Αποφάσεις, πολιτικά στοιχήματα και ατυχήματα

Ενδοκυβερνητικά, εδώ και περίπου ενάμιση μήνα οι πολιτικοί εταίροι του κ. Σαμαρά ήταν ενήμεροι σχετικά με τις προθέσεις της κυβέρνησης για την ΕΡΤ και είχαν καταγράψει τη διαφωνία τους ως προς τον τερματισμό λειτουργίας της, συναινώντας, ωστόσο, στην ανάγκη αναμόρφωσής της.

Το «μήνυμά» τους ελήφθη υπόψη, αλλά παραμερίστηκε...

Προς τα έξω, τα μηνύματα της κίνησης Σαμαρά είναι πολλά και απευθύνονται τόσο στην αντιπολίτευση όσο και στους εταίρους και δανειστές, καταδεικνύοντας το «τέλος εποχής» σχετικά με την έως τώρα απουσία πολιτικής βούλησης για την υλοποίηση σημαντικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία και στον δημόσιο τομέα.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι εξελίξεις στην ΕΡΤ, όσο αδόκιμες ή άκομψες κι αν υπήρξαν, συνιστούν μια σαφή ένδειξη της αποφασιστικότητας με την οποία θα προσεγγίσει η κυβέρνηση περαιτέρω τομές αναφορικά με τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων, αλλά και σε ό,τι αφορά τον εκσυγχρονισμό και την επικράτηση όρων διαφάνειας στη λειτουργία της κρατικής μηχανής.

Χαρακτηριστική του πνεύματος αυτού υπήρξε και η τοποθέτηση του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, χθες στη Βουλή: «Όσοι έχουν εμπειρία από τη λειτουργία της ελληνικής δημόσιας διοίκησης μπορούν να αντιληφθούν ότι ο εκσυγχρονισμός της είναι μια εξαιρετικά δύσκολη άσκηση, που μόνο μέσα από ριζικές αλλαγές και συγκρούσεις μπορεί να επιτευχθεί τελικά και αποτελεσματικά».

Σύμφωνα με τον ίδιο, «αν και η απόφαση για προσωρινή διακοπή της ΕΡΤ δεν είναι ευχάριστη σε κανέναν από εμάς» ... «μια αλλαγή εν κινήσει δεν είναι εφικτή».

Στη συνάντηση της Δευτέρας, μεταξύ των κ. Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη, προφανώς θα υπάρξουν «παραχωρήσεις», κυρίως μέσω της επίσπευσης της επαναλειτουργίας του νέου φορέα ραδιοτηλεόρασης, μέσω ενός μεταβατικού σχήματος, με στόχο αφενός την εκτόνωση της παρούσας έντασης και αφετέρου την κάλυψη του προφανούς κενού που δημιουργεί ο τερματισμός της λειτουργίας της ΕΡΤ.

Οι κινήσεις αυτές, ωστόσο, της κυβέρνησης Σαμαρά, και ειδικότερα ο τρόπος με τον οποίο θα προσεγγίσει τη δημιουργία του νέου φορέα ραδιοτηλεόρασης θα κρίνουν και την τελική έκβαση του όλου εγχειρήματος, αίροντας ή επιβεβαιώνοντας τη σημερινή εκτίμηση των πολιτών ότι «τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει πραγματικά σε αυτόν τον τόπο».

Θα καταδείξουν, δηλαδή, εάν αυτό το «τέλος εποχής» στην απουσία πολιτικής βούλησης και αποφασιστικότητας για την αλλαγή των κακώς κειμένων μπορεί να οδηγήσει και ουσιαστικά στην επικράτηση όρων διαφάνειας, αξιοκρατίας και πλουραλισμού στη λειτουργία τόσο ενός νέου φορέα ραδιοτηλεόρασης όσο και, εξελικτικά, του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα.

Αυτό το στοίχημα της κυβέρνησης δεν έχει ακόμη κερδηθεί και από την έκβασή του θα κριθεί, σε μεγάλο βαθμό, η μακροβιότητά της.

Οι πιέσεις των δανειστών για την υλοποίηση των όρων του μνημονίου μπορεί να είναι ασφυκτικές, όπως ήταν και αυτήν τη φορά, όμως αντίστοιχα ασφυκτική είναι πλέον και η ανάγκη εύρεσης «κοινής γλώσσας» και τρόπου συντονισμού των τριών πολιτικών σχηματισμών που απαρτίζουν την κυβέρνηση.

Ουδείς εξ όσων συμμετέχουν σε αυτήν επιθυμεί μια πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Όπως στέκουν τα πράγματα σήμερα, όμως, ο κίνδυνος ενός «ατυχήματος» στη συνεργασία τους είναι προφανής...