Τέσσερις εμπλοκές και ένα ναυάγιο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν παραδέχεσαι, όπως έκανε χθες ο φίλτατος κ. Αλ. Τσίπρας, ότι οι διαφορές με τους εταίρους και δανειστές σου είναι πολιτικού χαρακτήρα, όσο ξεκάθαρο και έντιμο κι αν μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό, δεν παύει να είναι αντιστοίχως καταλυτικό για την έκβαση της όποιας διαπραγμάτευσης διεξάγεις με τους ίδιους.

Ακόμη περισσότερο, όταν, αναφερόμενος σε αυτήν την πολιτική διαφωνία επικαλείσαι τη νωπή λαϊκή εντολή που έλαβες και το γεγονός ότι πρέπει να αναγνωρισθεί πως ο όποιος συμβιβασμός επιτευχθεί θα πρέπει να σέβεται αυτήν την εντολή, τότε η όλη συζήτηση αγγίζει θεμελιώδη ζητήματα και ουσιαστικά προαναγγέλλει ναυάγιο των διαπραγματεύσεων.

Διότι, πώς να το κάνουμε;

Εκπρόσωποι εκλεγμένης κυβέρνησης κάθονται στη μία πλευρά του τραπεζιού της διαπραγμάτευσης και επίσης εκλεγμένοι εκπρόσωποι, αλλά και «θεσμοί», που εδράζουν την ύπαρξη και τη λειτουργία τους σε δημοκρατικές αξίες, κάθονται από την άλλη.

Στο τραπέζι του Eurogroup δεν κάθονται διορισμένοι νοματαίοι, αλλά πολιτικοί που αναδείχθηκαν στο πλαίσιο δημοκρατικών διαδικασιών και εκπροσωπούν νόμιμες κυβερνήσεις.

Στο τραπέζι, δε, αυτό κάθονται επειδή, επίσης, στο πλαίσιο δημοκρατικών διαδικασιών αποδέχθηκαν την υποχρέωσή τους να σέβονται τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει, εν προκειμένω αυτές που αφορούν τη λειτουργία της ευρωζώνης.

Οι κανόνες είναι κοινοί για όλους και εάν κάποιος δεν τους σέβεται και δεν τους τηρεί έχει κάθε δικαίωμα να σηκωθεί και να φύγει από αυτό το τραπέζι, αλλά δεν μπορεί να υποχρεώσει όλους τους υπολοίπους να υιοθετήσουν διαφορετικούς κανόνες, επικαλούμενος τη δημοκρατική νομιμοποίηση που ο ίδιος έχει…

Το επιχείρημα, πολύ απλά, δεν συνάδει με το πλαίσιο των δημοκρατικών αρχών και αξιών που όλοι σεβόμαστε.

Υπό το πρίσμα αυτό, η αισιοδοξία που εκφράζει ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, σχετικά με την επίτευξη συμφωνίας, και μάλιστα μέχρι το τέλος του μήνα, αν μη τι άλλο είναι άξια απορίας.

Ενδεχομένως, από τη θέση στην οποία βρίσκεται ο φίλτατος κ. Τσίπρας, να γνωρίζει πράγματα τα οποία εμείς οι υπόλοιποι αγνοούμε.

Ενδεχομένως, τα ζητήματα αυτά να αφορούν στον σχεδιασμό που ο ίδιος και το επιτελείο του έχουν καταστρώσει ή σε τρίτους παράγοντες που δεν είναι σήμερα ευρέως γνωστοί.

Όμως, όπως και αν έχουν τα πράγματα, τυχόν επίτευξη συμβιβασμού και εξασφάλιση συμφωνίας θα σημάνει ότι αυτές οι -πολιτικού, και άρα θεμελιώδους χαρακτήρα- διαφωνίες θα έχουν παρακαμφθεί έως τότε.

Είτε εκ μέρους της μιας πλευράς, είτε εκ μέρους της άλλης.

Στο πλαίσιο της δυναμικής που έχει οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, οι ενδεχόμενες υπαναχωρήσεις από αρχικές θέσεις είναι πάντοτε αναμενόμενες.

Αν, όμως, κάτι τέτοιο πρόκειται να συμβεί και στην παρούσα, εκ μέρους, φερ’ ειπείν, της ελληνικής πλευράς, τότε προς τι η χρονική παράταση του σημερινού δράματος για τον τόπο και την οικονομία;

Αν, αντίθετα, δεν υπάρχει η προοπτική υπαναχώρησης και εξεύρεσης πραγματικά συμβιβαστικής λύσης, τότε προς τι η συνέχιση των διαπραγματεύσεων;

Κάποια στιγμή, η ώρα της αλήθειας έρχεται και στην περίπτωσή μας, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, είναι μάλλον κοντά.

Η χώρα μας, εξαιτίας αμαρτιών του παρελθόντος της, είναι σήμερα δέσμια της χρηματοδότησης των εταίρων και λοιπών δανειστών της.

Η συζήτηση σχετικά με τις αμαρτίες αυτές μπορεί να είναι ασφαλώς μακρά και να επηρέασε το εκλογικό αποτέλεσμα της 25^ης Ιανουαρίου 2015,  αλλά δυστυχώς δεν αφορά την παρούσα απουσία ρευστότητας που αντιμετωπίζουμε.

Αυτή αντιμετωπίζεται μόνον εάν αποδεχθούμε τις δεσμεύσεις που τίθενται ενώπιόν μας και απ’ ό,τι δηλώνει ο φίλτατος κ. Τσίπρας τούτες είναι πολιτικού χαρακτήρα…