Προς τα πού πάει το παζάρι για το «γαλλικό κλειδί»

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ονομάστηκε «γαλλικό κλειδί» μια πρόταση που έχει συζητηθεί πολύ πριν ο νυν Γάλλος υπουργός Οικονομικών Bruno Le Maire μιλήσει για σύνδεση των δαπανών για την εξυπηρέτηση του χρέους με τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας.

Η ιδέα ήταν λογική και απλή στη σύλληψή της.

Οταν η οικονομία δεν πάει καλά, θα πρέπει να ενεργοποιείται ένας μηχανισμός που θα μειώνει τα τοκοχρεολύσια και όταν αναπτύσσεται με ταχύ ρυθμό, θα πληρώνει περισσότερα.

Φυσικά, στην Ελλάδα, ως συνήθως, τα έχουμε λίγο μπερδέψει.

Κι αυτό γιατί αναφερόμαστε στη μία πλευρά της πρότασης που καταλήγει να μειώνει τις δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους, δηλαδή τη ρήτρα ύφεσης ή αναπτυξιακής ύφεσης, αν προτιμάτε, που όμως έχουμε βαφτίσει ρήτρα ανάπτυξης.

Αντίθετα, ξεχνάμε την άλλη πλευρά, που είναι οι αυξημένες πληρωμές τοκοχρεολυσίων, όταν η οικονομία πάει καλά.

Η Handelsblatt αναφέρθηκε χθες στις προτάσεις του ESM και της Γαλλίας για το ελληνικό χρέος, που βρίσκονται σε έγγραφο ομάδας εργασίας και  φέρει ημερομηνία 27 Φεβρουαρίου.

Αναφορικά  με το αποκαλούμενο «γαλλικό κλειδί», η πρόταση που αναφέρει το έγγραφο διαφέρει κάπως από εκείνη που εμείς έχουμε υπόψη μας και θεωρούμε πως είναι πιο πρόσφατη.

Η Handelsblatt αναφέρει: «Ταυτόχρονα στην Ελλάδα πρόκειται να δοθεί η προοπτική περαιτέρω ελαφρύνσεων, που θα τίθεντο σε ισχύ αργότερα. Έτσι, ένας νέος μηχανισμός πρόκειται να συνδέσει την ελάφρυνση χρέους μέχρι το 2050 με την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας. Εάν ο μέσος όρος ανάπτυξης σε ορίζοντα πενταετίας πέσει κάτω από 2,8%, η Ελλάδα προβλέπεται να απαλλάσσεται -κατά τη γαλλική πρόταση- από την εξόφληση δανείων. Με ανάπτυξη μεταξύ 2,8 και 3,4%, η Αθήνα πρέπει να αποπληρώσει ένα μέρος των δανείων και με ανάπτυξη άνω του 3,4%, το σύνολο των υποχρεώσεων (σ.σ. που προβλέπονται για τη συγκεκριμένη περίοδο)».

Tι εικόνα έχουμε εμείς;

Το «γαλλικό κλειδί» δεν αφορά το σύνολο του ελληνικού δημόσιου χρέους. Ούτε καν το σύνολο των δανείων που έχει λάβει η χώρα από τους θεσμικούς πιστωτές.

H σύνδεση οικονομικών επιδόσεων και τοκοχρεολυσίων αφορά μόνο τα δάνεια του 2ου προγράμματος από τον EFSF.

Τα τελευταία ανέρχονται σε 131 δισ. ευρώ περίπου.

Oμως, 96,4 δισ. υπάγονται στο λεγόμενο master FAFA και χρησιμοποιήθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τη χρηματοδότηση του προϋπολογισμού και την επαναγορά μέρους του χρέους προς το τέλος του 2012.

Η διαφορά πήγε για την καταβολή δεδουλευμένων τόκων και ρευστού σε όσους έλαβαν μέρος στην αναδιάρθρωση χρέους (PSI) το 2012.

Γιατί διαφοροποιούμε τα δάνεια υπό το Master FAFA (Financial Assistance Facility Agreement) από το σύνολο;

Γιατί το συνολικό ποσό των 131 δισ. ευρώ χρησιμοποιείται για τον υπολογισμό του πήχη στα χρεολύσια ενώ τα 96 δισ. για τον υπολογισμό του ορίου στους τόκους.

Ο ετήσιος πήχης για τα χρεολύσια μπαίνει στο 1%-1,5% του ΑΕΠ ενώ των τόκων αναφέρεται στο 2% των δανείων του FAFA. Ο σχεδιασμός θέλει την Ελλάδα να πληρώνει ένα ελάχιστο ποσό για χρεολύσια ετησίως.

Aπό την άλλη πλευρά, όντως ισχύει αυτό που γράφει η Handelsblatt για τον ρυθμό ανάπτυξης.

Κοινώς, συζητήθηκε αρχικά να λαμβάνεται υπόψη ο ετήσιος μέσος όρος ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στην 5ετία, αλλά τελικά κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να είναι ο μέσος όρος της 10ετίας.

Δεν γνωρίζουμε πού βάζουν τώρα τον πήχη για τον ρυθμό ανάπτυξης, ώστε σε σχέση με τον μέσο όρο της 10ετίας να σηματοδοτεί την πληρωμή λιγότερων ή περισσότερων τοκοχρεολυσίων.

Το «γαλλικό κλειδί» είναι ένα σημαντικό κομμάτι του παζλ που ονομάζεται ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.

Με βάση την εικόνα που έχουμε, η τελική δομή του «κλειδιού» δεν θα διαφέρει πολύ από την προαναφερθείσα, αν και η μορφοποίησή του δεν έχει τελειώσει.