Λαϊκά ομόλογα και παράπλευρες απώλειες!

Ορισμένοι ακαδημαϊκοί και άλλοι πιστεύουν ότι βρήκαν στα λαϊκά ομόλογα το αντίδοτο στο πρόβλημα δανεισμού της χώρας. Θα ήταν ευχάριστο, όμως δυστυχώς υπάρχουν παράπλευρες απώλειες.

Δημοσιεύθηκε: 22 Δεκεμβρίου 2009 - 07:44

Dr Money

Όταν χρωστάς πάνω από μία φορά το ΑΕΠ σου και ετοιμάζεσαι να βγεις στις διεθνείς αγορές για να δανειστείς 54 δισ. ευρώ περίπου την επόμενη χρονιά για να χρηματοδοτήσεις το έλλειμμά του προϋπολογισμού και τις λήξεις των ομολόγων σου, είναι επόμενο να είσαι στο έλεος των αγορών.

Αν μάλιστα έχεις παραβεί αρκετές φορές τις υποσχέσεις σου, είναι φυσιολογικό να μη σε πιστεύουν οι αγορές και να είναι ιδιαίτερα σκληρές μαζί σου.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει πλέον τόση σημασία αν αυτοτραυματίστηκες γιατί δεν κατέβαλες κάθε δυνατή προσπάθεια να συγκρατηθεί το έλλειμμα του 2009 κάτω από το 10% και ει δυνατόν να έρθει πιο κοντά στο 8% του ΑΕΠ.

Όταν φτάνεις σ’ αυτό το σημείο δεν έχεις άλλη επιλογή από την εφαρμογή ενός αυστηρού δημοσιονομικού προγράμματος που θα δίνει έμφαση στη μείωση των δαπανών και λιγότερο στην αβέβαιη αύξηση των εσόδων.

Αν δεν το κάνεις θα βρεθείς υπό πίεση και δεν έχεις κανέναν άλλον να κατηγορήσεις παρά τον εαυτό σου.

Μερικοί θεωρούν ότι η χώρα θα μπορούσε να βγει από το αδιέξοδο και να αμβλύνει τις πιέσεις που δέχεται από τις ξένες αγορές για να ακολουθήσει πιο αυστηρή οικονομική πολιτική στρεφόμενη στον εσωτερικό δανεισμό.

Είναι ένα ενδιαφέρον πείραμα, αλλά για να πετύχει θα έπρεπε να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις.

Πρώτον, τα επονομαζόμενα λαϊκά ή εθνικά ομόλογα θα έπρεπε να προσφέρουν ελκυστικότερο επιτόκιο σε σχέση με άλλες μορφές τοποθετήσεων, κυρίως τις προθεσμιακές καταθέσεις.

Αυτό θα μπορούσε να γίνει με την ανάλογη τιμολόγηση, π.χ. αφορολόγητα κ.λπ.

Θα έπρεπε επίσης να διατεθούν στο ευρύ κοινό, κι αυτό μόνο οι τράπεζες θα μπορούσαν να το εξασφαλίσουν, λαμβάνοντας κάποια αμοιβή που θα καθιστούσε ακόμη ακριβότερο τον δανεισμό του Δημοσίου.

Δεύτερον, τα λαϊκά ομόλογα θα έπρεπε να έχουν διάρκεια ζωής που να ταιριάζει στον επενδυτικό ορίζοντα του μέσου Έλληνα. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν ιδανικά σε διάρκεια τα 2 χρόνια και ίσως λιγότερο.

Εξυπακούεται ότι κάτι τέτοιο θα μείωνε τη μέση διάρκεια του νέου δανεισμού της χώρας το 2010, επιβαρύνοντας με μεγαλύτερες αποπληρωμές χρέους τα επόμενα 2 χρόνια.

Αναμφισβήτητα, η άντληση ενός αξιόλογου ποσού, που θα έπρεπε ιδανικά να ξεπερνά τα 9 δισ. ευρώ το α΄ τρίμηνο, όσες δηλαδή περίπου είναι οι λήξεις του δημοσίου χρέους το ίδιο διάστημα, θα βοηθούσε αποφασιστικά υπό μία προϋπόθεση:

Τα λεφτά δεν θα προέρχονταν ως επί το πλείστον από καταθέσεις στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Αν προέρχονταν από καταθέσεις, τότε οι τράπεζες θα έπρεπε να τις αναπληρώσουν είτε δανειζόμενες στις διεθνείς αγορές είτε μειώνοντας το ενεργητικό τους.

Στην πρώτη περίπτωση, θα ήταν οξύμωρο να περίμενε κανείς ότι οι τράπεζες με χαμηλότερο βαθμό πιστοληπτικής ικανότητας θα τα κατάφερναν καλύτερα από το κράτος.

Στη δεύτερη περίπτωση θα έπρεπε είτε να μειώσουν δάνεια, είτε να πουλήσουν ομόλογα που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους, είτε και τα δύο.

Όμως, ούτε η πρώτη περίπτωση φαντάζει πιθανή ούτε η δεύτερη.

Με άλλα λόγια, το εγχείρημα των λαϊκών ομολόγων ακόμη κι αν πετύχαινε θα είχε τόσο σοβαρές παράπλευρες απώλειες που ίσως ακύρωναν τον λόγο για τον οποίο θα γινόταν το εγχείρημα.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.