί εμπόδιο στην επίτευξη μιας συμφωνίας με την Ε.Ε.

Επειδή ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να τον απομακρύνει, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το κλίμα, γιατί θα φαινόταν ότι υποκύπτει στις απαιτήσεις των δανειστών, το ιδανικό θα ήταν να τον διευκόλυνε ο ίδιος.

Είναι ανθρώπινο και κατανοητό ότι κάτι τέτοιο δεν θα του αρέσει.

Πολύ περισσότερο όταν συνεννοείται με το πρωθυπουργικό περιβάλλον για τις θέσεις και τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης.

Παρ' όλα αυτά, θεωρούμε ότι αυτό θα ήταν το καλύτερο για όλους. Ίσως και για τον ίδιο.

Κατ' αρχάς η ιδέα του «να προχωρήσουμε σε ένα μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής προσαρμογής και 4-5 νομοσχέδια της προκοπής (να περάσουν από τη Βουλή)» για να πάρουμε κάποια λεφτά απορρίφθηκε από τον πρόεδρο του Εurogroup, Γ. Ντάισελμπλουμ, στη Ρίγα.

Οι δανειστές θέλουν να ολοκληρωθεί επιτυχώς η αξιολόγηση του προγράμματος για να απελευθερωθούν τα 7,2 δισ. ευρώ.

Αυτό δεν δείχνει πιθανό να συμβεί αν η ελληνική πλευρά δεν παραβεί μερικές από τις αποκαλούμενες κόκκινες γραμμές της.

Κάτι που είναι ίσως πιο εύκολο να γίνει με κάποιον άλλο στην ίδια θέση.

Αναμφισβήτητα, η απόσταση που χωρίζει τις δύο πλευρές είναι μεγάλη σε όλα σχεδόν τα ζητήματα και η προσπάθεια της Αθήνας να περάσει μια εικόνα περί του αντιθέτου της έχει κοστίσει σε αξιοπιστία.

Ο υπουργός των Οικονομικών δεν μπορεί παρά να την εισπράξει επίσης.

Παρότι στο εξωτερικό υπάρχει η άποψη ότι η ελληνική πλευρά οδηγεί τις διαπραγματεύσεις σε αδιέξοδο γιατί επιθυμεί τη ρήξη, εμείς δεν την ασπαζόμαστε.

Κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση ίσως το θέλουν ενδόμυχα. Όμως, δεν πιστεύουμε ότι είναι η πλειοψηφία και δεν θεωρούμε ότι το επιθυμεί ο κ. Τσίπρας και το περιβάλλον του.

Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει Έλληνας πρωθυπουργός που θα αναλάμβανε το κόστος της εξόδου της χώρας από το ευρώ. Κι αυτό γιατί κάτι τέτοιο θα οδηγούσε πιθανότατα σε πολιτικό χαρακίρι.

Αντίθετα, εκτιμούμε ότι είμαστε μάρτυρες μιας διαπραγματευτικής και επικοινωνιακής τακτικής που αποσκοπεί στον περιορισμό του πολιτικού κόστους.

Φυσικά, το οικονομικό και το κοινωνικό κόστος αυξάνονται την ίδια ώρα, αλλά δεν έχουν φθάσει σε επίπεδα που να υπερκαλύπτουν το όφελος από τον περιορισμό του πολιτικού κόστους που συνεπάγεται η σημερινή τακτική.

Όμως, όλα αυτά κάποτε τελειώνουν μαζί με τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους.

Επομένως, η λογική υπαγορεύει ντιλ που ίσως τεθεί υπό την κρίση του εκλογικού σώματος. Ένα ντιλ της τελευταίας στιγμής.

«Υπάρχει μία διαπραγμάτευση όπου έχεις 30 ήμερες να τα βρεις με κάποιον. Γιατί να τα βρεις την 20ή όταν μπορείς να προχωρήσεις και να πιέσεις για κάτι καλύτερο την 21η; Ή την 22η; Πας μέχρι την 30ή...», που λέει ο κ. Βαρουφάκης.

Dr. Money