Tα περήφανα γηρατειά και το πραγματικό πρόβλημα

Πολιτικοί και τεχνοκράτες ζητούν να γίνει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας εξωστρεφές. Όμως, λίγοι ζητούν, όπως ο κ. Στουρνάρας, να αλλάξουν οι προτεραιότητες του επονομαζόμενου κοινωνικού κράτους υπέρ των νεότερων γενεών.

Δημοσιεύθηκε: 1 Αυγούστου 2017 - 07:44

Dr Money

Tα περήφανα γηρατειά και το πραγματικό πρόβλημα

Ένα από τα επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς εναντίον της περαιτέρω μείωσης των συντάξεων ήταν πως οι συνταξιούχοι δεν υποστηρίζουν μόνο τον εαυτό τους αλλά και τα παιδιά τους.

Για να υποστηρίξει τη θέση του υπέρ της μείωσης της συνταξιοδοτικής δαπάνης, ο κ. Τόμσεν του ΔΝΤ συνήθως αντέτεινε, αν και αναγνώριζε πως οι περικοπές ήταν δυσάρεστες, πως σε διαφορετική περίπτωση θα κινδύνευε η καταβολή όλων των συντάξεων στο μέλλον.

Αλλοι ήταν ακόμη πιο προωθημένοι και ισχυρίζονταν πως η έμφαση στους συνταξιούχους άφηνε λιγότερους κρατικούς πόρους διαθέσιμους για τη βοήθεια άλλων ομάδων του πληθυσμού.

Αντί να επιχορηγούν οι συνταξιούχοι τα νεότερα μέλη των οικογενειών τους, θα ήταν προτιμότερο να διοχετευθεί μέρος των πόρων απευθείας στους νεότερους, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας που θα αμείβονταν καλά.

Φυσικά, το ιδανικό θα ήταν να καταγράφονταν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και να δημιουργείτο πλούτος, ώστε να υπήρχαν περισσότεροι πόροι διαθέσιμοι για την τρίτη ηλικία και τους νεότερους.

Όπως είναι κατανοητό, το θέμα συνδέεται τόσο με το ύψος των αποκαλούμενων κοινωνικών δαπανών, όσο και με τη διάρθρωση των κοινωνικών δαπανών.

Το ύψος των κοινωνικών δαπανών ως απόλυτο μέγεθος και ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι σημαντικό.

Ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν οικονομολόγοι και άλλοι που ισχυρίζονται πως η Ελλάδα δεν θα είχε πιθανόν εμπλακεί σ’ αυτή την περιπέτεια, αν η συνταξιοδοτική δαπάνη ως προς το ΑΕΠ είχε διατηρηθεί στα επίπεδα του 2001.

Κι αυτό γιατί θα είχαν εξοικονομηθεί δαπάνες άνω των 80 δισ. ευρώ την περίοδο 2002-2009, που θα μείωναν ισόποσα το δημόσιο χρέος.

Όμως, εξίσου σημαντικό είναι η διάρθρωση των συνταξιοδοτικών δαπανών σε συνάρτηση με τις άλλες κοινωνικές ανάγκες στα περιοριστικά πλαίσια των στόχων για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι και το 2022.

Στην ενδιαφέρουσα αλλά ασυνήθιστη για διοικητή κεντρικής τράπεζας συνέντευξη που έδωσε στην Accenture Hellas, ο κ. Στουρνάρας τάχθηκε, όπως ήταν φυσικό, υπέρ του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.

Όμως, ταυτόχρονα επεσήμανε πως «πρέπει σαφώς το κοινωνικό κράτος να είναι πιο στοχευμένο σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Εδώ το κοινωνικό κράτος εστιάζεται περισσότερο στην τρίτη ηλικία και πολύ λιγότερο στην πρώτη και τη δεύτερη. Αλλά το μέλλον μας είναι τα παιδιά».

Και συνέχισε o ίδιος: «Χρειαζόμαστε επιδόματα για να σπουδάσουν τα παιδιά. Χρειαζόμαστε επιδόματα για να γίνει η μετάβαση από ένα εργασιακό πρότυπο σε ένα άλλο. Αυτό θέλει επιμόρφωση. Χρειάζονται πόροι. Αν τους πόρους όλους τούς πηγαίνεις μόνο σε συντάξεις, δεν μένουν πόροι για την αγορά εργασίας».

Ο Στουρνάρας είπε φωναχτά αυτό που πολλοί άλλοι σιγοψιθυρίζουν.

Όμως, όλοι παραδέχονται πως κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο να υλοποιηθεί, σε μια χώρα με έντονο πρόβλημα γήρανσης του πληθυσμού, που χονδρικά προβλέπεται να σταθεροποιήσει τη συνταξιοδοτική δαπάνη τα προσεχή χρόνια.

Αν όμως δεν γίνει, κινδυνεύουμε να γίνουμε μια χώρα που θα εμφανίζει μεν αξιοπρεπή πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά θα χάσει το στοίχημα της ανάπτυξης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πολιτική σκηνή και την κοινωνία σε βάθος χρόνου.

Καλά λοιπόν τα γηρατειά, όμως το μέλλον είναι οι νέοι.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.