Ό,τι πονάει, συχνά διδάσκει

Σ’ ένα παίγνιο όπου οι δύο ομάδες γνωρίζουν η μία την άλλη, κερδίζει η πιο μεθοδική, που λαμβάνει υπόψη την επαναλαμβανόμενη τακτική της άλλης. Δυστυχώς, αυτή δεν είναι η ελληνική, στο παίγνιο με τους δανειστές.

Δημοσιεύθηκε: 4 Απριλίου 2017 - 07:54

Dr Money

Η φράση στα λατινικά «Quae nocent, saepe docent» σημαίνει στα ελληνικά «ό,τι πονάει, συχνά διδάσκει».

Στο ποδοσφαιρικό ντέρμπι της Κυριακής μεταξύ ΑΕΚ και ΠΑΟ, ο προπονητής του δεύτερου, Ουζουνίδης, πήρε την ταυτότητα του προπονητή της πρώτης, Χιμένεθ, το πρώτο ημίχρονο, για έναν απλό λόγο.

Ο προπονητής του ΠΑΟ είχε προετοιμάσει και στήσει σωστά την ομάδα του για να αντιμετωπίσει το σύστημα 4-3-3, που το ρεπορτάζ έλεγε πως θα έπαιζε ο προπονητής της ΑΕΚ.

Αντίθετα, ο Χιμένεθ δεν έλαβε υπόψη του τον τρόπο παιχνιδιού του ΠΑΟ στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο πρώτο ημίχρονο.

Για τον Ισπανό προπονητή στην προκειμένη περίπτωση, ισχύει το ανωτέρω απόφθεγμα, καθότι άλλαξε τακτική στην ομάδα του το δεύτερο ημίχρονο, έστω κι αν το πλήρωσε στο 90ό λεπτό.

Δεν φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο με τις αποκαλούμενες ελληνικές διαπραγματευτικές ομάδες τα χρόνια των μνημονίων.

Οι τελευταίες επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη, δείχνοντας ότι δεν μαθαίνουν, παρότι το πληρώνουν.

Το αντίβαρο είναι οι γνωστές κατηγορίες κατά της πλευράς των δανειστών, που «προβάλλουν παράλογες απαιτήσεις».

Στο παρελθόν, μιλούσαν για μετακίνηση των γκόλποστ από την πλευρά των δανειστών, που δεν επέτρεπε την επίτευξη συμφωνίας.

Τώρα, όλες οι κατηγορίες κατευθύνονται εναντίον του ΔΝΤ, για τις μεταρρυθμίσεις που ζητά.

Όμως, το έργο έχει παιχτεί τόσες φορές, που θα περίμενε κανείς ότι η ελληνική πλευρά θα είχε προσαρμόσει την τακτική της.

Κι όμως, αυτό δεν συμβαίνει όπως αποδείχτηκε πρόσφατα.

Αντί να «κλείσει» τη συμφωνία-πλαίσιο που είχε επιτευχθεί στις συνομιλίες με τους εκπροσώπους των δανειστών, η Αθήνα επιδίωξε να «βελτιώσει», κατ’ αυτήν, ή «αλλάξει», κατά τους άλλους, το συνταξιοδοτικό.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, κατά πάγια τακτική, τα τεχνικά κλιμάκια των δανειστών αναλαμβάνουν να εκτιμήσουν το κόστος της πρότασης.

Αυτό πρακτικά σημαίνει μια καθυστέρηση ολίγων ημερών, ανάλογα με την περίπτωση.

Επιπλέον, συμβαίνει κάτι ακόμη.

Η πλευρά των δανειστών ανοίγει στο πλαίσιο της διαπραγματευτικής τακτικής κάποιο άλλο θέμα της συμφωνίας, που η Αθήνα θεωρούσε ότι είχε κλείσει.

Αυτό συνέβη πρόσφατα με το ΔΝΤ, που επανέφερε το θέμα των εργασιακών, παρότι υπάρχουν στελέχη του που ισχυρίζονται σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους πως δεν είναι θέμα αιχμής για τους ίδιους.

Όμως, κάπως έτσι προκύπτουν οι εμπλοκές στις συμφωνίες.

Η συνέχεια είναι γνωστή.

Η ελληνική πλευρά, που «καίγεται» περισσότερο για τη συμφωνία, επιστρέφει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, για να καταλήξει με το ίδιο ή χειρότερο αποτέλεσμα σε σχέση με πριν την εμπλοκή.

Αποδεικνύει λοιπόν ότι «συνήθως» το λατινικό απόφθεγμα «Quae nocent, saepe docent» έχει μεγάλη σημασία.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.