Σενάρια χρεοκοπίας & η ασφάλεια των χρημάτων μας

Πέρυσι, 30 δισ. ευρώ εγκατέλειψαν τις ελληνικές τράπεζες. Τυχόν συνέχιση της διαδικασίας αυτής θα δημιουργούσε προβλήματα πολύ σημαντικότερα εκείνων που προσπαθούν να λύσουν σήμερα στις Βρυξέλλες…

Δημοσιεύθηκε: 11 Μαρτίου 2011 - 07:48

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Σενάρια χρεοκοπίας & η ασφάλεια των χρημάτων μας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ίσως ο φίλτατος κ. Κίσινγκερ να μην έβρισκε κάποιον στην Ευρώπη για να συνεννοηθεί, όμως, κατά τα φαινόμενα, οι Ευρωπαίοι βρίσκουν πάντα έναν τρόπο να συνεννοούνται μεταξύ τους.

Μπορεί να τους παίρνει λίγο παραπάνω, αλλά τελικά, όπως είδαμε χθες και από τη φιλτάτη κ. Ά. Μέρκελ, η οποία δηλώνει πρόθυμη, υπό όρους, να δώσει «γη και ύδωρ», η νηφαλιότητα επικρατεί και η άκρη βρίσκεται.

Τα ζητήματα είναι προφανώς μεγάλα και τα πολιτικά και λοιπά συμφέροντα αντίστοιχα, όμως η Ευρώπη δεν εμφανίζεται διατεθειμένη να πετάξει τόσο εύκολα όσα έκτισε επί δεκαετίες.

Ό,τι γίνει, θα είναι πάνω απ' όλα «συμφωνημένο» και θα υπηρετεί μόνον έναν στόχο.

Τη σταθερότητα του «συστήματος». Την ασφάλεια αυτού του συστήματος και όσων το απαρτίζουν.

Υπό το πρίσμα αυτό, θα πρέπει να διαγράψουμε μονοκοντυλιά το ακραίο σενάριο μιας άτακτης και μη συμφωνημένης χρεοκοπίας της χώρας. Το σενάριο μιας παύσης πληρωμών, ή ενός μη συμφωνημένου «κουρέματος» στο ύψος του επενδεδυμένου κεφαλαίου σε ελληνικά ομόλογα.

Πρόκειται για ένα παράλογο σενάριο, τυχόν υλοποίηση του οποίου θα είχε αλυσιδωτές επιπτώσεις στο σύνολο της ευρωζώνης, αφού θα διακύβευε ευθέως την εμπιστοσύνη προς το νομισματικό και πιστωτικό σύστημα και θα άνοιγε διάπλατα τις πόρτες για την κατάρρευσή τους.

Κάτι το οποίο ουδείς επιθυμεί.

Δεν το επιθυμούν οι τράπεζες που έχουν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα, δεν το επιθυμούν τα ασφαλιστικά ταμεία που έχουν αντίστοιχες «θέσεις», δεν το επιθυμούν, προφανώς, και οι λοιποί επενδυτές. Στην Ελλάδα ή, κυριότερα, στη λοιπή Ευρώπη.

Πολύ απλά, το σενάριο αυτό δεν «παίζει». Και δεν «παίζει» για έναν ακόμη λόγο:

Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη υπό τη συνδυασμένη επιτροπεία του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ και εφαρμόζει, ή τουλάχιστον προσπαθεί, ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής έως το τέλος του 2012, το οποίο έως το τέλος της περιόδου αυτής παρέχει στη χώρα τη χρηματοδότηση που χρειάζεται. Τόσο η ίδια όσο και το τραπεζικό της σύστημα.

Πρόκειται, ωστόσο, για ένα πρόγραμμα το οποίο, κατά την ομολογία της ίδιας της κ. Μέρκελ, δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί μόνον μέσα στον τριετή ορίζοντα του μνημονίου.

Είναι ένα πρόγραμμα που χρειάζεται χρόνο, κάτι το οποίο οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι φαίνεται να κατανοούν, ή εντέλει να αποδέχονται, παραμερίζοντας όσους επέμεναν να τιμωρηθεί η «άτακτη Ελλάδα» μέσω ενός βίαιου και οδυνηρού προγράμματος προσαρμογής.

Τα λάθη ήσαν πολλά, τα αμαρτήματα μεγάλα και τρία χρόνια, απλώς, δεν φτάνουν για να αποκατασταθεί η δημοσιονομική και ευρύτερη κατάσταση της χώρας.

Τώρα, για εκείνους που υποστηρίζουν ότι υπάρχει και η «λύση» του συμφωνημένου «κουρέματος», το οποίο είναι ίσως περισσότερο «εύπεπτο», καθώς περιορίζει την «αναταραχή» του συστήματος, θα είχα να αντιπαραθέσω δύο τινά:

Πρώτον, σε περίπτωση «κουρέματος» θα υπήρχε μία ισχυρή πιθανότητα ενεργοποίησης των πάσης φύσεως συμβολαίων ασφάλισης έναντι χρεοκοπίας, των διαβόητων CDSs, εξέλιξη που θα διακύβευε και πάλι τη σταθερότητα της ευρωζώνης, αφού θα άνοιγε τις ορέξεις όσων έχουν επενδύσει και εναντίον των υπολοίπων κρατών-μελών της με προβλήματα χρέους.

Δεύτερον, ότι μια δανειακή σύμβαση έχει άλλα δύο μέρη με τα οποία μπορεί κανείς να «ασχοληθεί» αν θέλει να κάνει τη ζωή του δανειολήπτη, και κατά συνέπεια και του δανειστή, ευκολότερη.

Τη διάρκεια και το κόστος.

Κάτι για το οποίο από καιρό αλαλάζει, ορθώνοντας τις λίγες τρίχες που του απέμειναν, ο φίλτατος Όλι Ρεν, καλώντας για την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ που έχουμε λάβει από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ και τη βελτίωση του επιτοκίου που το συνοδεύει.

Οι αλαλαγμοί του, κατά τα φαινόμενα, έφτασε η ώρα να εισακουστούν.

Τώρα, ευλόγως, ίσως αναρωτηθείτε τι θα συμβεί με το λοιπό ελληνικό χρέος, πέραν του δανείου των 110 δισ. ευρώ. Μα, αν αντιμετωπιστεί το ζήτημα της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του δανείου αυτού, τούτο θα γίνει ώστε να αποσοβηθεί η κρίση χρέους και να συνεχιστεί η ομαλή εξυπηρέτησή του.

Θα πρόκειται ευλόγως για μια «λύση-πακέτο», που στόχο θα έχει την αποκατάσταση της κυριότερης παραμέτρου για τη λειτουργία της «αγοράς», ήτοι της εμπιστοσύνης του επενδυτικού κοινού προς το «σύστημα».

Δίχως την εκπλήρωση της προϋπόθεσης αυτής, επιστροφή στις αγορές δεν νοείται.

Ας μην ξεχνιόμαστε. Ευρώ έχουμε εμείς, αλλά ευρώ έχουν και στο Βερολίνο και στο Παρίσι, αλλά και στη Μαδρίτη και στη Λισαβόνα… Δεν υπάρχουν εθνικά νομίσματα και η παράμετρος της υποτίμησης έχει αφαιρεθεί εδώ και δέκα χρόνια από την εξίσωση…

Εξακολουθούν να υφίστανται βέβαια ορισμένα μελανά σημεία, όπως το «seniority» που επιθυμεί το Βερολίνο να έχει το χρέος του υπό σύσταση ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, αλλά ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξει νηφαλιότητα και στο σημείο αυτό και εντέλει γι' αυτό υπάρχουν και οι σύνοδοι κορυφής…

Τον τελευταίο χρόνο στην πατρίδα μας πληρώνουμε, με τη μορφή εσωτερικής υποτίμησης, τα αμαρτήματα του παρελθόντος.

Στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, πολλοί προέταξαν το προσωπικό τους συμφέρον και μετέφεραν τις καταθέσεις τους εκτός συνόρων.

Μομφή ή οποιαδήποτε επίκριση δεν υπάρχει, τουλάχιστον από εμένα.

Αν όμως όλοι κάνουμε το ίδιο, γνωρίζοντας ή μη ότι έτσι επηρεάζουμε το σύνολο του συστήματος, είναι βέβαιο ότι αυτό θα οδηγηθεί τελικά σε κατάρρευση.

Καμία τράπεζα στον κόσμο δεν έχει τα χρήματα να πληρώσει τους καταθέτες της, εάν πάνε όλοι ταυτόχρονα να τα σηκώσουν…

Πέρυσι, 30 δισ. ευρώ εγκατέλειψαν τις ελληνικές τράπεζες με προορισμό τα γκισέ ή τα ακίνητα του εξωτερικού.

Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία υπονόμευσε ευθέως τόσο τις ίδιες τις τράπεζες όσο και τη δυνατότητά τους να κάνουν χορηγήσεις ιδιωτικής ή επιχειρηματικής φύσης και άρα την ικανότητα της χώρας να αναπτυχθεί.

Τυχόν συνέχισή της θα υποθήκευε το μέλλον της χώρας κατά τρόπο πολύ χειρότερο από εκείνον που της υπαγορεύει σήμερα το δημόσιο χρέος της.

Ας φανούμε και εμείς με τη σειρά μας νηφάλιοι και ας κρατήσουμε στον νου ότι ουδείς επιθυμεί την κατάρρευση του συστήματος ενώ όλοι εργάζονται για την ασφαλή διατήρησή του...

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.