H Μέρκελ και τα όρια της πολιτικής διαπραγμάτευσης!

Όταν οι τεχνικές συζητήσεις δεν καταλήγουν, η Αθήνα συνηθίζει να ανακινεί τo χαρτί της πολιτικής διαπραγμάτευσης. Η κ. Μέρκελ μοιάζει να είναι το κατάλληλο πρόσωπο. Όμως, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.

Δημοσιεύθηκε: 16 Δεκεμβρίου 2016 - 07:56

Dr Money

H Μέρκελ και τα όρια της πολιτικής διαπραγμάτευσης!

Τον Οκτώβριο του 2014, ο τότε πρωθυπουργός κ. Σαμαράς επισκέφθηκε την καγκελάριο Μέρκελ στο Βερολίνο με σκοπό να την πείσει πως θα ήταν καλύτερα για όλους να φύγει το ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα.

Η κ. Μέρκελ φέρεται να άκουσε με προσοχή και να εξέτασε τους αριθμούς της παρουσίασης που είχε ετοιμάσει η ελληνική αντιπροσωπεία.

Προς μεγάλη χαρά της τελευταίας, η καγκελάριος γύρισε και είπε πως η ίδια δεν είχε αντίρρηση, αλλά θα έπρεπε να πάνε να δουν και να πείσουν τον κ. Σόιμπλε.

Εμμέσως αλλά σαφώς, η ίδια φέρεται να διευκρίνισε ότι δεν επρόκειτο να πάει κόντρα στον υπουργό Οικονομικών, κάτι που είχε κάνει λίγους μήνες νωρίτερα για την Πορτογαλία.

Οι συνειρμοί είναι προφανείς.

Αν η καγκελάριος δεν ήθελε να πάει κόντρα στον κ. Σόιμπλε εκείνη την περίοδο, θα πάει σήμερα που βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο και έχει απέναντί της το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία;

Η απάντηση θα πρέπει να είναι αρνητική και η ελληνική πλευρά που πάει στο Βερολίνο για να επιχειρηματολογήσει για κάποια θέματα στο τραπέζι, π.χ. το γρήγορο κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης, θα πρέπει να το γνωρίζει,.

Αντίθετα, η καγκελάριος θα βρει την ευκαιρία για να ασκήσει κριτική στην ελληνική κυβέρνηση για τον αργό ρυθμό επιστροφής μεταναστών από τα νησιά στην Τουρκία.

Η χθεσινή τοποθέτησή της στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ήταν σ’ αυτό το πνεύμα.

Όμως, το χειρότερο θα ήταν αν είτε η καγκελάριος, είτε ο κ. Σόιμπλε καθιστούσαν την Ελλάδα μέρος του προεκλογικού αγώνα της Γερμανίας, για να αποκτήσουν πολιτικά οφέλη.

Σ’ αυτή την περίπτωση, η στάση τους θα σκλήραινε και η δεύτερη αξιολόγηση θα διαρκούσε περισσότερο.

Φυσικά, η κυρίαρχη άποψη θέλει τους Ευρωπαίους πιστωτές να ρίχνουν τους τόνους καθώς δεν θέλουν αναταράξεις βαδίζοντας προς τις εκλογές σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία.

Όλα αυτά θα τα διαπιστώσουμε στην πράξη.

Εκείνο που απομένει είναι τα στενά όρια της πολιτικής διαπραγμάτευσης.

Πράγματι, όταν οι τεχνικές συζητήσεις δεν μπορούν να καταλήξουν σε συμφωνία, οι άνωθεν παρεμβάσεις σε πολιτικό επίπεδο μπορούν να οδηγήσουν σε σύγκλιση απόψεων.

Ομως, όσο πιο συχνά αυτό γίνεται, τόσο πιο πολλά ανταλλάγματα θα ζητούνται από τους πιστωτές.

Κι αυτό γιατί οι ηγέτες παραπέμπουν τα θέματα στο Eurogroup, όπου δεσπόζει ο κ. Σόιμπλε .

Είναι λοιπόν προτιμότερο να μην πάνε αρκετά θέματα της αξιολόγησης σε πολιτική διαπραγμάτευση.

Όμως, δεν είμαστε σίγουροι ότι αυτό γίνεται αντιληπτό από όλους που έχουν θέσεις ευθύνης στην Αθήνα.

Αντίθετα, η εντύπωση που αφήνουν αρκετές φορές είναι πως θα ήταν διατεθειμένοι να παραπέμψουν τα περισσότερα ανοικτά ζητήματα σε πολιτική διαπραγμάτευση.

Όμως, ποτέ δεν είναι αργά να μάθει κανείς από τα λάθη του.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.