Η μουσική παίζει αλλά το πάρτι τελείωσε

Είναι εύλογο το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών να γίνεται αντικείμενο ανάλυσης. Όμως, είναι ανησυχητικό όταν οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στον οικονομικό περίγυρο.

Δημοσιεύθηκε: 9 Ιουνίου 2009 - 07:55

Dr Money

Τον Μάρτιο του 2004, ο κ. Κώστας Καραμανλής έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να αφήσει ιστορία, βάζοντας τα θεμέλια για μια διατηρήσιμη οικονομική ανάπτυξη της χώρας την επόμενη δεκαετία και πλέον.

Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι παρόμοια ευκαιρία είχε χάσει και ο προκάτοχός του πρωθυπουργός κ. Κώστας Σημίτης την άνοιξη του 2000. Όμως ο κ. Σημίτης είχε κερδίσει με μικρή διαφορά και κουβαλούσε τη φυσιολογική φθορά των προηγούμενων χρόνων.

Έχοντας ακόμη νωπή τη λαϊκή εντολή, ο κ. Καραμανλής θα μπορούσε να αποδείξει με πράξεις ότι είναι ένας ηγέτης που βάζει το καλό του τόπου πάνω από το πολιτικό κόστος του κόμματός του, επικεντρωνόμενος τον πρώτο χρόνο της θητείας του στον μεγάλο ασθενή:

Στον ελληνικό δημόσιο τομέα. Και επίσης ότι αυτός αντιπροσωπεύει όσον αφορά σε θέματα νοοτροπίας, ήθους, ύφους κ.λπ.

Δεν το έπραξε γιατί δεν υπήρχε ούτε σαφές σχέδιο ούτε επιτελεία των εξειδικευμένων ανθρώπων που χρειάζονταν για να το φέρουν εις πέρας.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στη χώρα μας και ασφαλώς δεν θα είναι η τελευταία.

Τα ελληνικά κόμματα εξουσίας είναι οργανωμένα για να κάνουν εκλογές, αλλά όχι για να κυβερνούν κατόπιν τον τόπο με αποτελεσματικότητα.

Τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου και των δομημένων ομολόγων αφαίρεσαν από τη συντηρητική παράταξη το ηθικό πλεονέκτημα που είχε έναντι της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Και αυτό, σε συνδυασμό με τη φυσιολογική φθορά της εξουσίας και τη διόγκωση των υπαρκτών οικονομικών προβλημάτων που κρύβονταν κάτω από τον πέπλο των ισχυρών ρυθμών ανάπτυξης λόγω της διεθνούς κρίσης, έφερε τη μεγάλη ήττα των ευρωεκλογών.

Υπάρχει όμως κάτι πιο ανησυχητικό:

Τόσο το κυβερνών κόμμα όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση συμπεριφέρονται με τρόπο με τον οποίο δεν δείχνει να έχουν αντιληφθεί ότι η ελληνική οικονομία έχει αρχίσει να μπαίνει σε νέα πιο δύσκολη περίοδο.

Πρόκειται για μία περίοδο που θα χαρακτηρίζεται από χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης σε σχέση με τον μέσο ετήσιο ρυθμό του 3,7% της περιόδου 1996 - 2008, παρά το "μαξιλαράκι" των 20 δισ. ευρώ των κοινοτικών κονδυλίων μέχρι και το 2013.

Δυστυχώς, η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτικών αλλά και της κοινωνίας είναι απροετοίμαστη γι’ αυτή τη μεγάλη αλλαγή που έχει αρχίσει να επιβαρύνει τα δημοσιονομικά της χώρας.

Η επιβράδυνση οφείλεται τόσο σε διεθνείς παράγοντες όσο και σε καθαρά ελληνικούς. Για παράδειγμα στην εξάντληση της αναπτυξιακής ώθησης από τα χαμηλά επιτόκια και στο χαμηλό επίπεδο δανεισμού των νοικοκυριών αλλά και στη μη λήψη σοβαρών διαρθρωτικών μέτρων τόνωσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας τα προηγούμενα χρόνια.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι σαφώς πιο δύσκολο να προχωρήσει κανείς σε μεγάλης έκτασης αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, σε μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης κτλ. γιατί το πολιτικό κόστος θα είναι μεγαλύτερο.

Είναι μάλιστα οξύμωρο να πιστεύει κάποιος ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να τα πάει καλύτερα βασιζόμενη στον δημόσιο τομέα όπως θεωρούν ορισμένοι.

Δυστυχώς, το πάρτι έχει τελειώσει, αν και η μουσική παίζει ακόμη, όμως οι περισσότεροι πολιτικοί και μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας το αγνοούν.

Απομένει να δούμε πόσο θα το πληρώσουμε όταν αρχίσουν να καταφτάνουν ο ένας λογαριασμός πίσω από τον άλλο.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.