Φταίει το κράτος, φταίμε κι εμείς

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η συγκλονιστική διαπίστωση ότι δεν έχει μειωθεί η τιμή του γάλακτος ή του ψωμιού, που διατυπώθηκε χθες από σειρά ειδησεογραφικών μέσων, και ότι πλέον το υπουργείο Ανάπτυξης σπεύδει προς σωτηρίαν του καταναλωτικού κοινού μέσω της διενέργειας ελέγχων αγορανομικού χαρακτήρα, μάλλον ελάχιστους εξέπληξε.

Ούτως ή άλλως, λειψή ήταν η μεταρρύθμιση του τομέα χάρις στις παρεμβάσεις σειράς βουλευτών της συμπολίτευσης, κάτι που παραδέχθηκε πρόσφατα και ο φίλτατος Κ. Χατζηδάκης, αρμόδιος τότε υπουργός, άρα περιορισμένη και η επίδρασή της στη διαμόρφωση των τιμών...

Ακόμη όμως και ο έλεγχος με άρωμα περασμένων εποχών που προαναγγέλλει στο ζύγι του αρτοποιού το κράτος, διά στόματος του αντιστοίχως φίλτατου Γερ. Γιακουμάτου, πόσο μπορεί να διασφαλίσει ότι ο καταναλωτής θα πληρώσει όσο πρέπει για το κιλό του ψωμιού;

Μπορεί το κράτος να βάλει έναν δερβέναγα δίπλα σε κάθε φούρναρη, ώστε να διασφαλίσει την τήρηση του νόμου;

Κι αν είναι έτσι, αντίστοιχα πρέπει να βάλει από έναν ακόμη δίπλα στην ταμειακή μηχανή του κάθε καταστήματος ώστε να επιβλέπει τη διαδικασία έκδοσης αποδείξεων, ή δίπλα σε κάθε γιατρό του ΕΣΥ ή σε κάθε υπάλληλο της πολεοδομίας, ώστε να μεριμνά να μη δίνονται φακελάκια ή σε κάθε άλλη περίσταση όπου απαιτείται έστω στοιχειώδης εποπτεία;

Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το κράτος αφορά και στη στάση που τηρεί ο καθένας από εμάς.

Αν η φοροδιαφυγή και η αδιαφάνεια εξακολουθούν να βασιλεύουν σε αυτόν τον τόπο, η ευθύνη σίγουρα δεν πρέπει να αναζητηθεί μόνον στην πλημμελή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού αλλά και στο πώς η δική μας στάση την επηρεάζει.

Όσο επονείδιστη κι αν είναι η υπόθεση φακελάκι, ιδίως όταν αφορά το ιατρικό επάγγελμα, το οποίο έλαμψε για ακόμη μία φορά πρόσφατα με αφορμή την περίπτωση του Ευαγγελισμού, άλλο τόσο κατακριτέα οφείλει να είναι και η ανοχή ή η αδιαφορία που επιδεικνύει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας μας απέναντι στα φαινόμενα αυτά.

Αν κάνουμε ένα βήμα πίσω από τη λαίλαπα που διέρχεται σήμερα η κοινωνία μας και παραμερίσουμε -έστω πρόσκαιρα- το πελατειακό κράτος, τη σπάταλη και την αναποτελεσματική λειτουργία του δημόσιου τομέα και τους τόσους άλλους λόγους που ευθύνονται για τη χρεοκοπία της πατρίδας μας, είναι βέβαιο ότι θα εντοπίσουμε ένα μερίδιο ευθύνης που αντιστοιχεί σε καθέναν από εμάς.

Ένα μικρό, ίσως ελάχιστο, μερίδιο, που θάβεται στην καθημερινότητα και αφορά στην ανοχή που ενίοτε ή και συχνά επιδεικνύουμε έναντι των όποιων φαινομένων αδιαφάνειας, φοροδιαφυγής ή άλλης έκνομης ενέργειας συναντήσουμε στο διάβα μας.

Προφανώς δεν είναι εύκολη υπόθεση η αντίδραση.

Προφανώς προτιμούμε συχνά να παραμερίσουμε το όποιο κακό συναπάντημα και να δώσουμε τόπο στην οργή ή να υιοθετήσουμε την τόσο προσφιλή σε πολλούς στάση «ωχ βρε αδερφέ...», λέγοντας ότι «δεν είναι δουλειά δική μου, αλλά του κράτους να κάνει τον χωροφύλακα»... και προφανώς θα έχουμε δίκιο.

Τις επιπτώσεις όμως αυτής της στάσης είναι βέβαιον ότι θα τις ξαναβρούμε μπροστά μας.

Στο καντάρι της αδικίας ασφαλώς δεν ζυγίζει το ίδιο εκείνος που εκβιαστικά ζητάει χρήματα για να κάνει μια εγχείριση με εκείνον που κλέβει στο ζύγι του ψωμιού ή τον τρίτο που έρχεται στο σπίτι μας για την εκτέλεση μιας εργασίας και δεν μας κόβει απόδειξη...

Το βάρος όμως όλων αυτών των πράξεων, που το κράτος αδυνατεί να ελέγξει και εμείς είμαστε απρόθυμοι να καταγγείλουμε, πέφτει τελικά στις πλάτες όλων μας, με τη μορφή είτε αυξημένων φόρων, είτε κακών υπηρεσιών και υψηλών τιμών...